Na wschodzie zabłysły światła i Dicken zobaczył, jak pomnik Waszyngtona pobielał, stał się jaśniejszy, jakby zalany blaskiem reflektorów. Z ciemnego, parnego nieba dobiegał niewyraźny pomruk. Krople deszczu spadały na tłum. Twarze patrzyły w górę.
Był w stanie wyczuć zapach zapału tłuszczy. Coś się zmieniło. Ludzie mieli tylko jedną troskę: coś się zmieniło.
Lunął deszcz. Ludzie wznosili ręce nad głowy. Pojawiały się uśmiechy. Twarze przyjmowały ulewę, ludzie kręcili się w kółko, jak tylko mogli. Inni pokazywali wirujących i ci zatrzymywali się, zawstydzeni.
Tłum zadrgał i nagle go wyrzucił. Znalazł się na barykadzie tuż przed policjantem.
— Jezu — powiedział policjant, cofając się trzy kroki, a tłuszcza zalała barykady. Jeźdźcy próbowali ją cofnąć, napierając końmi. Jakaś kobieta wrzasnęła. Ciżba ruszyła, wchłonęła policjantów konnych i pieszych, zanim zdążyli podnieść pałki czy wydobyć pistolety. Wepchnięty na stopnie koń się zachwiał, upadł na tłum, zwalając jeźdźca, którego buty wzbiły się wysoko.
Dicken krzyknął „pracownik!” i pobiegł w górę schodów Kapitolu między strażnikami, którzy nie zwracali na niego uwagi. Kręcił głową ze śmiechem, ciesząc się wolnością, czekając, aż zaczną się prawdziwe zamieszki. Tłuszcza była jednak tuż za nim i ledwo zdąży} znowu pobiec, wyprzedzając ludzi, rzadkie strzały z broni palnej, mokrą, rozlewającą się i śmierdzącą masę.
56
Mitch zobaczył nagłówki porannego wydania „Daily News”, rozłożonego na stojaku na Penn Station:
ZAMIESZKI PRZED KAPITOLEM
Szturm na Senat
Czterech senatorów zginęło, dziesiątki zmarłych, tysiące rannych
Wieczorem wraz z Kaye jedli przy świecach i kochali się. Bardzo romantycznie, bardzo nie na miejscu. Rozstali się dopiero przed godziną; Kaye starannie dobierała kolory ubioru, oczekując trudnego dnia.
Wziął gazetę i wsiadł do pociągu. Gdy zajął miejsce i rozłożył prasę, pociąg zaczął ruszać, nabierać prędkości, a on zastanawiać się, czy Kaye jest bezpieczna, czy zamieszki wybuchły spontanicznie, czy też zostały zorganizowane; co tak naprawdę się stało.
Ludzie przemówili, czy raczej warknęli. Mieli dość niepowodzeń i bezczynności Waszyngtonu. Prezydent spotkał się z doradcami do spraw bezpieczeństwa, szefami sztabów sił zbrojnych, przywódcami wybranych komisji, naczelnym sędzią. Dla Mitcha zabrzmiało to jak łagodne wprowadzenie do ogłoszenia stanu wojennego.
Żałował, że jest w pociągu. Nie miał pojęcia, co Merton może mieć dla niego czy dla Kaye; nie mógł sobie wyobrazić siebie wykładającego studentom suchą jak gnat gnatologię i nigdy więcej niezajmującego się wykopaliskami.
Zostawił na swoim miejscu złożoną gazetę i przeszedł korytarzem do budki telefonicznej na końcu wagonu. Wykręcił numer Kaye, ale już wyszła, a uznał, że byłoby niepolitycznie dzwonić do Americolu.
Zaczerpnął głęboki oddech, próbując się uspokoić, i wrócił na miejsce.
57
Dicken spotkał się z Kaye o dziesiątej w kawiarni Americolu. Konferencję wyznaczono na szóstą, rozszerzono ją też o wielu dodatkowych uczestników: między innymi o wiceprezydenta i doradcę prezydenta do spraw nauki.
Wyglądał okropnie. Nie spał całą noc.
— Teraz ja z kolei rozkleiłem się zupełnie — powiedział. — Już po debacie. Jesteśmy skończeni, już po nas. Możemy sobie krzyczeć, ale nikt nie zechce nas wysłuchać.
— Co z nauką? — Zapytała żałośnie Kaye. — Mocno się starałeś, abyśmy wzięli się w garść po tej katastrofie z opryszczka.
— SHEVA mutuje. — Dicken rytmicznie klepał ręką w stolik.
— Już ci to tłumaczyłam.
— Wykazałaś tylko, że SHEVA zmutowała dawno temu. To jedynie ludzki retrowirus, dawny, o bardzo powolnym, choć wielce zmyślnym sposobie na reprodukcję.
— Christopherze…
— Chcesz, aby cię wysłuchali — powiedział Dicken. Dopił kawę i wstał od stolika. — Nie wyjaśniaj mi. Wyjaśnij to im.
Kaye patrzyła nań ze złością i zdumieniem.
— Co sprawiło, że po tak długim czasie zmieniłeś zdanie?
— Na początku szukałem wirusa. Twoje artykuły, twoje prace wskazywały, że może chodzić o coś innego. Wszyscy mogliśmy się pomylić. Nasza praca to szukanie dowodów, a kiedy są one nie do podważenia, trzeba odrzucić nawet te przekonania, do których bardzo się przywiązaliśmy.
Kaye stanęła przy nim i dźgnęła go palcem.
— Powiedz, że chodzi ci wyłącznie o naukę.
— A skądże, Kaye. Byłem na stopniach Kapitolu. Mogłem być jednym z tych zastrzelonych bądź zatłuczonych na śmierć biedaków.
— Nie o tym mówię. Zaprzecz, że nie odpowiadałeś na telefony Mitcha po naszym spotkaniu w San Diego.
— Nie zaprzeczę.
— Dlaczego?
Dicken popatrzył na nią.
— Po ostatnim wieczorze, Kaye, wszystkie sprawy osobiste stały się błahe.
— Czyżby?
Dicken założył ręce.
— Nigdy nie zdołam zaprowadzić kogoś takiego jak Mitch do kogoś takiego jak Augustine z nadzieją, że wesprze naszą sprawę.
— Mitch ma pewne ciekawe informacje, ale dowodzą one jedynie, że SHEVA jest z nami od bardzo dawna.
— Wierzył w nas oboje.
— Chyba bardziej w ciebie — powiedział Dicken, odwracając wzrok.
— Czy to wpłynęło na twoje rozumowanie?
Dicken wybuchnął.
— A na twoje? Nie mogę się nawet odlać, aby ktoś nie zameldował komuś innemu, ile czasu spędziłem w kiblu. Ale ty, ty zaprosiłaś Mitcha do swojego mieszkania!
Kaye napierała na Dickena.
— Czy Augustine powiedział ci, że spałam z Mitchem?
Dicken nie lubił być przypierany do muru. Łagodnie odsunął Kaye i cofnął się o krok.
— Nienawidzę tego tak samo jak wszyscy inni, ale musi tak być!
— Czyim zdaniem musi? Augustine’a?
— Augustine też jest wściekły. Mamy kryzys. Do cholery, Kaye, teraz powinno to być już jasne dla każdego.
— Nigdy nie miałam się za świętą, Christopherze! Ufałam ci, że skoro mnie w to wciągnąłeś, to już nie porzucisz.
Dicken spuścił głowę i odwrócił wzrok w jedną stronę, potem w drugą, rozdzierany między litością nad sobą a gniewem.
— Myślałem, że będziesz partnerką.
— Jakiego rodzaju partnerką, Christopherze?
— No… Wspierającą. Równą intelektualnie.
— Dziewczyną?
Twarz Dickena przybrała na chwilę minę chłopczyka przekazującego złą wiadomość. Patrzył na Kaye z tęsknotą i smutkiem. Ledwo mógł stać prosto, tak był zmęczony.
Kaye cofnęła się, rozmyślając. Nie robiła niczego, co mógłby uznać za uwodzenie; nigdy nie uważała siebie za oszałamiającą piękność, której urokowi mężczyźni nie są w stanie się oprzeć. Nie miała możliwości przewidzenia głębi uczuć tego mężczyzny.
— Nigdy nie mówiłeś, że czujesz coś więcej niż ciekawość — powiedziała.
— Nigdy nie działam pochopnie i nigdy nie mówię, co czuję — odparł Dicken. — Nie winię cię, że niczego nie podejrzewałaś.