***
Радзіва «Прудок». Перадача пра сварлівых жукоў і інтраверта. Вычышчаў пограб, выкапаў калонію жукоў.
Яны мне:
— Якой халеры?! Выключы святло! Я ім:
— Падʼём! Вясна!
— Трасца табе ў сраку! Дай паспаць.
— Спіце на дварэ. Гэта мая хата.
— Чагоооо?! Навалач сталічная, шкындзёхай адселя. Мы тут нарадзіліся. Хата наша.
А вы кажаце: як ты там будзеш адзін? У інтравертаў няма часу на адзіноту: столькі ўсяго адбываецца! Будзе сумна — пафарбую зялёнкай лямпачкі.
***
Навіна пра тое, што ў Прудок прыехаў жыць сталічны журналіст, хутка абляцела вёску. Але недзе чутку перабрахалі і кажуць, што прыехаў пісьменнік.
***
У Мінску чысценька, як па тэлевізары. Усе людзі памытыя. Гэта неверагодна!
***
— Здароў, сусед! А праўда, што ў цябе быў свой бізнес?
— Хто сказаў?
— А, там адзін. Кажа, што ўсё кінуў — кватэру і хвірму — і пераехаў сюды. Хіба праўда?
— Ну.
— Ат, прадаў бы. Нашто было кідаць?!
красавік
***
Крапіва — мой ранішні эліксір бессмяротнасці. Выпіў — і да вечара бессмяротны. Унутры ўключаецца генератар. Адразу хочацца перанесці хату бліжэй да сонца або выкарчаваць стары пень.
***
У мяне дваццаць саджанцаў вішні. Заўтра яны стануць садам. Не разумею, чаму я пятнаццаць гадоў жыў у Мінску.
***
Радзіва «Прудок». Перадача «Апошні герой».
Электраабагравальнік зламаўся, 3G-мадэм не працуе, малако не кісне. А ў каморы, дзе я сплю, плюс восем.
***
Суседка адключыла мяне ад электрычнасці (спужалася, што яе хата згарыць праз мяне). Я купіў у краме свечку, сшытак і аловак. І ведаеце што? Так крута! Так проста. Так зразумела ўсё. Ежа — гэта вогнішча. Святло — гэта агонь. Тэкст — гэта папера.
***
«Паляшук, прыйшоўшы на белы свет, жыццё пачынае ў сасновай калысцы, цэлае жыццё жывучы ў сасновай хаце, абаграванай і асветленай сасной, спіць, адпачывае і есць на сасновай мэблі. У вольны ад працы час слухае гукі, узмоцненыя слаямі сасновага дэка скрыпкі, а адыходзячы на вечны адпачынак ад зямных турбот, забірае з сабой чатыры сасновыя дошкі ў выглядзе дамавіны».
Часлаў Пяткевіч, «Рэчыцкае Палессе».
***
Дзень пачаўся з грукату ў дзверы.
Цётка Дуня пабачыла тое, што пабачыла, — памятага барадатага мужыка са спужанымі вачыма.
— Я табе картоплю прынесла. Баршчы ясі? У мяне боршч е закатаны. І яйцы вечарам прывязу. А жыр нада?
***
Калі я бʼюся галавой аб дзвярны праём, я кажу не «Халера!» і нават не «Іці тваю маць!». Я кажу: «Выбачай». Дзед наўмысна рабіў дзверы такімі нізкімі, каб кожны, хто ўваходзіць у хату, пакланіўся. Занадта ганарысты — на табе цацку на галаву. У расійскай мове ёсць «отвесить поклон», у беларускай — «адбіць паклон». Я яшчэ свой паклон, мабыць, не надта добра адбіў, бо і сёння ў тым праёме пабачыў прыгожыя іскры.
***
Меў кароткую гутарку з братам Шурыкам. Ён працуе ў школе. Аказваецца, сёлета ў праграме ажно тры ўрокі беларускай мовы штотыдзень, як і расійскай, а гэта «безабразіе».
— Чаму так? — пытаюся. — Добра ж, што дзеці вучаць родную мову.
— Ты міня не агіціруй. Я протіф всех эціх нацыаналізацый. Мы часць рускай культуры і нікуда ат этава не дзенемся. Нацыаналізацыі фсе эці ваші прыводзят да таго, што на Украіне, — да настаяшчага фашызму. Мы с Расіяй, а не з Амерыкай.
— А прычым тут Амерыка? Сваю мову ж нада ведаць.
— Не нада. Дзеці і так у дзярэвні растуць, ім нада выправляць рэч. Шурык не п’е і любіць сваіх дзяцей. Яго маці, мая цётка, даўно памерла. Ён тады падлеткам быў. І тут на табе — такая філасофія. Земляка Мележа–утопку,бобеларускаямовавядзеда«настаяшчагафашызму».
Нічога, пакрысе разбяромся.
***
Прыехаў да бацькоў, паглядзеў тэлевізар. Пасля расійскага тэлебачання хочацца каго-небудзь застрэліць, а потым памыцца і нажэрціся канопляў. І справа не ў змесце, а ў агрэсіі, з якой ядуць мазгі. А беларускае тэлебачанне мяне супакойвае.
***
Вы не паверыце, але гэтую сваю хату я таксама згубіў. Праз Шурыка, які не захацеў перапісваць хату на мяне, хоць усе дакументы амаль гатовы.
От табе і Вялікдзень! Са святам! Хрыстос уваскрос!
***
Мая баба Ганна казала, што па пятніцах напярэдадні вялікіх царкоўных святаў трэба пакідаць куццю на стале для продкаў. Але бабуля не ведала, калі тыя святы, і пакідала куццю штопятніцу.
***
У чаканні самага важнага дыялогу з Шурыкам паразмаўляў з партрэтам дзеда.