Я ад усіх у сабе замыкаюся,
бо на пытанні не знаю адказаў...
З дурасцю ўласнай паціху звыкаюся.
Перажываю спакойна паразу.
Страчаны рай
Было з прыродаю адзінства...
Дзе ты, чароўны край?
Не вернемся ніколі мы
ў дзяцінства,
у блаславёны рай.
* * *
Сыпаўся зорны дождж
чэрвеньскай ночкай з неба.
Шаптала каханаму: «Больш
мне ў свеце нічога не трэба».
Ён яе не разумеў:
«А грошы, а ‘тачка’, а дача?»
Каханы ўсё гэта меў.
Нямеў:
чаго яна плача?
* * *
Хачу пазбыцца слабасцяў сваіх:
я нерашучы, не актыўны, кволы,
з людзьмі ў размовах надыходзіць міг,
калі ў адкрытасці стаю, як голы.
Мо’ лішні тут? Дык як цяпер мне быць?
Гляджу і шчыра з прабіўных дзіўлюся.
Хачу ўсе слабасці ў сабе забіць...
А кім зраблюся?
* * *
А было ж: з нягоднікамі біўся,
не трываў я пошасці ніколі.
А было ж: з малодкамі любіўся
У пакоях, пунях і на волі.
Як вірліва кроў наша кіпела,
толькі вочы ў вочы – замыканне.
Вельмі хутка
жарсць у целах спела
для кахання.
Зазіраючы малодцы ў вочы,
замыкання зноў дарма чакаю.
Ах, дзе тыя дні і тыя ночы?
Уздыхаю.
* * *
Сёння я нібы ў чужой краіне,
не арыентуюся ані.
Крочу па няходжанай сцяжыне,
спатыкаюся аб карані і пні.
Не, я заблудзіўся не ў прасторы –
час, куды я трапіў, мне чужы.
Ведаю ж: між «сёння» і «ўчора»
не было ніякае мяжы.
А цяпер падзелена ўсё чыста,
нават вера – на «была» і «ёсць».
Той, хто камунізм хваліў квяціста,
сёння у царкве найпершы госць.
Той, хто дзетак навучаў «узорна»,
меў за іх падзякі, медалі,
сёння запаўняе рынак «порна»,
каб цяклі даляры і рублі.
«Белыя вароны» не ў пашане.
Лепш замоўкні, дурань, і сядзі...
Я й сяджу, асуджаны зарання,
не чакаю літасці суддзі.
* * *
Аплецена ўся планета
сеткай шумлівых шляхоў.
Усе да адзінай мэты
імкнуцца з розных бакоў.
Бягуць, лятуць, мітусяцца,
побачкі і па адным,
быццам вельмі баяцца
страціць належнае ім.
Звужаецца шлях шырокі
у тонкі струмень гадзін.
Свае апошнія крокі
раблю,
непрыкметны,
адзін.
* * *
Ноч надыходзіць, і зоры
міргаюць нам таямніча.
Космас – бяздоннае мора –
нырца даць завабліва кліча.
Ён заклікае скарыцца
самай магутнай сіле,
забыцца і растварыцца
у вечным сусветным пыле.
Няхай паўнаводная Лета
нясе нас на хвалі кіпучай...
Ці ж гэта благая мэта –
зрабіцца пылінкай бліскучай?
* * *
І мне таксама хочацца гармоніі
душы і цела, жарсці й чысціні.
Жыву ж аглушаны, у какафоніі,
спакою на душы – ані.
Я сам сябе караю і пакутую.
Дзе выйсце з пекла гэткага знайсці?
Іду я ўпарта праз завею лютую,
збіраю сілу ўсю сваю: «Не адпусці...»
Праходжу ўрэшце праз заслону шэрую,
І ясны голас чую: «Не адрынь...»
На неба пазіраю, паўтараю: «Верую...»
Амінь.
* * *
Ты ведаеш усе мае грахі,
ты ведаеш, за што баюся кары,
ты ведаеш, куды вядуць шляхі
маёй таемнай запаветнай мары.
Ты ведаеш, каго начамі сню,
ты ведаеш, каго я днём шукаю,
ты ведаеш: табе я не зманю,
пакуль кахаю.
* * *
Каханая заснула без мяне,
безабаронна-кволая такая...
Трывога агарнула яе ў сне,
на твары неспакой не патухае.
* * *
Быў ціхі вечар і задумны сад,
вяла сцяжынка вузкая да саду.
Мы ў ноч патрапілі, нібы ў засаду.
Згубілі сцежку, каб сыйсці назад.