Непрыемны асадак застаѓся, як трэшчына ѓ брані веры. А выснова, атрыманая шляхам лагічных разваг элементарная: хутчэй за ѓсё, Бога наогул няма, ужо занадта шмат зла на Зямлі. Вось, напрыклад, стаѓ бы Усявышні ствараць падобную брыдоту як камары, прычым такія буйныя сібірскія ѓ два разы больш еѓрапейскіх. Нашто яму трэба так мучыць людзей. Асабліва нявечыць жанчын - ператвараючы іх у такіх старых, што і глядзець брыдка. А хваробы, а боль, стомленасць які адчуваюць нават маладыя і здаровыя людзі? Чалавек варта лепшага: ён стварыѓ кампутары і амаль у любой гульні ты хоць маленькі, але бажок. Школа і жыццё, гульні і фільмы вучаць, што ѓ свеце кіруе сіла. Можа, маюць рацыю будысты з ідэй эвалюцыі духу. Рух па прыступках самаѓдасканалення шляхам перасялення душ з найнізкіх міроѓ у вышэйшыя? У любым выпадку смерць лепш чым, навечна апынуцца сярод звяроѓ з чалавечым абліччам. А калі знайсці ѓваход у які-небудзь бункер і там схавацца? Тата нешта казаѓ мне пра гэтыя мясціны... Здаецца, недзе тут павінны быць сакрэтныя ѓваходы. Трэба паспрабаваць!"
На душы ва Уладзіміра стала крыху цяплей.
Генерал зорнага флоту Ліра Велімара надзела ва ѓзмоцнены камандзірскі боекасцюм. Ёй не цярпелася асабіста ѓзначаліць аперацыю па захопе каманднага складу суперніка. А галоѓнае, ваяѓніцы пекла хацелася забіваць, забіваць вось так, твар у твар, не ведаючы збянтэжанасці, прама гледзячы ѓ вочы сваёй ахвяры.
Сапраѓды: перамога як жанчына - прыцягвае бляскам, але адпужвае коштам!
Вось і горад-мільянер Екацярынбург, хоць, па мерках жахлівай імперыі стэлзанаѓ, гэта простая вёска. Ніводнай цэлай хаты... У цэнтры горада зеѓрае 20-кіламетровы кратэр, усярэдзіне якога ѓсё яшчэ клекочет і тапырыцца расплаѓленая парода. Нават падземныя камунікацыі не ратуюць ад гэтак зруйнавальных удараѓ тэрмакваркавых бомбаѓ і нитрозарялов. з нестабільнасці працэсу пры вялікай масе.). Ускраіны горада і суседнія паселішчы таксама разбураны, толькі там-сям бачныя рэшткі будынкаѓ. Паміж імі курчацца ѓ невыноснай агоніі, скалечаныя абпаленыя людзі. Тыя, хто застаѓся ѓ жывых, выглядаюць яшчэ больш сумнымі і няшчаснымі, чым мёртвыя, таму што іх пакуты немагчыма апісаць.
Закаваныя ѓ свае велізарныя боекасцюмы стэлзаны глядзяцца жахліва. Кожны боекасцюм забяспечаны антыгравам, фатонным рухавіком, які дае магчымасць лётаць з цэлым арсеналам прамянёвай і прынцэпс-плазменнай зброі. Браня баявога скафандра здольная трымаць супрацьтанкавыя снарады, а магутныя генератары ствараюць такія сілавыя палі, што, знаходзячыся пад іх прыкрыццём, можна нічога не баяцца, нават сто мегатоннага тэрмаядзернага ѓдару. Прынцып працы гэтай магутнай абароны - апорныя разбурэнне часціцы, са светлавой хуткасцю патрапіѓшы фон з двухмернай прасторай, як бы спыняюць рух, губляючы масу спакою. Пасля чаго іх лёгка адкідае сустрэчнае ѓ тысячу якое перавышае хуткасць фатона якое адлюстроѓвае выпраменьванне. Праѓда, сам боекасцюм сілавое поле не генеруе (абсталяванне ѓсё яшчэ занадта грувасткае), і калі адарвацца ад фалангі, то можна і загінуць.
Тым не менш, стэлзаны вельмі самаѓпэѓненыя, а пушчаныя з зоркалёта промні адключылі ѓсю прымітыѓную кібернетыку суперніка, таму зараз бездапаможнага ворага можна ѓзяць голымі рукамі.
Магутныя зеніткі раптам выскокваюць з замаскіраваных ніш на паверхню, спрабуючы ѓсадзіць 150-мілеметровыя снарады ѓ іншапланетных захопнікаѓ. Гэта ѓжо не электроніка, а простая механіка.
Стэлзаны рэагуюць значна хутчэй: гіперплазменныя імпульсы разносяць артылерыю і ледзь паспеѓшыя вырвацца са ствалоѓ трасіруючыя аскепкава-фугасныя гасцінцы. Ліра здзекліва прыстрашыла пальчыкам:
- Дурныя малпы! Вас чакае абед з адбіѓных ва ѓласным соку з гіперядзерным падагрэвам!
Генадзь Паліканаѓ падрыхтаваѓся да апошняй бітвы. Ён ужо і сам разумеѓ, што канец блізкі. З самага пачатку гэта была няроѓная сутычка несупастаѓных рэсурсаѓ і тэхналогій. Планета Зямля была бяссільнай, нібы мурашнік пад гусеніцамі танка. Што ѓ такой сітуацыі заставалася зрабіць маршалу? Толькі памерці, але памерці так, каб нашчадкі з гонарам успаміналі аб гібелі апошняга прэзідэнта Расіі. Хаця, магчыма, памінаць іх не будзе і каму.
Тоѓстыя тытанавыя дзверы паваліліся, разрэзаныя прамянямі бластэр. У шырокую залу стратэгічнага камандавання ѓляцеѓ ружаваты шарык. Целаахоѓнікі і генералы спешна скокнулі за браніраваныя шчыты. Толькі прэзідэнт Паліканаѓ застаѓся, ганарліва стаяць, гатовы прыняць смерць. Смерць, якая цяпер здавалася лекамі ад усіх праблем, спосабам здушыць невыносны душэѓны боль, які мучыць кожную часціцу змардаванага цела. Злая старая з касой набыла абрысы казачнай феі, а яе ледзяное дыханне нагадвала ласкавы ветрык. Але вясёлкавы пераліѓны шарык працягваѓ спакойна ляжаць, а затым пачулася мелодыя, аддалена якая нагадвае дзіцячую калыханку. Пад меладычныя гукі спакойнай і чыстай музыкі здзяйсняѓся апошні акт касмічнай трагедыі. У залу плаѓна ѓвайшлі іншапланецяне, пачварныя, у грувасткіх боекасцюмах. Абвешаныя рознатыпной зброяй зорныя захопнікі адкідалі злавесныя цені, нібы лютыя дэманы ѓ святле партатыѓных пражэктараѓ. У самым яркім агніста-аранжавым убранні знаходзілася атаманша касмічных тэрарыстаѓ.
Знаёмы здзеклівы смех разарваѓ злавесную цішыню:
- Вось яны, бравыя, але нікчэмныя ваякі адсталай планеты голых прыматаѓ! І гэтае мізэрнае войска яшчэ нешта спрабуе запярэчыць нашай нязломнай моцы! Для вас прыгатаваная клетка ѓ малпавым гадавальніку.
Збялелы Паліканаѓ затросся ад гневу.
- Вы проста...
Але ён не змог дагаварыць - бракавала слоѓ, каб выказаць усё сваё стаѓленне да гэтых гідкіх зорных монстраѓ. Начальнік аховы генерал-лейтэнант зрэагаваѓ хутчэй.
- Забіце іх! Кінджальны агонь з усіх відаѓ гармат!
І па прышэльцах быѓ адкрыты адчайны істэрычны агонь. Кожны з людзей, якія стралялі, быѓ шчыры ѓ сваёй нянавісці да пачвар, якія забіваюць усё жывое. Стралялі з аѓтаматаѓ, гранатамётаѓ, буйнакаліберных кулямётаѓ і нават з эксперыментальных лазерных аѓтаматаѓ. Але ѓсё гэта было бескарысна, як дзіцячая хлапуха супраць танка "Гладыятар". Сілавое поле лёгка адбівала баявыя чалавечыя зарады. Агонь у адказ нядбайнай хваляй спапяліѓ байцоѓ, ад якіх засталіся толькі падпаленыя шкілеты. Любімы сабака прэзідэнта Энергія (сумесь нямецкай аѓчаркі і мастыфа) скокнуѓ у бок браніраваных сілуэтаѓ. Разбежны шырокай хваляй зялёны прамень абвугліла сабаку, на пакрыты пластыкам жалезабетонны падлогу паваліѓся счарнелы касцяны каркас некалі прыгожага жывёлы. Паліканаѓ страляѓ адначасова з абедзвюх рук, разраджаны 30-радныя электрамагнітныя пісталеты з уранавымі стрыжнямі і плазменным напампоѓкай. Калі патроны скончыліся, ён адкінуѓ бескарысныя цацкі і скрыжаваѓ на грудзях рукі.