ШАРЛЬ АРЛЕАНСКІ
РАНДО
З бяздоннай студні ўдумнасці маёй
Ваду надзеі ўпарта здабываю,
Бездапаможны, часта ж выяўляю,
Што перасох струмень гаючы мой.
Крынічная, крыштальная парой,
Парою каламутная, цвілая.
З бяздоннай сгудні ўдумнасці маёй
Ваду надзеі ўпарта здабываю.
Атрамант расціраю дбайна ў ёй,
Паперы ліст бяру, ды падступае
Падступны лёс, паперу шкуматае
І ўсё шпурляе ў жорсткасці сеаёй
У бездань студні ўдумнасці маёй.
ШАРЛЬ АРЛЕАНСКІ
РАНДО
Даўно ўжо сыты мною свет,
Так, як і я даўно ім сыты;
Усё глухой імглой спавіта,
Хаця б дзе-кольвечы прасвет.
Дарма... Адны аскалы бед,
Тугі, распусты непрыкрытай.
Даўно ўжо сыты мною свет,
Так, як, і я даўно ім сыты.
Душу аддай за веры цвет,
Калючкі ж задарма — і квіты;
Ці ж дзіўна, што так хваравіта
Кладзецца скарга ў запавет;
Даўно ўжо сыты мною свет.