Мёртвыя не ведаюць, у якой кампаніі апынуцца сярод жывых. Мёртвыя не ведаюць, у якіх тэкстах іх паселяць. Але і жывыя часам не ведаюць, што яны ўжо запісаныя ў мёртвыя. Запісаныя іншымі жывымі — смяротна хворымі на нянавісць і страх.
7.
На гэтую берлінскую вілу, якая прыгожа ўладкавалася на беразе Ванзэе, завітаць можа кожны: уваход вольны з ранку і да васьмі вечара. Лета зазірае ў вокны — а можа, гэта проста малады мыйнік балансуе па той бок шкла са сваёй анучай. Мы з табой паволі рухаемся па вялікіх пакоях — моўчкі ўглядаючыся ў тэксты і фота. Мы ў доме так званай Ванзэйскай канферэнцыі, аднаго з помнікаў Халакосту, — і мне хочацца цішыні. Мне хочацца як мага далей трымацца ад нейкага экскурсавода, які па-расійску гучна тлумачыць цяпер шумным гасцям нямецкай сталіцы, дзе яны знаходзяцца і чаму гэта важна. Так, гэта мае фобіі і мае стэрэатыпы — але мне робіцца страшна; мне ўсё здаецца, што ў галаве нейкага з гэтых турыстаў шэпча ў гэтую самую секунду голас: “А што? Так ім і трэба, тым жыдам. Не паспелі немцы… Усіх не паспелі. А калі б паспелі… А што калі б паспелі? Можа, і праўда?..”
Я ведаю, што мінулае амаль нікога нічому не навучыла. Мінулае — той настаўнік, якога ніколі не слухаюць пераможцы. Мне і праўда здаецца, што я чую гэты голас: “Так ім і трэба”. Гэтага не можа быць, гэта ўсё мая параноя, супакойваю я сябе. Хоць насамрэч — можа. Чужая душа — потемкінская деревня. Ці як там у іх кажуць? Я іду далей, я чытаю дакументы, я разглядаю фота і прымушаю сябе не адварочвацца. Я ведаю, што ты робіш цяпер тое самае. Я губляю цябе ў гэтых пакоях — і хаваюся сам ад сябе. Але голас не замаўкае.
20 студзеня 1942 году на гэтай утульнай віле сабралася кампанія сур’ёзных паноў — паноў, якія самі сябе лічылі працавітымі патрыётамі, вернымі доўгу, загаду, закону. Кампанія аматараў добрай музыкі і каньячку пад каву. Іхныя партрэты вісяць на сценах, ці то пятнаццаць, ці то шаснаццаць твараў — цалкам сабе чалавечых абліччаў тых, хто ў той дзень адразу пасля сняданку заняўся тут “канчатковым рашэннем” “яўрэйскага пытання”. Я вось ужо не памятаю, колькі іх там было, тых партрэтаў, — а яны вось усё ведалі, усё, што было неабходна для справы: колькасць яўрэяў у еўрапейскіх краінах была падлічаная, правераная, пацверджаная, лічбы на паперы чакалі змяншэння — да нуля, да пустаты, да палёгкі, да настуканага на машынцы з пачуццём выкананага доўгу кароткага рэзюмэ: judenfrei. Тыя паны ва ўніформе і без дакладна ведалі, колькі яўрэяў засталося ў Weißruthenien, колькі ў Грэцыі і нават колькі ў маленькай Албаніі (200 чалавек). Колькі ж рознага народу ў Еўропе той чорт насеяў?..
Trau keinem Fuchs auf grüner Heid und keinem Jud auf seinem Eid. Вока вычэплівае са сцяны гэты вясёлы, яркі плакацік 30-х гадоў — і старая народная нямецкая прымаўка улазіць у галаву адразу ж і надоўга. Яркія фарбы, зелень травы, бялявае дзіця — і тут жа скурчаны нос пахілага дэгенерата, які задумаў нешта гнюснае. Trau keinem Fuchs… Нібы нехта паўтарае гэта, са смехам, нягучна, але выразна. Нібы нехта хоча, каб я яго пачуў. У мяне вострае, вусцішнае адчуванне, што я чую галасы, галасы з мінулага. Галасы цёмных і вусцішных ідэй. Не вер, кажуць яны.
Нічога гэтага не было.
А тое, што было — было правільна.
Ты можаш дажыць да чаго заўгодна. Да прылёту іншапланетнікаў і лекаў ад раку — але да лекаў ад антысемітызму — наўрад ці. Ты калі-небудзь задумваўся, чаму?
То ж бо то.
Проста голас. Як жа проста наступіць на яго і раздушыць. Але ён прарвецца зноў, у нечай галаве, у іншым месцы, у іншы час. З ратоў ашалелых ад улады палітыкаў, з набітых таннай прапагандай ратоў натоўпу, які так любіць простыя адказы, з шырокага рота купленага ў крэдыт тэлевізара, у які глядзіць не адрываючыся звычайная беларуская сям’я. З старонак “высокадухоўных” кніг. З магілаў фанатыкаў і катаў, да якіх яны, так званыя простыя людзі, год за годам нясуць прыгожанькія вянкі і свае атручаныя нянавісцю душы.
Гэты дом любіць паразмаўляць. Любіць паклікаць у скрыпучыя пакоі бяссільныя галасы мёртвых і паглядзець, што будзе. Балбатлівы дом на беразе бліскучага берлінскага возера. Я думаю адначасова пра сотні рэчаў. Пра свой час — найлепшую абарону ад страшных ідэй мінулага. Пра тое, як мне пашанцавала ў ім жыць: мой час — мая крэпасць. Мой час не прызнае апраўданняў, ён адмаўляе тэрмін даўнасці, ён патрабуе ад мяне, нас, ад кожнага, хто ў ім жыве: назаві чуму — чумою, зло — злом, забойства — забойствам. І я слухаю свой час. Будзь нецярпімы да нецярпімасці — кажа мне ён. Не паўтарай памылак. Інакш нашто ты вучыўся чытаць і нашто ты пішаш кнігі — і навошта сюды прыйшоў?