Так шмат усяго,
Што ўсяго ўжо мала,
I кліча
Нястачу лішак.
27
Табе запярэчаць
Адпрэчаныя табою
Старыя багі —
I ўзварушаны люд
Абкружыць твой двор,
I стрэлы
Запаленыя паляцяць
У твой дом...
Цяпер
Маліся свайму
Ўкрыжаванаму Богу,
Кліч
Замовы на дапамогу!..
Быццам спружына,
Сціснецца ў сілу адпору
Твой лес,
I лівень раптоўны
Ўсе дзверы адчыніць
Насцеж.
28
Гэта не ты,
А твае адбіткі,
Не ад'яднаныя ад цябе,
Як цені
Ад постаці, i гэтаксама,
Як з постаццю цені,
З табой не з'яднаныя...
Назіраеш,
Як самі сябе
Абхітроўваюць хітруны,
Пабраўшы
Усмешкі на вусны,
Як ганьбяць,
Павыстаўляўшыся напаказ,
Самі сябе ганарліўцы,
Як самі з сябе,
З рукава
Сеючы звягу ды абгаворы,
Зласлівяць зласліўцы,
Як самі сабе,
Натыкаючыся на нажы,
Помснікі помсцяць.
29
Хмара,
Маланкамі апавітая,
Над табой
Спыніцца, i ты ўбачыш
У ёй дзяўчыну-ваярку —
З дзідай у левай
I з крыжам у правай руцэ;
Затым
Хмара ў дзівосны палац
Пераменіцца раптам...
Усёю сваёй
Істотаю
Ты запомніш
Тэты свой сон,
А С в я т а я С а ф і я ,
Якая паўстане
На беразе стромкім Дзвіны,
Пачне
Яго тлумачыць
Стагоддзям.
30
Куды б ні заходзіў
Далека —
Усё адно
Прыходзіў адтуль дадому,
I як бы куды
Hi ўздымаўся высока —
Усё адно
Вяртаўся i абдымаў
Родных i блізкіх.
І ўсякі раз
Прыносіў з сабой
Ca свайго падарожжа
Айчыне i людзям айчыны
Дарунак —
Скібу
Самое далечыні
І вышыні самой лусту.
31
Усе перашкоды
Мусіш адолець сам,
Перацярпець усе крыўды,
Развеяць
Усе сумненні,
I ў перамозе
Сябе не згубіць,
I ў паразе
Сябе не страціць.
Цвёрды,
Нібы зямля,
Плаўны,
Hi бы вада,
S, нібы вецер,
Нястрымны
Шлях ваяра —
Твой шлях.
32
Што адбылося,
Хаваецца ад цябе
I разглядае цябе
Ca сховы:
Супала
Рэха з наўколлем,
З прагалам — адлюстраванне.
Будзеш шукаць — зблукаеш,
Будзеш гукаць — знямееш,
Будзеш тужыць —
Наплывуць аблокі
I прывандруе дождж.
33
Едзе здалёк дружына
Нужых ваяроў
У край,
Што з табой заручыўся,
Што даручаўся табе,
Каб чыніць
Свой суд i сваю расправу.
Мужчынам — загуба,
Жанчынам i дзецям —
Няволя,
I прысак — Менску.
«Ні скаціны,
Hi чалядзіна» —
Адно
Горкая прымаўка
Застанецца.
34
Дзіды нацэлены,
Мечы ўзняты,
Шчыты гатовы прыняць
Заўзятыя ўдары.
Моўчкі
Хмурлівае наваколле
Удумваецца ў чалавека:
Чаму,
Што зробіць ён,
Тое будзе,
Што зробіцца з ім —
Ніхто
He адменіць?!.
35
Напярэсцігі сіле
I напярэймы гвалту,
Пераламаўшы свой шлях,
Памкнеш
Ад узгоркаў наваградскіх
Да Нямігі.
Ніхто цябе тут
Не чакаў:
Знянацку
Аб'явішся, нібы помета.
Спыніўшыся перад усімі,
Глядзіш,
Як збянтэжаныя заяры
Адсоўваюцца ў абарону.