Вольга Іпатава
РАНІЦА
Вершы
Падрыхтаванае на падставе: Вольга Іпатава, Раніца: Вершы — Мінск: Беларусь, 1969. — 80 с.
Рэдактар: П. Прыходзька
© OCR: Камунікат.org, 2010
© Інтэрнэт-версія: Камунікат.org, 2010
РАНІЦА
Адуванчык вялізны — сонца
Вырастае з прыціхлай ракі.
Зараз дзьмухне вецер спрасонку —
Пырснуць промні ва ўсе бакі.
Туманы, як мядзведзі калматыя,
Дапаўзаюць да лесу крадком,
За нямытай, заспанаю хатай
Аб даёнку цурчыць малако.
А зямля так даверліва, проста
У сваім харастве паўстае,
Што здымаю з ног «шпількі» вострыя:
Незнарок не ўкалоць бы яе...
* * *
Глядзім мы рэдка ў сэрца глыбіню,
Гаворым мала мы аб самым блізкім.
Радзіма! Стаў табой упершыню
Дзіцячы дом — майго жыцця калыска.
Да скону дзён забыць я не магу —
Руінаў дым, натоўп за хлебам ноччу
I крык: «Дзетдому ў першую чаргу!» —
Хоць у людзей гарэлі смуткам вочы...
КАЛОЖА
Ад сонца засланіўшыся Далоняй,
Хмурынай-хусткай атуліўшы плечы,
Стаіць здаўна над Нёманам Каложа,
Нібы мяжу пераступіла ў вечнасць.
Нібы калісьці дзеўчынай за горад
Насустрач бегла верасам калючым,
А потым, скамянелая ад гора,
Ўрасла навекі ў нёманскія кручы.
Над ёю — цёплых ліўняў агарожа,
За ёй — вякі, падзеі, далячыні.
Стаіць здаўна над Нёманам Каложа
Сівою беларускаю жанчынай.
* * *
О Аэліта, ты мая саперніца.
Калісьці, абагнаўшы часу бег,
Каханы мой дадому з Марса вернецца,
Адчайна засумуе па табе.
Сцюдзёна вусны мае апаліць студзень,
Загарам шчокі жнівень абпячэ,
А ён у сне гадамі бачыць будзе,
Нібыта казку, сінь тваіх вачэй.
А я ў расстанні смутак свой стрымаю,
Тугой касою рукі абаўю.
Пакіне дом наш песня незямная,
Што марсіянкі па начах пяюць.
І ўсё ж аднойчы з далечы вялікай,
Мне сэрца працінаючы наскрозь,
Раздасца раптам голас Аэліты,
I, пабялелы, страпянецца Лось...
* * *
Гасне ў цёмных зрэнках вокнаў вечар,
Адпускаю я тваю руку,
I імгненне падае у вечнасць,
Быццам кропля падае ў раку.
Закалыша шэраг дзён звычайных,
Шэрых, быццам сакавіцкі снег,
I аднойчы успамін адчайна
Зноўку мне душу ускалыхне.
Па цяпло, па ласку чалавечую
Я, на ўсё забыўшыся, ўцяку,
Каб адчуць: імгненне ўпала ў вечнасць
Дажджавою кропляю ў раку.
МАІМ АДНАГОДКАМ
Не ўсё нам у свеце вядома,
Мы ж дзеці гісторыі, творцы.
Сябры і сяброўкі з дзетдому!
Гэта пра нас гаворыцца!
Вы помніце? У інтэрнаце
У цёплыя сны дзіцячыя
Прыходзілі нашы маці,
Якіх мы ніколі не бачылі?
Замучаныя — з канцлагераў,
3 магіл уставалі брацкіх,
У сне нас пяшчотна лашчылі
I ў нябыт вярталіся раніцай.
Саміх нас бацькамі сёння
Завуць хлапчукі чубатыя,
А мы усё бачым, сонныя,
Тых, нежывых, нябачаных.
Крычаць нам з-за межаў адчайна:
«Жыцця вы не знаеце сэнсу».
А мы ж яго вывучалі
Спачатку не розумам — сэрцам...
* * *
У космас — вось мара мая запаветная.
Ды зямля не захоча пускаць мяне, ведаю.
Стане, як за дачку, баяцпа да ліхаманкі,
Звязваць па руках і нагах маланкамі,
Шэрымі туманамі мяне ахутваючы...
Праз усё прарвуся я, смелая, хуткая!
Самых гарачых набяру я зорак,
На зямлю вярнуся рана, золкам,
I зоркі свае да апошняй
Падарую кожнаму — кожнаму.
А каханы няхай не злуецца дарма:
Для яго я зоркай стану сама...
* * *
Не маці ў інстытут праводзіла мяне,
Зрабіўшыся ад шчасця маладой.
Узрушана ў той вечар зазвінеў
Каля вагона ўвесь дзіцячы дом.
~ 1 ~