Сярод аблокаў адгукаецца Ярыла,
Ляціць на кліч, як ластаўка дамоў,
Хутчэй на сьвята — дзе каханьне і віно,
Две веснавая ўладарыць сіла.
Вялес, ня маючы старых ілюзій,
Мне даспадобы твой бясхітрасны хаўрус,
Ды толькі ведаю — не адгукнуўся Зюзя,
І больш таго — зьлякаецца Пярун.
ВАНДРОЎКА ПА КРЭСАХ
Марская вандроўка – клясычны сюжэт –
Насустрач прыгодам, чужым інтарэсам,
Сьпявае сірэнаў асіплы клярнэт –
Гуляем па крэсах.
Наш вэктар стыхійны, а мэта адна –
Мяжы зразумець таямніцу зямную.
Далей не праб’ёмся, як айсбэрг, сьцяна –
Надзейная збруя.
Чужым інтарэсам навошта трываць
Наш нос калектыўны ў сваім вадаёме.
- Плывіце туды, дзе вас могуць пазнаць,
Вы нам не знаёмы.
РАЗЬВІТАНЬНЕ З ТАНТАЛАМ
Дзе вуліцы, дзе сьнег даюць па картках,
Ніводнай страказы, ні мятліка, ні пчолкі,
Адзіны слуп, зь яго
у бездань скокне месяц, —
Ўладаньне змрочнага Аіду.
Прыступак не відно — ідзеш
гарызантальна,
Ў паветры жахі сноў дзіцячых
Лятуць усьлед —
паветраныя шарыкі на нітцы.
Хачу сказаць: — Бывай, Тантал!
Аід не гаспадар — ён Пан і Бог,
Ён сустракае кожнага абдымкам,
Ягоная гасьціннасьць — хітрыкі пракуды,
Дзіця — якому безьліч год.
І ты, ахвяра ўласнага нахабства,
Вар’ятам аглядаеш сьвет фантомаў,
Зьняверлівы ва ўсім, ва ўсіх, —
Бывай, Тантал!
Зярнятка кволае — адзіны апанэнт Аіда,
Для навуковых спрэчак вільгаці хапае.
Дарэмна шкадаваць цябе, Тантал,
Ты сам сабе ўзнагарода і вырок,
Твой лёс, як лябірынты Мінатаўра,
Ты заблукаў, ты схлусіў сам сабе.
Вада зьнікае — рэха вадаспадаў
цьвеліць:
Бывай, Тантал!
Бывай, ні шкадаваньня, ні трымценьня,
Учынкі засталіся за плячыма,
Цяпер маё жыцьцё крынічкаю
струменіць,
Кудысь бяжыць, сьпяшаецца ўпарта,
Ніхто ня ведае куды.
Ты назіраеш з хіжасьцю вар’ята,
Ня верыш іншаму зыходу,
(Падман Аіда?) бо вакол фантомы,
І толькі голас мой сапраўдны:
Бывай, Тантал!
НАШЧАДКІ ДЭДАЛУ
- Прабач, мой сябра, ты – Дэдал...
І рэха ўецца, - не сьляза...
- Прабач, мой сябра... – я сказаў.
Афіны не даруюць – Тал
Яшчэ на пастамэнт узыйдзе,
Апошні сказ не за Авідыем.
Злачынства бачыць Пасэйдон,
Як Тал загінуў на ўзьбярэжжы,
Мана пазбавіцца адзежы.
Аб гэтым сьніў прарочы сон,
Для часу міг – тысячагодзьдзе,
А праўда не заўжды ў народзе.
Сьпяшаешся хутчэй на Крыт?
Чаму руку ты ўзьняў на талент?
Пыл зайздрасьці няўжо мэнтален?
Не Герастрат і не бандыт,
І як Тантал ня краў амброзій,
Няўжо вініць “Мэтамарфозы”?
Чакаў на востраве Мінас,
Ёсьць для майстроў такіх работа,
Яшчэ далёка да палёта –
Наперадзе Ікара час.
Спачатку ты для Мінатаўра
Збудуеш лябірынты. Аўра
Твая і тут даецца ў знак:
Дзяўчат і хлопцаў для ахвяры
З Афінаў павязуць па парах
Для Мінатаўра. Будзе так
Пакуль Афіны не заб’юць пачвару,
І цела сынава – Ікара –
(За Тала расквітаўся лёс?)
Не праглынуць марскія хвалі...
Тады сябе, як сьмецьце, спаліш.
Па сьвеце попел твой Гефэст разьнёс.
Таму і ўзьніклі – не ў зямлі Аіда –
Твае нашчадкі – дэдаліды.