* * *
Ды не паеду я ў Анапу,
не палячу ў гаючы Крым.
Пайду, прылягу на канапу,
зраблю сабе маленькі дрым.
Душу паціху супакою,
настроюся на дабрыню,
і, лежачы ў сваім пакоі,
сяброў прыпомню і радню.
І задрамлю я ў сэрцы з імі,
і ўбачу каляровы сон:
я побач з мёртвымі й жывымі
іду да Бога на паклон.
* * *
Варта камусьці крыкнуць
і сэрца маё
задрыжыць.
Ніяк не магу прывыкнуць,
што можна без страху
жыць...
Выйду я ў чыстае поле
і ў неба
загалашу:
«О дайце мне, дайце ж мне волю,
болей нічога я не
папрашу.»
Ноч мяне змрокам накрые,
прыспіць на ўвесь свет
аднаго.
О Маці святая, Марыя,
Дай сілу мне сына
твайго...
Песні
* * *
Нястрымна і смела ляцелі арэлі,
Насуперак страхам, насустрач вятрам...
І тахкалі сэрцы, і шчокі гарэлі
І вольнае волі хацелася нам...
А сонца свяціла і мружыла вочы,
Хацелася гучна крычаць і спяваць,
Імкнуліся ў высі мы, у зааблочча,
І вецер за намі не мог паспяваць.
Ах, вольная воля, ты вабіш і клічаш,
Пяшчотна ўсміхаешся людзям здаля,
Ты рай абяцаеш, ты радасці зычыш,
А ўнізе чакае нас маці-зямля.
Мы дом павітаем, мы маму абдымем,
Мы іх не забудзем, дзе б мы ні былі.
Жыць будзем заўжды з незаплямленым імем,
І весяліцца на роднай зямлі.
* * *
Ціхі вецер вее ў полі,
Мякка гладзіць каласы.
Песня чуецца на волі,
Звонка льюцца галасы.
Дзеці рушылі ў паходы,
На жаданы вольны ўрок,
Да прыроды, дзе прыгоды
Іх чакаюць, што ні крок.
Разгадаюць таямніцы,
Здзівяцца не раз, не два…
Піць ваду будуць з крыніцы,
Слухаць, як расце трава.
Сонца сыйдзе за пагоркі
І на змену ноч прышле,
Заміргаюць хітра зоркі,
Месяц ў небе паплыве.
І ніхто больш не гамоніць
У зялёным шалашы.
Толькі звон нябесны звоніць
У прасветленай душы.
Любы край
Любы край, жыцця крыніца,
Ружай гожаю цвіцеш.
Мне табой не надзівіцца,
Песняй мне душу усцеш.
Любы край, званочкі кветак
Урачыста ўсім звіняць.
Радуеш старых і дзетак.
Хочацца ўвесь свет абняць.
Любы край, ты напаўняеш
Слодыччу маю душу.
І ты, пэўна, добра знаеш,
Да каго найперш спяшу.
Любы край, сваю Радзіму,
Я з малых гадоў люблю.
Я ў бядзе цябе не кіну,
Віншаванні ў песні шлю.
* * *
На вольную волю, да сонца
Імкнемся душою заўжды,
У свет наш, шырокі, бясконцы,
Вясёлы і малады.
На волі спяваецца звонка
Пра луг, пра палі і лясы.
А з намі спявае старонка
На розныя галасы.
У доме высокім ці ў хаце
Імкнецца народ да святла,
Мы чуем, як родная маці,
Свой голас у песню ўпляла.
І ў хоры магутным запела
Прырода і з ёю народ.
І песня удаль паляцела
Без межаў і перашкод.
Расслабцеся!
* * *
Стаўся да сябе так, як ставішся да іншых.
Жудасна будзе тады застацца
сам-на-сам з сабой!
* * *
Дэманстравала дзеўка гожасць ног.
Дзед не глядзеў.
А што ён мог?
* * *
Як гэта нясмачна, як гэта банальна.
Але рагочуць дружна ўсе, павальна.
* * *
Адбіваюся сам ад сябе...
Няма пераможцы ў той барацьбе.
* * *