Між сабой
Згаджаемся,
Узгадняемся
І вітаем
Адзін аднаго пры сустрэчы.
Але глыбіня
Ад нас адступаецца
І закрываецца
Тоўшчай паверхні.
І толькі гліна —
Каб мы не згубілі сябе дарэшты
Свеціцца,
Як ліхтар.
45
Знаходзіць сама ў сабе
Безліч рэчаў,
Але самую сябе
Губляе.
Згадвае мноства імёнаў,
Якія даюцца ўсяму,
Што ўзнікае,
Але сваё забывае.
Калі настае —
Мінае,
Калі становіцца нечым —
Перастае быць
Н і ч ы м .
І тады
У рыбін і птушак
Выпытвае шлях
Дадому.
46
Прысутнае вабіць
Вока
І вокам засвойваецца:
Адлегласць
Між тым, што знадворку,
І тым,
Што ўнутры.
Прамень
Напружанага спасціжэння
Прыцягвае і адпускае
Прадмет —
І прадмет
Пачынае распазнаваць
Адлегласць,
А ў ёй
Прысутную гліну.
47
Збан зберагае,
Што маецца ў ім,
І, што маецца ў ім,
Спаражняе.
Нібыта завязь у плод —
Няўзнак
Будучыня перайшла
У мінулае:
Ува што
Пярэйдзе мінулае?
Тут нас ужо няма,
Але ўжо
паявілася гліна.
48
Што ні здараецца з намі,
Здараецца як бы не з намі
А з некім.
Спяваюць раніцай птушкі
І дрэвы
Шапочуць лістотаю,
І бялее
Так блізка,
Але к у д ы нам ужо
Немагчыма патрапіць,
Гліна.
Нас перайначвае вынік,
Аднак заўсёды
Мы застаёмся прысутнічаць
Некім ці нечым
Побач з мінулым,
Якое было
Ц я п е р .
49
Не намагаешся спрасавацца
У крамянёвую моц
Ці рассыпацца ў пыл...
Мудрацы
Табе давяраюць
Свае развагі —
Не для таго,
Каб з імі
Застацца ў вяках,
А каб высветліць праз вякі,
Дзе думка
Распазнавала праўду,
А дзе памылялася...
Доўжышся, як жыццё,
Нікому не прыналежная,
І ўсё роўна
Усім свая.
50
Не хочаш
Дужаю быць
І не можаш слабою.
Ты не пярэчыш Богу,
А свет
Табе не пярэчыць.
На шалях
Унутранай раўнавагі
Узважваеш ГІаражнечу
І Паўнату
І нікому
Не прызнаешся, чаму
Не пераважвае шаля
Шалі.
51
Паставай,
Якой аб'яўляюся тут,
Шукаю сябе самога...
Ці месца,
Каб спраўдзіцца?..
Гліна
Тлумачыць пісьмёны
Забытых стагоддзяў,
А я і м а ё
Засвойваюць сінтаксіс
Паразумення.
Нямое,
Нікім не адмененае,
Змаганне
Паміж паверхняй
І глыбінёй.
52
Нашча:
Рыхтуешся да пары,
Калі сэнс табе скажа:
«Збудзься!..»
Страшыць
І кліча адначасова
Нязнанае прызначэнне.
Штораз
Ахвяруеш сабой —
І гэтак
Наноў заваёўваеш
Свет.
53
Сведчыш пра цэласнасць,
Да якой
Нічога нельга дадаць
І адняць ад якой
Гэтаксама нічога нельга.
А мы
Разумеем паглядам
І думаем дотыкам
І адкладаем на потым сябе,
Каб зноў
Бясконцае мноства разоў
Вяртацца.
54
Творыцца паступова
У целе гліны
Цела быцця,
А ў ім,
Калі яно створыцца,—
Цела думкі,
А ў ім,
Як яго сарцавіна,—
Цела святла: