У багне, бы ў лазні-бані, бавяць свой час паганскія багі-нячысцікі, і агонь апраметнай грэе яе «габінеты».
Багна багатая тым, што ёй аддае наваколле, і ўсё, што яно аддае, «габае» нагбом,
Ціхмяная, нібы ягня, багна нікога не палохае, ні на кога не нападае, аднак яе баяцца, як ганьбы, і агінаюць, нібы благое здарэнне.
Багна абагульняе ваду і сушу, і хто ўгадае, якая ў яе глыбіня, якая ў яе «гіблыня».
Украінскі м е д найлепшая яда і мядзведзю, і людзям.
Рускі м ё д насычаны, нібы ёд: ён і пячэ, і гоіць.
Праславянскі m e d ъ адмысловы сродак для медытацыі.
Літоўскі m e d u s духмянлівы, нібы мята.
Латышскі m e d u s ведае на памяць усе рэцэпты старой медыцыны.
Старажытнапрусжі m e d d o загуслы, як медзь.
Старажытнаіндыйскі m e d h u — квінтэсенцыя рэчаў, згушчаы дух самой матэрыі.
Ірландскі m i d дае сілу ідалам і розум – людзям.
Беларускі мёд — нямая мелодыя, якая гучыць адно толькі таму, хто ім ласуецца.
Чарот чарадою заходзіць ва ўрочышча Шчары, Нарачы, Нешчарды і, пабраўшы, каб дыхаць, у рот цыбуры сваіх трубак, нібы раптам заснуў ці падпаў пад чары, там затрымоўваецца.
Адной сваёй часткай чарот учаперваецца ў грунт, другою — уточваецца ў ваду, трэцяй — урошчваецца ў паветра, і, сам пры гэтым становячыся нечым чацвёртым, у салодкім палёце сторч галавою ўстромліваецца ў чарэнне нябёсаў.
Чарот тварыўся не на ўроку малявання, а на ўроку чарчэння, і сярод іншых квяцістых і маляўнічых рэчаў, нібы патароча, ён «вечаровы» і «чарнавы».
Аладка гладкая, блін пульхны, аладка ўдалая, блін файны, аладка — латка, блін — лапік, аладка — аўра, блін — німб.
Аладка пячэцца на патэльні, блін — на блясе, аладка салодкая, блін «аблізны», аладка лагодзіць згадку, блін — успамін.
Аладка — на Каляды, блін — на Вялікдзень, аладка — на сняданак, блін — на абед, аладка пахкая, блін бліскучы, аладка ладкуецца ў далонь, блін плішчыцца ў жменю; але аладка гэткая ж смачная, як і блін, а блін лепіцца з таго ж самага цеста, што і аладка.
На беларускі г а р о х рохкаюць свінні, што ён у агародзе найгоршы, а ён у адказ рагоча.
Рускі г о р о х, калі на яго глядзяць, харошы і гожы, а калі ядуць — горкі.
Украінскі г о р о х агарошвае, думалі, што ён «ох», а ён — «ах», думалі, што яго нямнога, а яго цэлы рог.
Польскі g r o c h хоць не град, але грукатлівы, хоць не грош, але ганарлівы.
Чэшскі h r á c h вялікі, нібы арэх, і нават грак разважае, ці яго праглынуць, ці — далей ад граху — абмінуць.
Праславянскі g o r x ъ, калі сеецца, з прыгор-шчаў перавандроўвае на горку, а калі выспее — зноў у прыгоршчы.
Аддадзены сваёй прадузятасці, яка я зрабілася яго натурам, свярдзёлак, як дзяцел, заўсёды звернуты вастрыём сваёй увагі да дрэў, але калі дзяцел дрэвы лечыць, то свярдзёлак, надварот, вярэдзіць.
Свярдзёлак апяразаны спіралямі свербу, якія прымушаюць яго то ўкручвацца ў сярэдзіну дрэва, то выкручвацца назад.
Свярдзёлак сярдзіты: ён зацвярдзелы ў сваіх дзеяннях i перакананнях, i „драўляныя" слёзы яго не кранаюць.
Вынік свярдзёлкавай дзейнасці — дзіркі: імі дзеліцца паяднанае i паядноўваецца падзеленае i дзякуючы ім „сярэды" i „панядзелкі" маюць магчымасць непасрэдна пагутарыць між сабой.
Польскі b a r a n у адных бярэ, a другім дае, для адных жабрак, для другіх дабрадзей.
Украінскі б а р а н бярэцца давесці, хто тут брат, а хто сват, хто тут шваб, а хто брыт, хто тут стрыжаны, а хто брыты.
Рускі баран — б а р а н: усім небаракам ён дорыць па абаранку.
Беларускі б а р а н атабарваецца каля брамы, каб, калі трэба, яе бараніць, a калі трэба, прасіць у яе абароны.
Чэшскі b e r a n пазірае на Брно, а бачыць Берлін.
Верхнелужыцкі b o r a n ад ранку да вечара стаіць у адрыне, разважаючы, як гэта зрабілася, што ён тут.
Албанскі b е r r бораецца то з бервяном, то з Вär (ам) — мядзведзем.
Шапка сваячыцца з шафай, але калі шафа мае справу з многімі прадметамі, то шапка з адным, але самым галоўным.
Яна прысвечана ў першапачаткі, якіх ніхто не можа ўбачыць і аб якіх, нават шэптам, ніхто нічога не можа сказаць,— у чалавечыя думкі, і таму спакваля назапашвае-набывае статус даверанай асобы.
З усіх бакоў шапка шчыльна «зашпаклявана», і як бы ні шныпарылі скразнякі, яны не могуць намацаць ніводнай шпары.
Шапка — капа, якая падвышае чалавека ў яго ўласных вачах і ў вачах іншых і здабывае яму пашану. I таму нават самы апошні спадар, нібы шпак шпакоўню, шукае альбо спадзяецца калі-небудзь знайсці свой красамоўны, заўсёды ўсім прад'яўлены «пашпарт» — шапку, якая яму пасуе.