Давай па чарцы вып’ем для настрою,
давай вяндліны, што з дымком, куснём.
Адзін за аднаго стаяць будзем гарою.
А звалімся...
Дык разам і заснём.
* * *
Ах звалілася, ах пакацілася
грукатлівая
лёсу падвода.
Чалавецтва не спахапілася,
ні слязы
не ўраніла прырода.
І сяброўкі-сябры
не заплакалі,
і нябёсы
не спахмурнелі.
На выбоінах колы пратахкалі...
А жыты з лёгкім шэптам рунелі.
Багна прагная гучна зацмокала,
бццам ў вусны пацалавала.
Свет згубіў не арла і не сокала.
Чалавека...
А гэта – ці мала?
* * *
Не бойцеся праўды,
панове...
Вылазьце з хлуслівых бярлог...
Сказана ж: Бог ёсць
у Слове,
і Словам кіруе сам Бог.
Вядома, вам не даруюць,
тыя, што ў праўду плююць.
З вамі не пасябруюць...
Магчыма, нават заб’юць.
Ды праўда, што паляцела
на вольную волю –
жыве.
Магчыма, заб’юць ваша цела.
А Дух аж да Бога
ўсплыве.
* * *
Я чытаю старога паэта,
ледзь не класіка, ад зямлі.
Ды ж не так было... гэта... і гэта...
Мы й тады не роўна жылі.
Кожны свой выбіраў накірунак.
Хто не ведаў, паказвалі шлях.
Наравістых вучыў пастарунак.
Лізунок быў у каралях.
Анікога не папракаю,
і нікога зусім не віню.
Праўды я ад улад не чакаю,
а ў паэтаў праўдзівасць цаню.
* * *
Прамаўчыш, калі хочацца крыкнуць.
пашукаеш спагадных вачэй,
і пачвары агідныя знікнуць,
раптам сонца заззяе ярчэй.
Ты ж прасветленым нанава зрокам
свет убачыш, які адкрыў.
І адчуеш сябе прароракам,
быццам з небам пагаварыў.
* * *
Ты кажаш злосць?
Ты кажаш кпіны?
Табе баліць, а ты трывай.
Шапчы сабе: я вінны, вінны,
і боль душэўны прыхавай.
Няхай сабе яны злуюцца,
што ты не гэткі, не такі.
Няхай сабе мячы куюцца,
куюцца для крыжа цвікі,
і ладзяцца табе спакусы,
спужаць, купіць, захамутаць...
За ўзор сабе ты ўзяў Ісуса.
Не дай святое растаптаць...
* * *
Я не забыўся,
дзе мой родны дом,
я кожны дзень
яго прыпамінаю:
ці з-за стала ўстаю,
ці ў ложку засынаю,
і ў дождж, і ў снег,
і раніцай, і днём.
Маё дзяцінства
мне ўваччу стаіць –
і з печы блін,
і баразна у полі.
Як мне забыць?
Я – частка горкай долі.
Што я адтуль,
мне проста не ўтаіць.
Ніколі не вярнуся
ўжо туды,
у гэны час,
гаротны і пяшчотны.
Прыжыўся ў іншым месцы я,
залётны,
а ўсё вяртаюся
ў дзіцячыя гады.
* * *
Зноў вяртаюся з падарожжа,
а няўпэнены быў, ці вярнуся ...
Са слязамі шапчу: «Як прыгожа
На Радзіме маёй – Беларусі...»
Быццам бы аніколі не бачыў
нашых вёсачак, нашы палеткаў,
«мерседэсаў» ля новых дачаў,
і з грыбамі мурзатых падлеткаў.
Гэта ж наша ўсё – і прысады,
і цялё, што за студняй пасецца,
і на возе малыя, што рады,
як пад імі той воз трасецца.
Тое ж самае ўсё – ды не тое,
Беларусь мая твар свой змяняе.
Хай жа боскае ў ёй, святое
цень ніякі не засланяе.
* * *
Прабіўся я цяжка праз голад і сцюжы,
праз жорсткія пасткі, што ставіў мне лёс.
Не стаўся нахабны, ні вёрткі, ні дужы,
праз продань нявыкруткі Бог мяне нёс.
Не сумняваюся: верыць – не верыць?
Вера мне моцы ў жыцці надае.
А звычка свой поспех «зялёнымі» мераць
да слабай душы маёй не прыстае.
Прыходжу на фініш.
Ні славы, ні грошай...
Я не наўчыўся дабро набываць.
Затое валодаю мудрай раскошай:
на беды не скардзіцца,
звягі
трываць.