Ліра наблізілася, працягваючы смяяцца.
- Ну што, Палкан, адлаяѓся? Цяпер ты, апошні з рускіх генералаѓ, пойдзеш з намі. Павадок і міска з поліѓкай чакаюць цябе.
Маршал-прэзідэнт цвёрдым голасам( хоць гэтая цвёрдасць і каштавала яму тытанічны намаганняѓ) адказаѓ:
- Так, вы моцныя сваёй пякельнай тэхнікай, таму і можаце дазволіць сабе здзекавацца над тым, хто ѓсё жыццё служыѓ Расіі, прайшоѓшы гарачыя кропкі ад Афгана, да Аравійскіх пустыняѓ. Цікава, чаго вы стаіце ѓ сумленным баі на роѓных з роѓным зброяй?
- Значна больш, чым ты, прымат, думаеш! Наша дзіця голымі рукамі задушыць вашага генерала! - Велімара зрабіла пальцамі "казу". - Хлеб...
- Калі б ты была мужчынам, я б прымусіѓ цябе адказаць за свае словы. - Маршал сціснуѓ кулакі з такой сілай, што косткі пасінелі.
- А гэта не мае значэння. Я - касмічны генерал, камандзір зорнай ударнай групы. Значыць, я - ваяр. Ну, што, прымат, не баішся біцца са мной?
Самка-стэлзан маланкаю выслізнула з боекасцюма. Яна была зусім голай. Высокая (два метры з лішнім ростам), шыракаплечая і мускулістая фігура ѓзвысілася над расійскім маршалам. Хударлявы і крыху ніжэйшы па росце, чым стэлзанка Паліканаѓ здаѓся амаль заморышам. Хоць на аголеным рэльефным табары Ліры Велімары не было ні кроплі тлушчу, яна важыла сто дваццаць сем кілаграм і па сіле магла цалкам замяніць не аднаго буйнага калгаснага каня. Пагардліва кіѓнуѓшы назад галаву і выпучыѓшы раскошную грудзі, Ліра рушыла на маршала. Паліканаѓ прайшоѓ выдатную школу баявых мастацтваѓ у вайсковым спецназе і на розных спецкурсах. Ён меѓ чорны пояс - чацвёрты дадзены па каратэ, а нянавісць павялічвала сілы. Маршал, уклаѓшы ѓсю лютасьць, нанёс удар у сонечнае спляценне. Ліра злёгку зрушылася. Удар прыйшоѓся ѓ цвёрдыя пліткі не па-жаночаму магутнага прэса касмічнай фурыі. Паліканава ѓдалося ѓцячы ад свінга правай, але хуткі, як маланка, і цяжкі, як молат, удар каленам адкінуѓ яго да плямістых браніраваных сталоѓ. Рука толькі злёгку змякчыла страшны штуршок бронзавай канечнасці. Зорная лэдзі скокнула, дзіка завішчаѓшы, усадзіла ѓ грудзі ваякі цяжкую нагу. Маршал не паспеѓ ухіліцца, таму пара рэбраѓ зламалася, а блакіруючая рука сагнулася дугой. Жахлівы ѓдар зверху паламаѓ яму ключыцу. Усе рухі касмічнай тыгрыцы былі гэтак хуткія, што ѓладальнік чорнага пояса не паспяваѓ своечасова зрэагаваць. Да таго ж сіла ѓдараѓ Велімары была нібы ѓ шалёнага мастадонты. Лёгка, як дзіця, яна падняла на выцягнутую руку 90-кілаграмовага, знерухомленага Паліканава і зноѓ залілася нястрымным смехам.
- Ну, доблесная жывёла, як табе змагалася з дамай? Калі хочаш існаваць, выліжы мне тыгрыцу. Тады я гарантую табе добрае харчаваньне ѓ заапарку.
Раскошныя сцёгны хіснуліся ѓ юрлівым руху, каралавы раток расчыніѓся, ружовы язычок варухнуѓся, нібы злізваючы марожанае.
Хлапечы, але цвёрды голас перапыніѓ зорную гетэру.
- Заткніся, звяруга, і адпусці маршала!
Шалёная фурыя разгарнулася. Светлавалосы абарваны юнак накіраваѓ на яе цяжкі штурмавы аѓтамат "Мядзведзь-9". Гэты магутны сродак паразы ѓсаджваѓ дзевяць з паловай тысяч разрыѓных куль у хвіліну, рассейваючы іх у шахматным парадку. Ліра вывучыла ѓсе асноѓныя віды зямной зброі, і было зразумела, калі адкрыюць агонь, то ѓ яе голай і адкрытай не будзе шанцаѓ на выратаванне, пры ѓсёй жывучасці генетычна палепшаных стэлзанаѓ. Напусціѓшы на сябе анёльскі выгляд, яна павярнулася да хлапчукі, у сваю чаргу, не выпускаючы прэзідэнта з не па-жаночаму мускулістай рукі.
- Мілы мой хлопчык, ты такі разумніца. Пахвальна, што ты хочаш уратаваць свайго прэзыдэнта. Але падумай, навошта ён табе, бо ѓсё роѓна яго час падышоѓ да канца. Далучайся лепш да нас.
Ліра максімальна пашырыла ѓсмешку. Яе зубы зіхацелі, як шэраг маленькіх лямпачак. Нават ёй, сталёвай лэдзі, было цяжка трымаць амаль цэнтнер трэніраваных цягліц і бітых касцей прэзідэнта на выцягнутай руцэ, таму яна прыціснула яго да свайго цела. Буйныя высокія грудзі з пунсовымі саскамі прыціснулася да твару Паліканава. Маршал раптам адчуѓ у сабе пажадлівае жаданне, такая раскошная ваяѓніца, моцнае цела дыхае запалам разумнай драпежніцы. Прыйшлося здушыць здрадлівы кліч плоці звыклым для кадравага ваеннага намаганнем волі.
Уладзімір Тыграѓ з цяжкасцю ѓтрымліваѓ штурмавы аѓтамат-кулямёт. Па яго твары цяклі струменьчыкі поту. Толькі асцярога забіць свайго маршала стрымлівала юнака ад спакусы неадкладна адкрыць агонь.
- Адпусці прэзідэнта, мразь!
Велімара засмяялася, але на гэты раз гучней і страшней.
- Не, я не дура, каб адпусціць свой шчыт. А калі ты такі разумны, то сам кінеш зброю. Адважны хлопчык, ты не пабаяѓся адзін пракрасціся ѓ гэты падземны бункер. Такія воіны патрэбны нам. У людзей табе ѓсё роѓна няма чаго рабіць, бо ты забіѓ некалькі чалавек, хай нікчэмных, але прыналежных твайму ѓвазе. Што акругліѓ вочы, я бачыла гэта ѓ навінах. - Сказала, яшчэ больш агідна выскаляючыся Велімара, заѓважыѓшы здзіѓленне хлапчукі. - Ты стаѓ ворагам для сваіх зямлян на гэтым планеце. Ты - іх вораг! А мы шануем такіх рашучых байцоѓ, як ты. Мы ѓключым цябе ѓ склад туземнай паліцыі.
- Не, я не здраджу сваёй Радзіме, нават калі потым мяне расстраляюць! Хто не губляе Радзіму, той ніколі не пазбавіцца жыцця!
Тыграѓ літаральна пракрычаѓ гэты ѓ іншым не такім трагічным становішчы, мусіць, якія здаліся іншым пошлякам смешным пафас. Рукі марудзілі, ён адчуваѓ, што хутка выпусціць зброю. Паліканаѓ заѓважыѓ гэта і вырашыѓ прыйсці на дапамогу.
- Не бойся, цябе ніхто не расстраляе. Я, Прэзідэнт Расіі, абвяшчу, што гэта была самаабарона. Ты ѓсё правільна зрабіѓ, даѓно трэба было разабрацца са школьнымі бандытамі і мясцовымі мафіёзнымі кланамі. А за тое, што ты знішчыѓ наркабарона Гадзюку-Кітайчыка, я ѓзнагароджваю цябе ордэнам "Мужнасць".
Хлапчук цяжка задыхаѓ, яго рукі і ногі дрыжалі ад напружання. Яшчэ ледзь-ледзь - і жахлівая машына разбурэння выслізне з дрыготкіх потных пальцаѓ.