Я дворнік!
***
Першы працоўны дзень. Працаваў у малінавых джынсах, бо тэатральныя порткі былі такія вялізныя, што туды можна ўсунуць дзесяць мяне.
У малінавых джынсах і з зялёнай мятлою я самы модны дворнік!
***
Раней я думаў, што галоўныя людзі ў тэатры — рэжысёры і акцёры. Але не. Папраўдзе самая галоўная тут аканомка Іосіфаўна. Яна бландзінка, падобная да Мэрылін Манро. Але, ну, такая — беларуская Манро. Добрая і клапатлівая. Месцамі нават занадта.
***
Электрык папрасіў паказаць яму рукі. Я паказаў.
— І ты з такімі рукамі прыйшоў працаваць дворнікам?! Ідзі, хлопча, займіся чым-небудзь іншым. Не смяшы мае дыёды.
***
Нядаўна ехаў у метро і глядзеў на твары людзей з вышэйшай адукацыяй. Кожны другі — пляменнік Бога. Астатнія — такое ўражанне — увесь час бегаюць, збіраюць паперкі, каб пацвердзіць, што і яны ягоныя пляменнікі. У тым самым метро сядзелі два просценькія мужыкі. Яны былі шчаслівыя, бо весела і шчыра варушылі сваімі вусамі. І калі вышэйшая адукацыя пазбаўляе права весела варушыць вусамі — ну яе к чорту.
У майго бацькі таксама ёсць вусы. Ён, палкоўнік, калі мне было пятнаццаць і я ганарыўся сваймі дасягненнямі ў раённай газеце, казаў мне:
— Будзь прасцейшым, і да цябе пацягнуцца людзі.
***
Самае складанае ў дворнікавым жыцці — прачынацца тады, калі вельмі зручна класціся спаць.
снежань
***
Калі выпадае першы снег, у дворнікаў выпростваюцца спіны. Гэтыя ўвесь год незаўважныя людзі цяпер глядзяць не долу, як учора, а ў самыя вочы кожнаму стрэчнаму.
Акрамя сваёй патрэбнасці, у гэты дзень я адчуў мышцы недзе паміж плячыма і грудзьмі. Яны так балелі, што я ледзьве змог зняць куртку з вешалкі ў сваёй каморы.
Дадому вяртаўся знявечаны. У метро на пытанне міліцыянта:
— Дзе працуеш? Адказаў:
— У Купалаўскім тэатры. І ён адчапіўся.
Напэўна, да смерці будзе думаць, што купалаўцы выглядаюць так.
***
Сёння электрык ізноў папрасіў паказаць яму рукі.
— Во, гэта ўжо рукі дворніка! Віншую!
А я гляджу на іх і не ведаю, ці то радавацца, ці то плакаць. Такімі рукамі ўжо непрыстойна дакранацца да жанчыны — толькі да рыдлёўкі.
Толькі да рыдлёўкі.
***
Маці па тэлефоне расказала чарговую сямейную сенсацыю: быццам вобраз Ганны Чарнушкі з «Людзей на балоце» Мележ спісаў са Сцепы — сястры маёй прабабкі Ёўгі.
От табе, прабабка, і Юр’еў дзень! А я цалаваўся з ёю ў сне. Гэта ж псіхалагічная траўма! Трэба схадзіць да Леры. Лера любіць слухаць мае эратычныя сны.
***
Учора прачытаў у Адама Багдановіча: «Если несущiй воду встрѣчаетъ кого нибудь идущаго по дѣлу, то высказываетъ нѣчто въ родѣ привѣтствiя: «съ поунымъ цябе!» и ему отвѣчаютъ: «дзякуй», т.е. благодарю».
А сёння (праз сто дваццаць гадоў!) іду сабе па тэатры з вядром солі, а насустрач шпацыруюць дзве прыбіральшчыцы.
Адна другой:
— З поўным цябе!
— Дзякуй.
***
На батарэі сохнуць мае шкарпэткі, якія я памыў пасля працы. Я ўяўляю сабе ўвесь такі акадэмічны тэатр, дзе ставяць «Паўлінку» і «Пінскую шляхту». Тэатр, які назвалі ў гонар не кагосьці там, а самога Янкі Купалы. І шкарпэткі, купленыя ў ЦУМе за дванаццаць тысяч рублёў. Тэатр Купалы — мае шкарпэткі. Тэатр — шкарпэткі. Гэтая думка мяне непакоіць.
Ідуць такія кітайскія турысты. А экскурсавод кажа:
— А цяпер у тэатры ў сто чатырнаццатым пакоі на батарэі сохнуць шкарпэткі дворніка Горвата.
А яны такія (па-кітайску, вядома):
— Нічога сабе!
***
Атрымаў першы заробак — 773 200 рублёў!
Гэта сапраўднае багацце, бо кожны рубель зароблены мазалямі і сваркамі з прэзідэнцкімі дворнічыхамі.
***
Пасля працы звычайна заходжу ў букіністычны аддзел «Белкнігі», палюю на «Караля Стаха». Сёння таго «Стаха» ізноў не было, затое патрымаў у руках часопіс «Вясёлка» за 1990 год.
Уявіце, у 1990 годзе наклад «Вясёлкі» быў 180 000 асобнікаў. 180 000 асобнікаў часопіса для дзяцей на беларускай мове! Як усё змянілася ўсяго за дваццаць тры гады!
Я памятаю іншы часопіс — студзеньскі нумар «Вожыка» за 1988 год. Мне тады толькі споўнілася пяць гадоў. На вуліцы вельмі сцюдзёна, мама хварэе. Я на падлозе гартаю часопіс. Ведаю ўсе літары, але чытаць не ўмею: не магу зразумець прынцып чытання. І раптам бачу два словы:
«каляндар вожыка». Не літары, а словы цалкам!
Гэта першыя два словы, якія я прачытаў сам!
***
А сёння амаль пяць гадоў маёй дачцэ.
— Тата, дзе мой асёл?
— Які асёл?
— Ну асёл. Такая фея.
— Фея-асёл?