Яна адна тут, ясная крыніца.
Цяпер ты і не думаеш, бадай,
Што толькі ў ёй адзінай і бруіцца
Жыццё, якім гаворыць з намі гай.
Любоў... Яна — як гэтая крыніца...
Бярозавым святлом упала поўня...
НЕЗАЛЕЖНАСЦЬ
Табе здаецца, незалежны ты,
Раз не са мной — недасятальны, значыць.
А я схілюся да рачной вады,
І ў ёй не мой, а твой адбітак бачу.
Табе здаецца, вольны ты казак,
Калі ў пачуццях гэткі асцярожны.
А варта мне адно слаўцо сказаць—
І ўздрыгнеш ты шчасліва і трывожна.
Калі чым насцярожыла, забудзь.
На незалежнасць я не пасягаю.
Мне б толькі твае вочы прысягалі,
А будзь такі, як ёсць. Ты толькі будзь!
* * *
Ці гэта лёс мяне аберагае,
Ці смерць мяне пакуль што адвяргае?
Дыхне нябыт у твар, і верне неба,
Бы так і трэба...
ЗУСІМ НЕ ЖАРТ
Абяцаю табе:
Не пярэчыць ніводнаму слову,
Усміхацца на кожны праменьчык
усмешкі тваёй,
Па жаданню твайму
быць дасціпнай ці злою,
Адгукацца, як рэха,
на твой непастойны настрой.
Стаць тваім двайніком
і ва ўдачы скупой, і ў адчаі,
Галаву на загубу панесці,
калі б загадау.
Абяцаю пакору сваю, абяцаю—
Покуль воля твая
будзе
з воляй маёй
супадаць!
ПЕСНЯ МАТЧЫНАЙ МАЛАДОСЦІ
...Замерла хвіля, як матыль на шпільцы:
Знарок ці незнарок?
Сабе ці мне? —
Вяртае мама песняй маладосць сваю:
...Насыпаў пшанца
Аж па калянца,
Наліў вадзіцы
Аж па крыліцы.
Галубка не есць,
Галубка не п'е,
На крутую гару
Усё плакаці йдзе.
— Галубка мая,
Шызакрылая,
Якая ўдалася
Ты журлівая!
Ой, ёсць у мяне
Семсот галубоў.
Лятай, выбірай
Па сэрцу любоў.
— Ой, лятала я,
Выбірала я,
Не знайшла такога,
Як страціла я...
А на старой бярозе за акном
Кажнюткі ліст імя тваё калыша;
А за парогам кожная сцяжынка
Звіваецца ў дарогу — да цябе;
І што ні міг, сваёй кажнюткай нотай
Святло і цень — табе — складаюць гімн.
МЕСЯЧНАЯ НОЧ
Цяпер што звязвае нас?
Якія ніці?
Адчужана-роўны бляск:
Поўня ў зеніце.
Такі чалавечы пагляд
У гэтай поўні...
Улада з усіх улад:
Помню.
Хлусіў ты, хвалёны час.
Няма адхлання.
Глыбозным праваллем між нас
Прызнанне.
Дзень забыўся пра ўсход.
Спяць людзі.
Маркота з усіх маркот:
Не любіш.
* * *
З блакіту задыхаецца зямля, —
Асмяглай зеленню травы й лістоты,
Калоссем — з прагай спеласці —
ў палях
Да неба цягнецца услед грымотам.
Ды ліўні ўваскрасальныя ўсё міма:
Ты не любімы.
Бяскроўныя нябёсы і ралля
У колеры адным — у шэрым — стынуг.ь.
Ні зоркі барвы; зводдаль спакваля
Нагортваецца снежная пустыня;
Адзіна ветру свіст здзічэлы, грубы:
Сам больш не любіш.
* * *
Штогоду з бярозы
мільярды насенінак падала,
І сёння мільярды віруюць,
як зорная россып,
Каб з іх поараслі —
апраўданнем, аплатаю —
Чатыры бярозкі.