Mały telewizor hotelowy wypełniło niezbędne tło. Reklamy tamponów, środków na porost włosów. Umysł zajmowały jej inne rzeczy; zamknięcie konferencji, wyjście na podium z Marge Cross I Markiem Augustine’em.
Mitch.
Gdy szukała pary dobrych nylonów, usłyszała kobiecy głos:
— …Pierwsze urodzone w terminie niemowlę. Oto bliższe szczegóły dla naszych słuchaczy: dziś rano niezidentyfikowana kobieta w Mexico City urodziła pierwsze uznane naukowo dziecko Heroda drugiego stadium. Przekaz na żywo z…
Kaye wzdrygnęła się na odgłos zgrzytu metalu, brzęku tłuczonego szkła. Odsunęła cieniutkie zasłony i wyjrzała na północ. Biegnącą przez Serrano i ośrodek kongresowy ulicę West Harbor Drive wypełniała gęsta ciżba ludzi, zwarty potok tłumu zalewający chodniki, trawniki i place, pochłaniający samochody, furgonetki hotelowe, autokary. Jego odgłos brzmiał niesamowicie, nawet przez podwójne szklane tafle: niski, rozrywający ryk, jak podczas trzęsienia ziemi. Nad tłumem kiwały się białe tabliczki, powiewały pomarszczone zielone wstążki: transparenty i plansze. Pod tym kątem, z wysokości dziesiątego piętra, nie była w stanie odczytać napisów.
— …Podobno urodzone martwo — ciągnęła spikerka. — Próbujemy otrzymać świeższe wieści z…
Telefon zadzwonił ponownie. Zdjęła słuchawkę z widełek i naciągnęła sznur, aby dojść do okna. Nie mogła oderwać oczu od żywej rzeki w dole. Widziała samochody kołysane, przewracane na dachy przez napierający tłum, usłyszała znowu brzęki rozbijanych szyb.
— Pani Lang, tu Stan Thorne, szef ochrony Marge Cross. Czekamy na panią na dwudziestym piętrze, w apartamencie na dachu.
Przelewająca się w dole masa ryczała jednym zwierzęcym głosem.
— Proszę wziąć windę ekspresową — ciągnął Thorne. — Jeśli jest zablokowana, proszę wejść schodami. Musi pani wyjść natychmiast.
— Zaraz tam będę — powiedziała.
— Nałożyła buty.
— Dziś rano, w Mexico City…
Jeszcze zanim Kaye dotarła do windy, jej żołądek już obciążył wielki kamień.
Mitch stał na ulicy naprzeciw centrum kongresowego; ramiona miał zwieszone, ręce w kieszeniach, starał się wyglądać na obojętnego i anonimowego.
Tłum szukał naukowców, przedstawicieli spółek, wszystkich ludzi związanych z konferencją, płynął ku nim, machał transparentami, krzyczał.
Zdjął otrzymany od Dickena identyfikator, a w spranych dżinsach, z ogorzałą twarzą i rozwichrzonymi, jasnymi jak piasek włosami nie przypominał ani trochę nieszczęsnych, mających ziemistą cerę naukowców i przedstawicieli firm farmaceutycznych.
Demonstranci to głównie kobiety wszelkich kolorów i rozmiarów, ale niemal wyłącznie młode, mające od osiemnastu do czterdziestu lat. Nie znały jakiejkolwiek dyscypliny. Szybko ogarniał je gniew.
Mitch był przerażony, ale po chwili tłum przepłynął na południe, uwalniając go. Szybkimi, sztywnymi krokami opuścił Harbor Drive i zbiegł zjazdem do parkingu, przeskoczył murek i znalazł się na pasie zieleni rozdzielającym wysokie hotele.
Zadyszany, bardziej z lęku niż zmęczenia — nigdy nie lubił tłumów — przedarł się przez rosnące tam pryszczyrnice, wspiął na następny murek i opuścił na betonową posadzkę garażu hotelowego. Kilka kobiet o oszołomionych minach biegło niezgrabnie do swych samochodów. Jedna z nich niosła obwisły i zniszczony transparent. Mitch odczytał mijające go słowa: NASZE PRZEZNACZENIE, NASZE CIAŁA.
Garaż wypełniły echa przeszywającego uszy wycia syren. Mitch pchnął drzwi prowadzące do klatki schodowej z windami dokładnie w chwili, gdy trzej umundurowani strażnicy zbiegali z tupotem po stopniach. Z wyciągniętą bronią minęli narożnik i popatrzyli na niego.
Podniósł ręce, mając nadzieję, że wygląda niewinnie. Strażnicy zaklęli i zamknęli podwójne szklane drzwi.
— Na górę! — Krzyknęli do niego.
Wszedł po schodach, mając tuż za sobą strażników.
Z holu, wychodzącego na West Harbor Drive, ujrzał samochody używane podczas zamieszek, które okrążały tłum, powoli i nieustannie spychając kobiety. Ściskane wrzeszczały chórem, gniewne głosy płynęły jak zalewające wszystko fale. Działka wodne na dachu ciężarówek obracały się niby czułki na głowie chrząszcza.
Szklane drzwi holu otwierały się i zamykały, gdy wpuszczano gości machających obsłudze kluczami. Mitch przeszedł na środek i stanął w atrium, czując napływające z zewnątrz powietrze. Jego uwagę przyciągnął ostry zapach: odory strachu, wściekłości i czegoś innego, kwaskowatego, jakby pies nasikał na gorący chodnik.
Zjeżyło mu to włosy na głowie.
Zapach tłumu.
Dicken spotkał Kaye na najwyższym piętrze. Mężczyzna w granatowym garniturze, który trzymał otwarte drzwi na dach, sprawdził ich identyfikatory. Z jego słuchawki dobiegały ciche głosy.
— Są już w holu na dole — powiedział jej Dicken. — Szaleją tam.
— Dlaczego? — Spytała oszołomiona Kaye.
— Mexico City — odparł Dicken.
— Ale dlaczego rozruchy?
— Gdzie jest Kaye Lang? — Krzyknął ktoś.
— Tu! — Kaye podniosła rękę.
Przepchali się przez szereg rozmawiających z niepokojem osób obojga płci. Kaye dostrzegła śmiejącą się, kręcącą głową, trzymającą wielki biały ręcznik frotte kobietę w kostiumie kąpielowym.
Mężczyzna w hotelowym szlafroku siedział na krześle z podciągniętymi nogami i szalonymi oczyma. Za nimi strażnik ryknął:
— Ostatnia?
— Sprawdź — odparł inny. Kaye nie miała pojęcia, że w hotelu jest tylu ochroniarzy Marge — oceniała ich na dwudziestu. Niektórzy nosili broń krótką.
Potem usłyszała piskliwy wrzask Cross.
— Na miłość boską, to tylko grupka kobiet! Grupka przerażonych kobiet!
Dicken wziął Kaye pod ramię. Osobisty sekretarz Cross, Bob Cavanaugh, szczupły mężczyzna pod czterdziestkę z rzednącymi jasnymi włosami, chwycił ich oboje i poprowadził przez ostatni kordon do sypialni Cross. Marge leżała na ogromnym łożu, ciągle w jedwabnej piżamie, i oglądała telewizję wewnętrzną. Cavanaugh zarzucił jej na ramiona bawełniany szal z frędzlami. Obraz na ekranie przesuwał się w tył i przód. Kaye domyśliła się, że pochodzi z kamery na drugim lub trzecim piętrze.
Samochody do zwalczania zamieszek strzelały starannie z armatek wodnych, zmuszając masę kobiet do przesuwania się dalej ulicą i uwalniając wejście do centrum kongresowego.
— Spychają je! — Krzyknęła Cross z gniewem.
— Zdemolowały piętro kongresowe — tłumaczył jej sekretarz.
— Nie spodziewaliśmy się nigdy takiej reakcji — powiedział Stan Thorne. Grube ręce miał złożone na wydatnym brzuchu.
— Nie — odparła Cross niskim, dźwięcznym głosem. — A dlaczego, u diabła, nie? Zawsze mówiłam, że to sprawa życia i śmierci.
— No i mamy adekwatną odpowiedź! To cholerna katastrofa!
— I nawet nie wysuwają żadnych żądań — stwierdziła chuda kobieta w zielonym kostiumie.
— A na co, u licha, mogłyby liczyć? — Zapytał ktoś inny, niewidoczny dla Kaye.