Інспектар дапамог лейтэнанту давалачы механіка да яго каюты, а затым агледзеў цела капітана «Сазігена Александрыйскага». Усё паказвала на самагубства.
— Паміж намі, спадар лейтэнант, гіперпрывод сапраўды можна адрамантаваць? — Спытаў Сарва пасля заканчэння агляду.
— Можна, спадар інспектар, але для гэтага прыйдзецца прыкласці максімум намаганняў — памылку заўважылі занадта позна. З іншага боку, усё магло скончыцца нашмат больш сумна... — павісла нядоўгая паўза. — Пры любым раскладзе мы не павінны сядзець, склаўшы рукі.
Даліла падзяліў экіпаж на дзве змены, у кожнай з якіх былі прызначаныя людзі, якія адказвалі за фіксаванне параметраў знешняга асяроддзя. Веды аб кратовых норах да гэтага часу заставаліся пераважна тэарэтычнымі. Насуперак асцярогам, збояў у працы кантрольнавымяральнай апаратуры не назіралася.
Цяжкая фізічная праца адцягвала экіпаж ад змрочных думак, але канчаткова пазбавіць ад страху не магла: падзенне ў бездань працягвалася. Каб хоць неяк падзяляць дзень і ноч, Сарва прапанаваў выкарыстоўваць пясочны гадзіннік, які належаў капітану. Свае адчуванні інспектар старанна фіксаваў на сінтэтычнай паперы, маючы намер у далейшым змясціць аркушы ў герметычна залітаваную тытанавую капсулу. Сарва быў рэалістам: ваяж у рынгхоле мог зацягнуцца на стагоддзі.
Малочная бель за бортам «Сазігена Александрыйскага» не мяняла ні колер, ні кансістэнцыю, з-за чаго пры поглядзе ў ілюмінатар складалася ўражанне, што брыг застаецца нерухомым. Вось толькі падмануць арганізм было немагчыма.
За чацвёра сутак, якія працягваўся рамонт, у памяці інспектара адклаліся толькі смяротная стомленасць і жудасны ціск вечнасці. Нават сон не дазваляў забыцца.
— Усё гатова! — Даліла выглядаў пастарэлым на два дзясяткі гадоў: яму прыходзілася цяжэй за ўсіх.
Сарва апусціўся ў суседняе крэсла і звярнуў свой погляд на дысплэй, на якім адзін за адным афарбоўваліся ў зялёны колер вузлы і модулі гіперпрывода.
— Тэхнікі праводзяць тэсціраванне сістэм. Як толькі скончаць, зможам стартаваць.
— Выдатна!
Даліла нечакана змяніў тэму:
— Як вы думаеце, спадар інспектар, колькі часу прайшло там, у нармальным свеце?
— Не маю ні найменшага ўяўлення, спадар лейтэнант, — прызнаўся Сарва. — Можа год, можа два. Ці дзесяць гадоў, ці сто... Даведацца пра гэта мы зможам толькі пасля таго, як выберамся з кратовай нары. Любыя развагі на гэтую тэму будуць не больш чым сафістыкай, толку ад якой — нуль.
— У нас толькі адна спроба — рамонт вычарпаў усе нашы рэсурсы.
— Кратовая норма можа аказацца калапсуючай. І тады сама выпхне брыг.
— Зноў тэорыя... На практыцы ўсё можа пайсці зусім не так.
Лейтэнант застаўся на капітанскім мосціку, дзе былі ўсталяваныя спецыяльныя коканы, якія дазвалялі кіраваць «Сазігенам Александрыйскім», а інспектар вярнуўся да экіпажа. У людзей ніяк не атрымлівалася пазбавіцца ад трывогі.
— Усё будзе добра! — сказаў Сарва, каб хоць неяк падбадзёрыць астранаўтаў. Мяркуючы па тварах, члены экіпажа паставіліся да рэплікі інспектара скептычна. Адна толькі надзея падтрымлівала людзей.
Замест лічыльніка зваротнага адліку выкарыстоўвалі пясочны гадзіннік. Гіперпрывод запрацаваў яшчэ да таго, як упала апошняя пясчынка. Але ні праз хвіліну, ні праз гадзіну пейзаж за ілюмінатарамі ніколькі не змяніўся. Інспектар тым не менш быў на сто працэнтаў упэўнены ў тым, што брыг рухаецца да выхаду.
Не маючы магчымасці сачыць за цягам часу, экіпаж мог давяраць толькі ўласным адчуванням. Паводле ацэнак Сарвы, прайшлі не менш за восем гадзін, перш чым малочная бель стала патроху цямнець. Яшчэ праз дванаццаць пачалі праступаць зоркі. Аднак выдыхнуў інспектар толькі пасля таго, як «Сазіген Александрыйскі» ў рэшце рэшт вываліўся з пасткі.
Экіпаж сустрэў вызваленне крыкам «Ура! », ад якога ледзь не разляцелася на дробныя аскепкі арміраванае шкло ілюмінатараў. Людзі абдымалі адзін аднаго і плакалі.
Сарва прайшоў на капітанскі мосцік, імкнучыся не думаць пра тое, куды і ў які час трапіў брыг.
— Ёсць дзве навіны, спадар інспектар, — сказаў Даліла, масіруючы віскі. — Добрая і дрэнная. З якой пачаць?
— З добрай.
— Мы ў Сонечнай сістэме. Непадалёк ад Юпітэра. І на ўсіх парах аддаляемся ад кратовай нары.
— А дрэнная?
— Нам ніхто не адказвае.
У інспектара засмактала пад лыжачкай. Няўжо «Сазіген Александрыйскі» трапіў у мінулае, у якім спадарожнікі-рэтранслятары яшчэ нават не з'явіліся?
Аднак асэнсаваць сказанае Сарва не паспеў — на экране радара з'явілася пазнака касмічнага карабля, а яшчэ праз імгненне — другога, нашмат большага па памерах. Прычым другое судна з'явілася літаральна з ніадкуль, ды яшчэ і за некалькі метраў ад першага. Нават штучнаму інтэлекту было не па сілах прадухіліць сутыкненне.