Я прыйшла ╝ сябе ╝ скверыку каля старога к╕натэатра. Мяне ╝сю калац╕ла, у роце перасохла, сэрца проста выскоквала з грудзей. Я ╝ знямозе апусц╕лася на лаву, спрабуючы аддыхацца. Супакойся, казала я сабе, збярыся з думкам╕. Дзе яна цяпер можа быць? Падумай. Магчыма, н╕чога страшнага не здарылася, яна проста сышла кудысьц╕ з Лёнем. Куды? Можа, Сашка ведае, Лёня ╝сё-ткi яго сын. Трэба спытаць... Хаця не, сёння Сашка зус╕м не ╝ кандыцы╕, ён нават падчас гутарк╕ са следчым╕ ледзь вароча╝ языком... Дарэчы, следчыя. Магчыма, яны ╝сё яшчэ там. З ран╕цы на вул╕цы было не прапхнуцца ад м╕л╕цы╕ ╕ цыв╕льных. Што мне перашкаджае пайсц╕ ╕ звярнуцца да ╕х па дапамогу, прама цяпер? Я паднялася з лавы ╕ нак╕равалася ╝ прыватны сектар.
Вул╕ца Груша╝ская ╝жо спусцела, нават м╕л╕цы╕ пабл╕зу не было в╕даць. Затое каля Сашкавага дома стая╝ чорны джып. Верка не памыл╕лася - 'вядзьмарк╕' з аграсядз╕бы сапра╝ды был╕ тут. Можа, яны што-небудзь ведаюць? Брамка была наросхрыст, ╕ увайшо╝шы ╝ двор, я пачула немыя бабск╕я в╕ск╕. Так лямантаваць можа тольк╕ жанчына, раз'юшаная да краю. У Ялев╕ча╝ адбывалася жудасная сямейная сварка. Пры ╕ншых абстав╕нах я бы ц╕хенька павярнулася ╕ пайшла. Але ╝ мяне прапала дз╕ця. Прыйдзецца мне прыпын╕ць ╕х душэ╝ную гутарку ╕ задаць пару пытання╝. Штурхну╝шы дзверы, я ╝вайшла ╝ пярэдн╕ пакой. У нос мне ╝дары╝ так╕ густы смурод гн╕лога мяса, што горла мне сц╕сну╝ спазм. Я ╕нстынкты╝на зац╕снула нос ╕ рот далонню. 'Як у моргу, у як╕м адключыл╕ся ╝се халадз╕льн╕к╕', м╕льганула ╝ мяне. Стоячы ╝ перадпако╕, я магла бачыць, што роб╕цца ╝ хаце. Сашка, пануры╝шы галаву, сядзе╝ на канапе з выглядам дурнаватага малалетк╕, як╕ нараб╕╝ шкоды ╕ ведае, што зараз будзе сурова пакараны. Над ╕м стаяла Марта, злая, як фурыя. Побач та╝клася кв╕тнеючая дзяв╕ца гадо╝ дваццац╕ - пэ╝на, гэта ╕ была Мар'янка, дачка Марты. Выглядала яна, як дакладная коп╕я мац╕ - чорнавалосая, з гладк╕м тварам ╕ ф╕гуркай, адпрацаванай на трэнажорах. Яна нават апранутая была гэтаксама, як Марта, у гарн╕турчык з ╕голачк╕, х╕ба тольк╕ спадн╕ца ╝ яе была карацейшая ╕ жакет не па памеры, на грудзях так ╕ трашча╝. Мар'янка стаяла да мяне тварам, але мяне яна ва ╝пор не за╝важала. Яна глядзела проста перад сабой, прыц╕сну╝шы далоньку да рота, ╕ яе пастава ╕ выраз твару адлюстро╝вал╕ крайнюю разгубленасць, нават адчай. 'Шэф, усё прапала!..'
Марта крычала. Менав╕та яе ляманты я чула на вул╕цы. Яна была па-за сябе ад лютасц╕, ╕ здавалася, гатова была разадраць Сашку на кавалк╕. У чым канкрэтна заключал╕ся яе прэтэнз╕╕ да брата, вызначыць было складана, бо яе гаворка ╝я╝ляла сабой паток адборнай лаянк╕ - 'паскудн╕к', 'брыда', 'крэц╕н бязмозглы' было яшчэ самым бяскры╝дным. Кожны свой эп╕тэт Марта суправаджала хвостк╕м╕ аплявухам╕. Сашка нават не спрабава╝ супрац╕╝ляцца, а тольк╕ ц╕хенька енчы╝, мыка╝ ╕ матля╝ галавой. Я наз╕рала за гэтай сцэнай, разяв╕╝шы рот. Не кожны мужык у гарадку рызыкну╝ бы палезц╕ ╝ бойку з 'пс╕хапатам' Сашкам, а тут яго нем╕ласэрна та╝чэ ╝ карак жанчына дал╕катнай камплекцы╕. Выдавала на тое, што Сашка сапра╝ды бая╝ся яе не на жарт. ╤ мяркуючы па ╝с╕м, Марта была чалавекам куды больш страшным ╕ небяспечным, чым яе ненармальны брат.
Я зраб╕ла крок наперад ╕ тут жа ╝ляпалася ╝ нешта вязкае ╕ клейкае. З╕рну╝шы сабе пад ног╕, я ╝бачыла на падлозе плямы нейк╕ субстанцы╕ -
не крыв╕, гэта было больш падобна на падсохлы гной. Пах мярцвячыны ста╝ яшчэ выразней. Я м╕мавол╕ падалася назад, ╕ мой поз╕рк упа╝ на ╝ваходныя дзверы. Дзвярная рама была абляпана той жа субстанцыяй, але плямы тут больш был╕ падобным на сляды ад чы╕хсьц╕ пальца╝ - як быццам тут нехта стая╝, учап╕╝шыся ╝ дзвярны праём.
Ц╕ варта казаць, што ╝ мяне адпала ╝сякае жаданне гутарыць з Ялев╕чам╕? На шчасце, яны был╕ вельм╕ занятыя сваёй сямейная сваркай, ╕ я засталася неза╝важанай. Змагаючыся з млоснасцю, я павольна адступ╕ла за брамку. Лёня не зман╕╝. У ╕х дома сапра╝ды бы╝ мярцвяк. Сашка яго заб╕╝. А сёння ноччу ён адагна╝ Сяргееву машыну ╝ кар'ер ╕ падпал╕╝, каб замесц╕ сляды, ╕ вярну╝ся ╝ горад пешк╕. В╕цька дарма на сябе нагаворвае, не было ╝ яго н╕як╕х галюцынацый. Ён сапра╝ды бачы╝ Сашку ля крэйдавага кар'ера. ╤ зразумела, чаму так звярэе Марта. Забойства Сашкавай жонк╕ яшчэ можна было неяк замяць, але Сяргей - чалавек з сувязям╕, яго будуць шукаць, ╕ проста адкуп╕цца, заплац╕╝шы 'каму трэба', гэтым разам не атрымаецца. ╤ рэчыва. Алеська расказала, якую ролю тут адыграла рэчыва, але рацыянальная частка маёй свядомасц╕ ╝сё яшчэ адма╝лялася гэта прымаць... А яшчэ я раптам адчула згрызоты сумлення за тое, што так став╕лася да Лён╕. Грэбавала, л╕чыла яго пс╕хапатам ╕ падманшчыкам. Можна ╝яв╕ць, у як╕м пекле яму прыходз╕лася жыць. Зразумела, чаму ён збег з дому ╕ хаваецца на гэтым бровары... Стоп, чакайце. Бровар. Я пляснула сябе па лбе. Ах ты, чорт вазьм╕! ╤ чаму я адразу пра гэта не падумала? Мой маб╕льн╕к да╝но разрадз╕╝ся - к╕даючыся, як шалёная, па горадзе, я наб╕рала Алес╕н нумар кожныя пяць хв╕л╕н, пакуль не села батарэя. Але цяпер у гэтым не было неабходнасц╕. Я ведала, дзе яе шукаць.
Не ведаю, каму прыйшла да галавы ╕дэя абвясц╕ць зак╕нуты бровар 'г╕старычнай кашто╝насцю'. Будынак ╕ ╝ свае лепшыя часы выгляда╝ выродл╕вым - я бачыла яго на старых фотаздымках. Цяпер гэта проста цагляная каробка, да таго ж выгаралая знутры. На халеру такое рэста╝раваць? Прасцей знесц╕...
- Алеся! Алеся, дзе вы? - крыкнула я, падышо╝шы да будынка, абнесенага рыштаванням╕.
- Мам, мы тут! - данеслася аднекуль знутры.
Дзякуй Богу, хоць на рыштаванн╕ не палезл╕. Абышо╝шы бровар, я выяв╕ла да╝гаватую прабо╕ну ╝ сцяне - в╕давочна, кал╕сьц╕ тут размяшчалася ╝ваходныя дзверы - ╕ ╝вайшла ╝нутр. Пажар здары╝ся некальк╕ гадо╝ таму, але тут аж дагэтуль адчува╝ся пах гару, да якога дамешва╝ся цяжк╕ трупны смурод. С╕няе кастрычн╕цкае неба ззяла ╝ прамавугольн╕ку сцен, у прабо╕ны вокна╝ заз╕рал╕ кроны стагадовых таполя╝ - л╕стота на ╕х была нездаровага карычняватага колеру з ярк╕м╕ ╝крап╕нам╕ жо╝тага. Каля сцен был╕ звалены абгарэлыя бэльк╕, а пад нагам╕ грувасц╕л╕ся кучы рознакал╕бернага хламу - паламаная мэбля, нейк╕я прэлыя анучы, б╕тае шкло, пакарабачаныя ╕ржавыя жалязяк╕. Я разгледзела нават некальк╕ пластыкавых мяшко╝ са смеццем. Гэта ж трэба, не паленава╝ся нехта валачы ╕х праз усю пустку, каб к╕нуць тут.. Недалёка ад уваходу стаяла некальк╕ дра╝ляных скрынь, ссунутых так, каб атрымалася падабенства тапчана, зверху ляжа╝ клятчасты плед ╕ прац╕снутая канапавая падушка. ╤ тое, ╕ другое з нашай кватэры. Алеся прыцягнула, няйначай. Падушка ╝жо да╝но пыл╕лася на шафе, я ╝сё зб╕ралася яе вык╕нуць, ды рук╕ не даходз╕л╕. А вось зн╕кненне пледа я рана ц╕ позна за╝важыла бы. На канапавай падушцы ляжала кошка - несумненна, мёртвая, ╕ кал╕ верыць Алес╕, памерлая двойчы. Лёня ╕ Алеся размясц╕л╕ся побач на перакуленых скрынях. Лёня сядзе╝, звес╕╝шы галаву, ╕ яго прыкметна калац╕ла. Алеся абдымала яго ╕ нешта шаптала яму на вуха, мабыць, словы суцяшэння.
- Алеся, - прамов╕ла я.
- Мама! - яна саскочыла са скрын╕ ╕ к╕ну╝ся да мяне. Пад падэшвам╕ яе чарав╕ка╝ захрусцела б╕тае шкло.
- Алеся, м╕лая! - я абняла яе моцна-моцна.
- Мам!.. - яна прыц╕снулася да мяне, закапа╝шыся тварам у мой швэдар.
- Алеся, чаму ты не адказвала на званк╕? - спытала я.
- Я баялася, што ты будзеш сварыцца. Ты ж не дазваляеш мне гуляць з Лёнем, - сказала яна.
- Лёня... - я паглядзела на яго. Ён па-ранейшаму сядзе╝, апусц╕╝шы галаву, плечы яго трэсл╕ся. - Алеся, што тут адбылося?