УЛАДЗІСЛАЎ БРАНЕЎСКІ
МАРКОТА І ПЕСНЯ
Мо нічога ў жыцці й не засвеціць?
Яшчэ год, яшчэ два, яшчэ ікс...
Маіх думак чорныя лебедзі
адплываюць Віслаю ў Стыкс.
Ведаў я, што мне сэрцам тут грызці,
што за ўдары прыняць мне найперш,
не разлікам, не хцівай карысцю
будаваў я жыццё і верш.
Моц сардэчная ж песні маркотай
пераедзена, быццам іржой, —
цемру ночы здушанай нотаю
толькі крык прашывае мой.
Ды навек юны я ў крыку гэтым!
Перуны? — Што ж, хай б'юць у мяне!
Не паддамся я гэтаму свету,
свету гэтаму крыкну: не!
ЯН ГУШЧА
* * *
Блаславёна часіна, якая ўсім дорыць
вяртанне...
Звыкла гаўкаюць цюцькі, напавер,
у парыве вітання.
Граблі месцяцца ў рад каля клуні;
і шумна, і людна;
зараз кожны, каб змыць спёку дзённую,
рушыць да студні.
Кій заместа каня — я нашуся наўскач
панадворкам.
Азірае змярканне хату ў яблынях
месячным вокам.
Брат стрыечны, які, трохгадовы,
ўтапіўся у ставе,
свае граблі таксама ля сцяны, побач
з іншымі, ставіць.
Бабка сварыцца з ганка, што жартаў
даволі ўжо, годзе,
(з маладзіцамі жарты да граха,
як вядома, даводзяць!).
Пад насценнаю лямпай на доўгім стале
мноства місак:
там тварог з малаком, між якім шнырыць
бляск вёрткім лісам;
(шчэ ніхто не сядае за стол,
шчэ вядзецца бяседа
у чаканні на ўсіх. Хай вяртаюцца
з белага свету,
хай прыходзяць з акопаў і сцюж,
са счарнелага глогу,
з невядомых расстанняў-разлук,
з меандрычнай дарогі).
Вокны насцеж, і з цемрадзі, што загусае
жывіцай,
цвыркуны і мацейка, спакушоныя лямпай
начніцы.
Вечар зноўку зычлівы, таму мітусні ані
звання.
У абуджаным рэху выцікоўваю столькі
вяртання!..
Вечар гэтакі ціхі, што па лесе,
як прывід, блукаю,
а ўсе чыста імёны абліччы свае
спатыкаюць.
Лямпа там, па-за лесам, тварагу там
цэлыя горы.
Упаду на мурог у адрыне, знясілены
зморай.
Блаславёна часіна, якая ўсім дорыць
вяртанне,
нават зайцу таму, нават зайцу, што
бацька падраніў.
ЯН ГУШЧА
* * *
Зорка,
як нечым уражана,
падае.
Дрэва,
як некім паранена,
сохне.
Чалавек,
як блуканнямі змучаны,
стукае ў дзверы чужыя.
Падчас адчыняюцца.
ЯН ГУШЧА
* * *
Букавы лесе,
папаратнюсны!
Золкай расінкай
восень на вуснах.
Мілая, ў восень
рушым без жалю.
Гэта рабіне
замала каралу.