— …Chcę dać uczciwą szansę twojemu zdaniu — powiedział Dicken. — Wielki kompleks białkowy nie może być korzystny dla pojedynczego wirusa, dlaczego więc z niego korzysta?
— Bo SHEVA jest posłańcem — odparła Kaye cichym głosem, jakby pośrednim między sennym a roztargnionym. — To radio Darwina.
— Co?
— Christopherze, widziałeś łożysko i błony płodowe płodów Heroda pierwszego stadium. Wyspecjalizowane worki owodniowe… Bardzo rozwinięte. Wcale nie chore.
— Jak powiedziałem, chcę jeszcze nad tym popracować. Przekonaj mnie, Kaye. Boże, a jeśli to dziecko C jest tylko szczęśliwym trafem, przypadkową mutacją?!
W północnej części zespołu rozległy się trzy stłumione trzaski, ciche, brzmiące niewinnie. Usłyszała jęk zaskoczenia tłumu, a potem odległe, wysokie okrzyki.
— Nie mogę rozmawiać, Christopherze. — Z trzaskiem tworzywa sztucznego zamknęła telefon i pobiegła. Tłum był jakieś ćwierć mili od niej, ludzie cofali się i rozpraszali na drogach, parkingach, między ceglanymi budynkami. Nie usłyszała nowych trzasków.
Kilka kroków zrobiła wolniej, rozważając niebezpieczeństwo, potem znowu pobiegła. Musiała wiedzieć. W jej życiu było zbyt wiele niepewności. Zbyt wiele ociągania się i bezczynności, z Saulem, ze wszystkim i z każdym.
Pięćdziesiąt stóp przed sobą ujrzała potężnego mężczyznę w brązowym garniturze, wybiegającego z drzwi służbowych budynku, machającego nogami i rękoma. Płaszcz powiewał mu nad obszerną, białą koszulą i wyglądał śmiesznie, ale facet był szybki jak błyskawica i kierował się prosto ku niej.
Zaniepokoiła się przez chwilę i skręciła, aby go ominąć.
— Cholera, pani doktor! — Zawołał. — Proszę się zatrzymać. Stop!
Zadyszana, zwolniła niechętnie. Mężczyzna w brązowym garniturze zbliżył się do niej i pokazał oznakę. Był z Secret Service, nazywał się Benson, tyle tylko zdołała dostrzec, zanim zamknął legitymację i schował ją do kieszeni.
— Co u licha pani wyprawia? Gdzie jest Tighe? — Zapytał ją, zarumieniony z wysiłku; pot spływał mu po policzkach z dziobami po ospie.
— Potrzebują pomocy — powiedziała. — Została w…
— To strzały. Zostanie pani tutaj, choćbym musiał zatrzymać panią siłą. Do diabła, Tighe miała nie opuszczać pani ani na chwilę!
Tighe akurat dobiegała do nich. Była czerwona z gniewu. Wymieniła z Bensonem szybkie, ostre szepty, potem stanęła obok Kaye. Benson ruszył szybkim truchtem w stronę porozrywanych grupek manifestantów. Kaye poszła za nim, ale wolniej.
— Niech pani tu zostanie, pani Lang — powiedziała Tighe.
— Kogoś zastrzelono!
— Benson się tym zajmie! — Nalegała Tighe, stając między nią a tłumem.
Kaye zerknęła jej przez ramię. Mężczyźni i kobiety przyciskali dłonie do twarzy, płacząc. Zobaczyła upuszczone tablice, porzucone transparenty. Tłum kłębił się, ogarnięty chaosem.
Żołnierze Gwardii Narodowej w strojach maskujących, z wycelowanymi karabinami automatycznymi, zajęli pozycje między ceglanymi budynkami stojącymi przy najbliższej drodze.
Funkcjonariusz straży kampusu przejechał trawnikiem między dwoma wysokimi dębami. Widziała innych mężczyzn w garniturach, niektórzy rozmawiali przez telefony komórkowe albo krótkofalówki.
Potem dostrzegła w środku trawnika samotnego mężczyznę z wyprostowanymi po bokach rękoma. Wyglądał, jakby chciał polecieć. Za nim na trawie leżała nieruchomo kobieta. Benson i strażnik kampusu dotarli do nich jednocześnie. Benson kopnął w trawie ciemny przedmiot: pistolet. Strażnik wyjął swą broń i mocno odepchnął stojącego mężczyznę.
Ukląkł obok kobiety, sprawdził puls na szyi, spojrzał w górę, na boki, jego twarz powiedziała wszystko. Potem popatrzył na Kaye, mówiąc bezgłośnie „wracaj”.
— To nie było moje dziecko! — Krzyczał mężczyzna. Szczupły, biały, krótkie i rozczochrane jasne włosy, pod trzydziestkę, miał czarną koszulkę i czarne dżinsy zwisające nisko na biodrach. Rzucał głową w tył i w przód, jakby się odganiał od much. — Zmusiła mnie do przyjścia tutaj. Kurczę, zmusiła mnie! To nie było moje dziecko!
Udający lot mężczyzna cofnął się przed strażnikiem, ruchy miał szarpane jak u marionetki.
— Nie zniosę więcej tego gówna. Dość gówna!
Kaye patrzyła na ranną kobietę. Nawet z odległości dwudziestu jardów dostrzegła krew plamiącą na brzuchu jej bluzkę, nic niewidzące oczy spoglądające w niebo pustym wzrokiem bez nadziei.
Nie zwracała uwagi na Tighe, Bensona, udającego lot mężczyznę, oddziały, strażników, tłum.
Widziała jedynie kobietę.
49
Opierając się na kulach, Cross weszła do jadalni kierownictwa Americolu. Młody pielęgniarz podsunął krzesło; usiadła z westchnieniem ulgi.
W sali nie było nikogo oprócz niej, Kaye, Laury Nilson i Roberta Jacksona.
— Marge, jak to się stało? — Zapytał Jackson.
— Nikt do mnie nie strzelał — zaszczebiotała wesolutko. — Przewróciłam się w wannie. Zawsze byłam swoim największym wrogiem. Niezgrabna ze mnie krowa. Lauro, co mamy?
Nilson, której Kaye nie widziała od zakończonej katastrofą konferencji prasowej na temat szczepionki, miała na sobie elegancki, choć zbyt poważny, trzyczęściowy niebieski kostium.
— Zaskoczeniem tygodnia jest RU-486 — odpowiedziała.
— Kobiety go używają, wiele z nich. Francuzi przedstawili rozwiązanie. Zwróciliśmy się do nich, ale powiedzieli, że kierują swą propozycję bezpośrednio do WHO i Zespołu Specjalnego, ich cele są humanitarne i nie interesują ich żadne powiązania biznesowe.
Marge zamówiła u kelnera wino i zanim położyła serwetkę na kolanach, wytarła nią czoło.
— Jakie to szlachetne — powiedziała w zadumie. — Zaspokoją wszystkie potrzeby świata i to bez ponoszenia żadnych wydatków na prace badawczo-rozwojowe. Jak to działa, Robercie?
Jackson wziął palmbooka i rysikiem przesuwał notatki.
— Zespół Specjalny ma niepotwierdzone doniesienia, że RU-486 wydala zagnieżdżoną komórkę jajową drugiego stadium. Na razie nie ma ani słowa o pierwszym stadium. Wszystko to pogłoski. Plotki z ulicy.
— Środki wczesnoporonne nigdy mi się nie podobały — stwierdziła Cross. Potem zwróciła się do kelnera: — Dla mnie sałatka Cobba z sosem winegret i dzbanek kawy.
Kaye wybrała kanapkę klubową, choć ani trochę nie była głodna. Poczuła narastające dudnienie w głowie — nieprzyjemną oznakę świadomości, że jest w wielkim niebezpieczeństwie. Jeszcze się nie otrząsnęła po strzelaninie w NIH sprzed dwóch dni.
— Lauro, wyglądasz na niezadowoloną — powiedziała Cross, zerkając na Kaye. Skargi Lang zamierzała zostawić na koniec.
— Jedno trzęsienie ziemi po drugim — odparła Nilson. — Przynajmniej nie doświadczyłam tego co Kaye.
— Straszne — przyznała Cross.
— Zamówiliśmy własne sondaże. Profile psychologiczne, kulturowe, pełen przekrój. Wydaję co do grosza wszystkie pieniądze, które mi dajesz, Marge.
— Ubezpieczenie — powiedziała Cross.
— Przerażające — wpadł jej w słowo Jackson.
— Sześćdziesiąt procent przebadanych żonatych lub będących w trwałym związku mężczyzn nie wierzy wiadomościom — tłumaczyła się Nilson. — Uważają, że kobiety musiały uprawiać seks, aby za drugim razem zajść w ciążę. Napotykamy tutaj na mur oporu, wyparcia, nawet u kobiet. Czterdzieści procent zamężnych lub będących w trwałym związku kobiet twierdzi, że usunęłyby każdy płód Heroda.