Wednesday, August 15th, 2012
Rakontoj
Grosoj
Novelo de Anton Ĉeĥov
Tradukis el la rusa lingvo Aleksander Korĵenkov
La homo en ujo Tradukis el la rusa lingvo Anna kaj Mati Pentus
Pri la amo Tradukis el la rusa lingvo Aleksander Korĵenkov
Jam frumatene la tutan ĉielon kovris pluvnuboj; estis kviete, nevarme kaj enue, kiel ordinare dum la grizaj malserenaj tagoj, kiam superkampe jam delonge pendas nuboj, sed la atendata pluvo ne venas. Veterinaro Ivano Ivanoviĉ kaj gimnazia instruisto Burkin jam laciĝis pro la paŝado, kaj la kampo ŝajnis al ili senfina. Antaŭe apenaŭ videblis ventmuelejoj de la vilaĝo Mironosickoje, vico de montetoj dekstre etendiĝis kaj malaperis malproksime post la vilaĝo; kaj ili sciis, ke ĝi estas rivera bordo, tie estas gresejoj, verdaj salikoj, bienoj, kaj se oni surirus monteton, de ĝi videblus vastega kampo, telegrafo kaj trajno elfore simila al rampanta raŭpo, kaj en tago serena oni povus vidi eĉ la urbon. Nun, dum la vetero estis kvieta, kaj la tuta naturo ŝajnis milda kaj humila, Ivano Ivanoviĉ kaj Burkin estis plenaj de amo al tiuj kampoj kaj ambaŭ pensis pri tio, kiel vasta kaj belega estas ĉi tiu lando.
— Pasintfoje, kiam ni estis en la fojnejo de vilaĝestro Prokofij, — diris Burkin, — vi intencis rakonti iun historion.
— Jes, tiam mi volis rakonti pri mia frato.
Ivano Ivanoviĉ suspiris kaj antaŭ ol komenci la rakonton ekfumis sian pipon, sed ĝuste tiumomente ekpluvetis. Post kelkaj minutoj la pluvo jam intensiĝis, okupis la tutan regionon, kaj ne estis facile diveni, kiam ĝi ĉesos. Ivano Ivanoviĉ kaj Burkin haltis kaj enpensiĝis. La hundoj, jam malsekaj, staris kun ŝrumpintaj vostoj kaj humile rigardis al ili.
— Necesas ie trovi ŝirmon, — diris Burkin. — Ni iru al Aljoĥin. Li loĝas proksime.
— Jes, ni iru.
Ili turnis sin flanken kaj ekiris sur prifalĉita kampo, jen rekte, jen iom dekstriĝante, kaj atingis la vojon. Baldaŭ aperis poploj, ĝardeno, poste ruĝaj tegmentoj de grenejoj; ekbrilis la rivero kaj bildiĝis panoramo al vasta meandro kun muelejo kaj blanka naĝejo. Ĝi estis Sofjino, la loĝloko de Aljoĥin.
La muelejo brue funkciis, surdigante la pluvon; la digo vibris. Tie, ĉe veturiloj, staris malsekaj ĉevaloj kun klinitaj kapoj, kaj tumultis homoj kovrintaj sin per sakoj. Estis malseke, kote kaj malkomforte, kaj la meandro aspektis malvarme kaj malice. Ivano Ivanoviĉ kaj Burkin jam sentis malsekon, malpuron kaj misharmonion en la tuta korpo, iliaj piedoj plumbe pezis pro la koto, kaj trairinte la digon kaj suprenirinte al la garbejoj de la mastro, ili silentis, kvazaŭ kolerante unu kontraŭ la alia.
En unu el la garbejoj zumis grenventumilo, la pordo estis malfermita, kaj el ĝi kirle eliris polvo. Sur la sojlo staris Aljoĥin, viro ĉirkaŭ kvardekjara, alta, korpulenta kaj longkrura, pli simila al profesoro aŭ pentristo ol al bienulo. Li surhavis blankan, longe nelavitan, ĉemizon zonitan per ŝnuro, pantalonon anstataŭis kalsono, kaj al liaj botoj gluiĝis koto kaj fojno. Liaj nazo kaj okuloj nigris pro la polvo. Li rekonis la alvenintojn kaj, videble, tre ekĝojis.
— Bonvenu en la domon, sinjoroj, — li diris ridetante. — Mi tuj venos, post unu momento.
La domo estis granda, duetaĝa. Aljoĥin loĝis malsupre en du ĉambroj kun volboj kaj malgrandaj fenestroj, kie iam loĝis intendantoj. La meblaro estis modesta, tie regis odoro de sekala pano, malmultekosta vodko kaj jungilaro. La suprajn salonojn li vizitis malofte, nur ĉe alveno de gastoj. En la domo Ivano Ivanoviĉ kaj Burkin estis renkontitaj de juna ĉambristino, tiel bela, ke ili haltis kaj rigardis unu al la alia.
— Sinjoroj, vi ne povas imagi, kiel mi ĝojas vidi vin, — diris Aljoĥin enirante post ili en la antaŭĉambron. — Kia surprizo! Pelagea, — li diris al la ĉambristino, — donu sekajn vestojn al la gastoj. Cetere, ankaŭ mi alivestu min. Sed antaŭe mi baniĝu, ĉar mi, ŝajne, ekde la printempo ne faris tion. Ĉu vi volas iri al la rivera naĝejo, dum ĉi tie oni preparos ĉion?
La bela Pelagea, tre delikata kaj laŭaspekte tre mola, alportis tukojn kaj sapon, kaj Aljoĥin kun la gastoj iris al la naĝejo.
— Jes ja, mi jam longe ne banis min, — li parolis demetante siajn vestojn. — Mia naĝejo, kiel vi vidas, estas bona, mia patro ĝin konstruis, sed mi tute ne havas tempon por baniĝo.
Li eksidis sur ŝtupeto, sapumis siajn longajn harojn kaj la kolon, kaj la akvo ĉirkaŭ li bruniĝis.
— Jes, vere… — grave diris Ivano Ivanoviĉ, rigardante al lia kapo.
— Jam longe mi ne banis min… — konfuzite ripetis Aljoĥin kaj ankoraŭfoje sapumis sin, kaj la akvo ĉirkaŭ li fariĝis inke viola.
Ivano Ivanoviĉ eliris el la naĝejo, brue plonĝis en la akvon kaj eknaĝis sub la pluvo, vaste svingante la brakojn kaj ondigante la akvon, kaj sur la ondoj balanciĝis blankaj nimfeoj. Li atingis la mezon de la rivero, subakviĝis, post unu minuto reaperis aliloke kaj plunaĝis, ofte subakviĝante kaj penante tuŝi la fundon. “Ho, Dio mia… — li ripetadis ĝue. — Ho, Dio mia…” Li atingis la muelejon, pri io interparolis kun kampuloj kaj returnis sin, kaj en la mezo de la rivero surdorsiĝis, metinte sian vizaĝon sub la pluvon. Burkin kaj Aljoĥin jam vestiĝis kaj estis forirontaj, sed li ankoraŭ naĝis kaj plaŭdis.
— Ho, Dio mia… — li parolis. — Ho, kompatu min, Dio!
— Sufiĉe! — kriis al li Burkin.
Ili revenis en la domon. Sed nur kiam en la granda supra salono oni lumigis lampon, kiam Burkin kaj Ivano Ivanoviĉ en silkaj negliĝoj kaj varmaj babuŝoj sidis sur foteloj, kaj Aljoĥin, pura, kombita, en nova jako, paŝis en la salono kaj kun videbla ĝuo sentis varmon, puron, sekajn vestojn, malpezajn ŝuojn, kaj kiam la bela Pelagea, senbrue paŝanta sur la tapiŝo kaj milde ridetanta, alportis sur pleto teon kun konfitaĵo, — nur tiam Ivano Ivanoviĉ komencis sian rakonton. Kaj ŝajnis, ke lin aŭskultas ne nur Burkin kaj Aljoĥin, sed ankaŭ la junaj kaj maljunaj damoj kaj oficiroj, kiuj trankvile kaj severe rigardis el la oraj portret-kadroj.
— Ni estas du fratoj, — li komencis, — mi, Ivano Ivanoviĉ, kaj la alia, Nikolao Ivanoviĉ, je du jaroj pli juna. Mi elektis sciencon kaj iĝis veterinaro, sed Nikolao ekde la deknaŭjara aĝo sidis en la gubernia fisko. Nia patro, Ĉimŝa-Gimalajskij, estis kantonisto. Ricevinte la oficiran rangon li heredigis al ni la nobelecon kaj etan bienon. Post lia morto oni forprenis la bieneton pro ŝuldoj, sed malgraŭ tio ni libere pasigis la infanaĝon en kamparo. Samkiel vilaĝaj infanoj, la tutajn tagojn kaj noktojn ni pasigis en kampoj kaj arbaroj. Ni gardis ĉevalojn, deŝiris baston, fiŝis kaj simile… Vi ja scias: kiu almenaŭ unu fojon en la vivo kaptis perĉon aŭ vidis aŭtune migrantajn merlojn — kiel ili en klaraj friskaj tagoj are flugas super vilaĝo — tiu ne plu estas urbano, ĝis la morto lin logos la libero. Mia frato enuegis ĉe la fisko. La jaroj pasis, sed li plusidis en la sama loko, skribis la samajn paperojn kaj ĉiam pensis pri la samo — pri reveno en la kamparon. Kaj tiu enuo iom-post-iom fariĝis certa deziro, revo pri akiro de negranda bieneto ie ĉe rivero aŭ lago.
Li estis bonkora, milda homo, mi lin amis, sed mi neniam aprobis lian deziron ŝlosi sin por la tuta vivo en la propra bieno. Oni diras, ke la homo bezonas nur tri arŝinojn da tero. Sed ja tri arŝinojn bezonas kadavro, ne la homo. Nun oni diras ankaŭ, ke estas bone, ke nia intelektularo inklinas al la tero kaj strebas al bienoj. Sed tiuj bienoj estas la samaj kiel la tri arŝinoj da tero. Forlasi la urbon, la batalon, la bruon de la vivo, forlasi ilin kaj kaŝi sin inter la kvar muroj de bieno — tio estas ne la vivo, sed egoismo, pigro, iuspeca monaĥeco, sed senheroa monaĥeco. La homo bezonas ne tri arŝinojn da tero, nek bienon, sed la tutan terglobon, la tutan naturon, en kies vasto li povu realigi ĉiujn ecojn kaj specifaĵojn de sia libera spirito.