* * *
Ішоў баязліва, таропка
па вузенькай сцежцы быцця,
Сусвету малое дзіця,
зямная маленькая кропка.
Наканаваны быў шлях,
з яго я ўвесь час збіваўся,
даўгі аддаваць забываўся,
і гонар свой пляжыў наўзмах.
Паціху брыду пад гару,
пакорлівы, паслухмяны...
Звалюся ў мурог духмяны,
«О, Божа!» скажу.
І памру.
* * *
Удзень не пішуцца лісты,
я іх адкладваю на потым,
калі настане змрок густы
і апануе адзінота.
Тады з глыбокіх таямніц
праб’юцца вонкі думкі, мроі,
падобна да вады з крыніц,
што лечыць перапад настрою.
Бягуць, бягуць тады радкі,
душа зліваецца са словам.
Той ліст, сардэчна-трапяткі,
абудзіць згаслае нанова.
* * *
Сяргею Рублеўскаму
А што сапраўдная паэзія? Не ведаю.
Чытаю штосьці. Штосьці не чытаю.
Я не вучоны. Слова не даследую.
Калі не спіцца, зборнічкі гартаю.
Бывае, што зачэпішся знянацку:
чаму ж раней на вока не траплялася?
Трымаеш кніжку, як малое цацку,
з якой яно яшчэ не нагулялася.
Смакуеш слова, чуеш пах і гукі,
і так і гэтак – вось яно, сапраўднае!
Не трэба тут ніякае навукі:
яно адно, высокае і слаўнае!
Перад табою новы свет адчынены,
ты здзіўлены: як жыць было без гэтага?
Уся зямля – з чужынамі, з Айчынаю
ёсць толькі кропка зьмесціва сусветнага.
* * *
Мне раілі, як трэба жыць паэту.
Ёсць людзі, кампетэнтныя ва ўсім.
Не жалься, гаварылі, аніколі свету,
І, лепей, меней сутыкайся з ім.
Жыві адзін. Жыві сабе і мыслі.
Калі ж не мысліш, думай проста так.
Глянь, вунь туманы над ракой навіслі.
Паслухай, хто там ціўкае ў кустах.
Сплылі аблокі.
Сонца добра грэе.
У белы свет расчынена вакно.
Старэе дзень.
Паціху вечарэе...
І я з прыродай зліўся
у адно.
Гляджу: цвіце вясновая алея,
і далятае шумны гул падзей,
і на душы ў мяне цяплее...
Імкліва выбягаю да людзей.
* * *
Старасць мяне штурхае
на шалёныя ўчынкі.
За сцяной ноч глухая,
б’юць у вокны дажджынкі.
Ну, а мне не сядзіцца,
штосьці цягне на волю.
у самоце нудзіцца
невыносна мне болей.
А сусед мой смяецца:
і чаго яму трэба?
Ах, нялёгка даецца
парыванне да неба.
* * *
Да ночы сядзіш і чакаеш пісьма,
хоць бы якога е-мэйла...
Ды ў скрынцы зноў нічога няма,
і віртуальнасць знямела.
Не мае спраў з табой белы свет,
маўчыць, смеючыся таемна.
І ты супакойся, занудлівы дзед,
да свету стаўся ўзаемна.
* * *
Ёсць імгненне паміж сном і явай,
тут як тут з’яўляюцца прывіды:
гарады, пустыні, піраміды,
і лугі з някошанай атавай,
і цягнік, які на адыходзе,
ведаю, заканчвае пасадку.
Голас раптам закрычыць: «Валодзя!
Вып’ем на апошнюю дзесятку...»
Я прымаю хуткае рашэнне:
верх бярэ вясёлая распуста.
Ляпаю рукамі па кішэнях,
ды ў кішэнях, як заўсёды, пуста.
* * *
Пра суіцыд задумаўся паэт,
узрадаваўся,
што нарэшце –
кропка.
Наліў гарэлкі ў келіх нетаропка,
і выпіў за пракляты
белы свет.
* * *
Cэнс жыцця – прыдуманыя словы,
іх язык прамовіў –
памяло.
Дрэва вырастае – будуць дровы,
чалавек памрэ і – толькі тло.
Век прайшоў – і нам пакінуў атам.
Менш для міру,
болей для вайны.
Чалавек! Не будзь такім вар’ятам,
Не паддайся «праўдзе» Сатаны.
* * *
Спявай, хлапец, спявай, мне так прыемна
душу вясёлай песняй суцяшаць.
Нам жыць лягчэй, калі сябры ўзаемна
настрой святочны ўмеюць падвышаць.