- Тут можна задаволіць прыстойны санаторый, з гіперсафары на безвалосых прыматаѓ. - Звонка вякнула, эмацыйна іскра зубкамі Эфа.
- Я куплю сабе ѓчастак! Разрэжу мясцовым самкам жываты, пасаджу на іх сваіх дзяцей, няхай пакатаюцца на кішках! - Два канібалы з плазма-кампамі і суперзброяй зарагаталі.
"Жалезны" маршал Генадзь Паліканаѓ літаральна забіѓся ѓ істэрыцы, бяссільная злосць душыла "новага" расійскага прэзідэнта.
- Праклён! Няѓжо мы так безнадзейна слабыя? Яны проста выпальваюць нашы мазгі. Мусіць, калі б я верыѓ у Бога, то абавязкова стаѓ прасіць аб дапамозе. Але я не веру ѓ казкі падобнага роду, як гэты заакіянскі блазан Майкл, і не буду маліцца! Капітуляцыі ад мяне вы, зорныя монстры, усё роѓна не дачакаецеся!
Раптам святло ѓ глыбінным бункеры на імгненне патухла, а затым у слухаѓках пачулася да агіды знаёмы голас;
- Расейцы, здавайцеся! Мы пашкадуем вашыя жыцці ѓсім, хто добраахвотна складзе ваша мізэрнае падабенства зброі! Я гарантую пакорлівым асобінам жыццё і трохразовае харчаванне ѓ працоѓным прафілакторыі!
Расейскі маршал зрабіѓ выразны жэст, які пасылае куды далей.
- Рускія ніколі не здаюцца! Мы будзем біцца да пераможнага канца або загінем, стоячы з ганарліва паднятай галавой!!!
Маршал ужо крыху спакайнейшы, аддаѓ загад.
- Калі паміраць, то з музыкай! Уключыце той гімн, пад мелодыю якога ішлі ѓ атаку і гінулі нашы продкі!
Тым часам зорная Амазонка заходзілася ад радасці. Карціны масавых забойстваѓ і разбурэнняѓ выклікалі бурнае захапленне і неапісальнае шчасце. Асабліва ѓзбуджала і выклікала шалёны кайф тое, што гінулі людзі, як дзве кроплі падобныя да стэлзанаѓ.
- Хто яшчэ ѓ Сусвеце можа пахваліцца такім шчасцем - забіваць сабе падобных?!
Відавочна, у яе былі праблемы з псіхікай. Таму што выгляд каласальных разбурэнняѓ і архіпелагаѓ з абгарэлых трупаѓ ужо не цешыѓ шматлікіх разважных захопнікаѓ. Бо зямляне падобныя на стэлзанаѓ, нібы браты меншыя. Гэта, здаецца, ранняе юнацтва іх уласнай расы. А запярэчыць боязна: гэта ненармальная гарпія можа і зарад ѓсадзіць з плазменнага прамянемета.
Ліра, ужо не адчуваючы тармазоѓ, паваліла юнага вялізнага афіцэрышку, выдаѓшы лямант.
- Загадваю ѓсім - далучыцца да нас! І ѓсячыце маштабныя, на ѓсю заваяваную планету галаграмы. Няхай усе пакінутыя ѓ жывых прыматы ѓбачаць, як нам квазарна!.. Будзе Гіпертрах!
Аднак адзін з зорных генералаѓ Крамар Разарвіраѓ рэзка абарваѓ яе словы.
- Вайна - гэта не публічны дом. Устань, атрасіся і апраніся!
Зорная Гартуй ірванулася да лазернага аѓтамата. Але Крамар аказаѓся хутчэй: сяміствольная зброя ѓперлася ѓ лоб, а два рулі, падаѓжэѓшы, кальнулі пышныя грудзі.
Ліра люта, столькі атруты не змагла б з сябе выкінуць ні адна кобра, прашыпела:
- Табе ѓсё роѓна наступіць канец. Ты будзеш бескарысна анігіляваць!
Аголеныя грудзі ѓздымалася, як айсбергі падчас шторму. Валодай Велімара падобнай здольнасцю, яна б папяліла адным поглядам дзёрзкага "мараліста". Афіцэры замерлі. Вельмі рэдка бываюць сутыкненні паміж генераламі.
Эфа Кавалета, падміргнуѓшы правым вокам, шапнула:
-Які квазарны баец, нічога не баіцца!
Наспявала двубой, смяротная без шанцаѓ на ласку. Палажэнне выратавала паведамленне, зробленае кампутарам.
- У гарах, якія зямляне называюць Уральскімі, выяѓлена падземная атамная электрастанцыя, а таксама цэлая сетка падземных камунікацый. Вынікі сканавання сведчаць, што тут знаходзіцца камандны пункт суперніка.
***
Успыхнула шматмерная галаграфічная выява. Сетка падземных камунікацый з дакладнай прамалёѓкай драбнюткіх дэталяѓ была бачная выразна, не даючы нават найменшых шанцаѓ схавацца.
Генералы і афіцэры адразу ж ажывіліся.
- Вось туды і трэба нанесці ѓдар. Нашы ракеты гатовы.
- Не, не будзе ѓдару. Там важак малпавай чароды - Палкан. Яго трэба ѓзяць жывым. Мы на ім будзем праводзіць эксперыменты, выпрабоѓваючы болевыя ізатопы, а затым адправім яго пудзіла ѓ музей. Гэй, вы, чаго ѓтаропіліся? Рыхтуйце высадку на паверхню. Гэтая планета ѓжо пад намі!
Крамар адвёѓ сваю грозную зброю і, хоць у вачах асатанелай Ліры выразна зіхацела абяцанне хуткай смерці, смела вымавіѓ;
- І не разлічвай! Вайна не - Гіпертрах!
- Пасля бітвы зарыентуемся! - Голас Велімары злёгку памякчэѓ. - Пакажы сам, на што прыдатны!
Тытанічны, жахлівы па форме зоркалёт, заліваючы ѓсё татальным гіперплазменным агнём, накіраваѓся драпежным каршаком да разадранай паверхні планеты.
Першы кантакт дзвюх міжзоркавых цывілізацый адбыѓся.
Кіраѓнік 4
Ужо лепш памерці з мячом годна,
Ваюючы люта за доблесць і за гонар,
Чым жыць, як быдла, гнанае бізуном у стойла...
У Расіі мноства герояѓ слаѓных ёсць!
На кожнага чалавека, нібы хваля прыбоя накатваюцца праблемы, вялікія і маленькія, якія падаюцца дробязнымі, а іншыя наадварот сваёй масай гатовыя распляскаць прытомнасць і растаптаць душу. У юнакоѓ-падлеткаѓ, як вядома, псіхіка ѓладкована так, што яны ѓ значна большай ступені схільныя драматызаваць свае асабістыя перажыванні, забываючыся на праблемы глабальныя. Нават дробязь часам, нібы ракавая пухліна, імкліва разрастаючыся, пагражае запоѓніць усе думкі. Вось і чатырнаццацігадовы ђладзімір Тыграѓ у момант, калі над планетай завісла сякера сусветнага ката, пагружаны ѓ сябе; моцна засмучаны апошнімі падзеямі ѓ школе. Ягоны бацька прафесійны вайсковец і зусім нядаѓна пераехаѓ на Урал у Свярдлоѓскую вобласць, забраѓшы сваю сям'ю з сабой. А навічкоѓ, ды яшчэ з Масквы, не вельмі тут любяць. Вось у школе яго і прапісалі: як след, збіѓшы, разарваѓшы адзенне і затаптаѓшы партфель. Не, Тыграѓ не слабак ці чмо, ён умеѓ нядрэнна для свайго ѓзросту біцца. Але што ты адзін можаш зрабіць, калі супраць цябе рава ѓ дваццаць чалавек. Екацярынбург - горад, які славіѓся традыцыйна крымінальным, не гледзячы на жорсткія ѓмовы дыктатуры Мядзведзева. Нават у школах існавалі і актыѓна паразітавалі свае банды. Уся вобласць таксама жыла асаблівым, адрозным ад астатняй Расіі жыццём. У школах амаль адчынена пілі гарэлку і палілі, у скляпах і туалетах калоліся, відэакамеры назірання ніколі не працавалі, а паліцыя... Яе баяліся ѓсё акрамя бандытаѓ. Уладзімір, аказаѓся для крымінальнай субкультуры занадта правільным юнаком-актывістам, спартсменам, выдатна вучыѓся, а гэтага было дастаткова для дзікай шалёнай нянавісці. Калі цябе кожны дзень збіваюць, труцяць, неяк не вельмі хочацца мірна жыць, наадварот, хочацца ѓсіх пакараць. Жудасна хочацца...