“Kion signifas ĝia blekado?”
“Ĉi riproĉas, ke ankaŭ vi estas lupo.”
Frenezulo
Afanti venis al iu urbo kaj longe restis tie.
Post kiam li finaranĝis sian aferon, li ekreiris al sia hejmloko. Survoje li misiris en arbaron kaj renkontis ĉasantan nobelon. Tiu retenis lin per krio kaj demandis: “De kie vi venas?”
“De tiu urbo,” respondis Afanti, fingromontrante al la urbo de la nobelo.
“Kia ĝi estas?” plu demandis la altrangulo.
“Bona.”
“Kiel kondutas la riĉuloj tie?”
“Ĉiuj estas avaraj kaj kruelaj.”
“Kaj la mandareno?”
“Li estas eĉ pli tirana ol la riĉuloj.”
“Ĉu vi konas min?”
“Ne.”
“Mi ja estas tiea mandareno.”
Aŭdinte tion, Afanti demandis: “Via mandarena moŝto, ĉu vi konas min?”
“Ne,” respondis tiu.
“Mi ja estas tiea frenezulo, sed mia frenezo ne ĉiam atakas min. Mi benas vin nobelojn en miaj sanaj tagoj kaj babilaĉas dum la malsano regas min. Hodiaŭ mi estas ĝuste en malsana stato, tamen al vi mi diris la veron, kio mirigis eĉ min mem,” klarigis Afanti.
Kial Vi Ankorau Bezonas Surtutojn ?
Kelkaj bienuloj interkonsiliĝis por trompe mangi la ŝafon de Afanti. Ili venis al li kaj ĥore kriis: “Ho, ve! Morgaŭ venos la fino de la mondo. Estus domaĝe, se vane perdiĝus la ŝafo, por kies nutrado vi oferis multan laboron. Hodiaŭ ni venis helpi al vi ĝin formanĝi!” Dirinte tiujn vortojn, ili kune sin ĵetis sur la ŝafon kaj tuj ĝin buĉis.
“Bone!” diris Afanti. “Pro kio mi plu nutru la ŝafon, se venos la fino de la mondo?Bonvolu antaŭ ĉio demeti viajn surtutojn kaj vin malvarmetigi en la postkorto. Kaj lasu min kuiri la ŝafajon.”
Afanti ekbruligis brullignon, pendigis kaldronon kaj komencis fari preparojn por la kuirado. La neinvititaj gastoj demetis slain surtutojn kaj kun ĝojbruo sin direktis al la postkorto.
Post la foriro de la bienuloj,Afanti tuj kaŝis la ŝafajon kaj metis ĉiujn iliajn surtutojn sur la flamantan brullignon. Kiam la bienuloj revenis por manĝi la ŝafajon, ili trovis, ke iliaj surtutoj jam fariĝis cindro. Ili refoje ĥore kriis: “Afanti, kion vi faris per niaj surtutoj?”
“Miaj karaj,” kviete diris Afanti, “ĉu morgaŭ ne venos la fino de la mondo?Kial do vi ankoraŭ bezonas surtutojn?”
Saĝo
Oni fanfaronis al Afanti, dirante, ke iu juĝisto, kiu antaŭ nelonge venis en la loĝkvartalon,vvestas tre saĝa kaj inteligenta. “Tio eblas,” ridetis Afanti, “ĉar lia kapo estas plena de saĝo pro ĝia malofta uzo.”
Ne Serĉu per Via Propra Vivo!
Iu juĝisto rajdante sur ĉevalo, renkontis survoje Afanti revenantan de bazaro. Afanti riverencis al li kaj diris: “Bonan vojaĝon!Kien iras via Moŝto?”
“Mi vizitos la ĉielan paradizon,” fanfaronis la juĝisto. “Ĉu vi volas iri tien, por ke ni kune ĝuu?”
“Ho, ne!Mi ne irus kune kun vi, eĉ se mi dezirus,” respondis Afanti. “Pli bone ankaŭ vi ne iru, mi admonas.”
“Kial?Pro kio?”
“Ĉu via Moŝto jam forgesis, ke vi iam diris al mi: “La homon, kiu ĉiam faras malbonaĵojn, Alaho ne povos indulgi?Kion vi faros, se vi renkontos Alahon?Ja pri vi mi maltrankviliĝas. Ne ŝercu per via propra vivo!”
Balai la Korton
Kiam Afanti estis infano, li devis ĉiutage balai la korton por bienulo en la vilaĝo. Laŭ la regulo, la mastro devis pagi lian salajron ĉe la jarfino, sed li ruze intencis nuligi la pagon al Afanti. Nun jam venis la lasta tago de la jaro.
La bienulo frumatene alvokis Afanti kaj ordonis: “Afanti, hodiaŭ balau la korton, tiamaniere ke post la balao, sen surverŝo de akvo, la korto estos malseka. Se vi ne povos tion fari, vi ne ricevos vian salajron ĉijaran, kaj mi ne dungos vin por la venonta jaro.” Tion dirinte kun rideto, la bienulo tuj foriris al bazaro aĉeti objektojn kaj manĝaĵojn por la Novjara Festo.
Afanti silente balais la korton. Poste li elprenis ĉiujn olekalabasojn el la konservejo de la bienulo, priverŝis la tutan korton per oleo kaj tiel foruzis la tutan stokon. Tion farinte, Afanti sidis ĉe la koridoro por atendi la revenon de la mastro kaj la ricevon de sia salajro.
Posttagmeze la bienulo balanciĝante revenis kaj rimarkis, ke la tuta korto estas priverŝita per oleo. Lia vizaĝo tuj misformiĝis pro kolero. Li streĉis sian kolon kaj kriaĉis: “Redonu mian oleon… mian oleon!”
“Estu trankvila, via Moŝto!” diris Afanti sin levante. “Mi ne priverŝis la korton per akvo, sed la korto tamen estas malseka. Ĉion mi faris laŭ via ordono. Bonvolu pagi al mi la salajron. Venontan jaron mi tamen 36 ne venos, eĉ se vi volos min dungi.” La bienulo povis fari nenion alian ol pagi la salajron al Afanti.
Kiu Estas Pli Frandema ?
Iu bienulo intencis moki Afanti. Li do aĉetis multe da akvomelonoj pot regali Afanti kaj aliajn. La bienulo senĉese invitis ĉiujn al manĝado kaj samtempe ŝtele ŝovis antaŭ Afanti siajn postmanĝajn selojn. Post la manĝo la bienulo ŝajnigis sin surprizita kaj kriis: “Amikoj,rigardu, kiel multe da melonaj ŝeloj kuŝas antaŭ Afanti! Li manĝis pli multe ol ni ĉiuj.Kia frandemulo li estas!” Ĉiuj ridis.
“Ha ha, ni rigardu, kiu fakte estas pli frandema!” diris Afanti kun rido. “Kiam mi manĝis melonon, mi ne manĝis la ŝelon, dum sinjoro bienulo eĉ la ŝelojn formanĝis. Rigardu, antaŭ li restas neniu ŝelo!”
La Plej Altaj Maksimoj
Pot vivteni sian familion, Afanti kunportis ŝnuron kaj iris al la bazaro por trovi dunganton. Li staris inter la serĉantoj de taglaboro kaj rigardadis tien kaj reen. Fine iu dikventra riĉulo venis kaj kriis: “Mi aĉetis keston da delikataj porcelanaĵoj. Tiu, kiu volas dorsporti ĝin al mia hejmo, sciiĝos rekompence pri la tri plej altaj maksimoj.Kiu volas?”
Neniu el la laborserĉantoj reagis. Sed Afanti pensis, ke monon oni ĉie ajn povas perlabori, sed la plej altaj maksimoj estas malfacile akireblaj.
Li do decidis porti la keston por la riĉulo, por ke tiu diru al li la tri sentencojn kaj tiel li povos plivastigi sian horizonton. Tial Afand elpasis, metis la keston sur sian dorson kaj sekvis la riĉulon.
Survoje, Afanti pensis, ke la riĉulo diru al li siajn plej altajn maksimojn. Responde la riĉulo diris: “Bone, aŭskultu! Se iu diros al vi, ke la malsato estas pli bona ol la sato, tion ne kredu!”
“Bone, bonege!” diris Afanti, “Do, kio estas la dua?”
“Se iu diros al vi, ke piediri estas pli bone ol rajdi, tion absolute ne kredu!”
“Prave, pravege!” reagis Afanti, “Kiaj maksimoj! … vere malofte aŭdeblaj!… kaj la tria?”
“Aŭskultu!” daŭrigis la riĉulo, “Se iu diros al vi, ke en la mondo troviĝas ankoraŭ iu pli malsaĝa ol vi, tion neniel kredu!”
Tion aŭdinte, Afanti subite liberigis la ŝnuron. “Krak…tin… tan,” la kesto kun krakbruo falis sur la teron. Fingromontrante al la kesto, Afanti maksimis al la riĉulo: “Se iu diros al vi, ke la porcelanaĵoj en la kesto ne estas disrompitaj,tion neniam kredu!”
Kaldrono Naskis Idon
Afanti pruntis kaldronon de iu tre avara riĉulo.
Oni forte miris, ke la riĉulo estis tiel malavara al Afanti, sed fakte la riĉulo traktis Afanti per sia kutima avareco. Afanti ĝin prunteprenis lue.