– На тым і стаю! – упарціўся муж.
– Паглядзі, куды ўлез... – кпіла жонка.
* * *
У цесным трамваі
жанчына пайшла на мяне грудзьмі.
Ніякай эротыкі.
* * *
Прафесар студэнту
пасля вельмі сціслага адказу:
«Мала, мала, мала...»
Студэнт: «Іваноў даў яшчэ менш.»
* * *
Была прыгажуня нялёгкіх паводзін,
Таму з ёй ужыцца не мог аніводзін.
* * *
Схаваўся за суседаву шырокую спіну.
Ударылі ззаду.
* * *
Ад думак замарыўся, лёг у ложак,
Ды колкай прасціна была, як вожык.
* * *
Схапіліся ў бойцы вар‘ят і псіх.
«Давай, давай!» – падзуджавалі іх,
пакуль адзін нарэшце не заціх.
* * *
Нядбайла на хвалу начальніка купіўся,
наліў яму віна, сам, як свіння, напіўся.
* * *
«Без мяне народ няпоўны»...
Народ маўчыць, бо ёсць Галоўны.
* * *
Дзіка б’юць пад дыхаўку, а ён не здаецца.
«Вы не замарыліся?» – з’едліва смяецца.
* * *
Хочацца глыбока задумацца.Толькі, пра што, не ведаю.
* * *
Дурань ёсць дурань.
Трымайся спакойна.
Не пераробіш яго пад сябе.
Войнаў не трэба.
Паводзься прыстойна.
Сорам
Быць з дурнем у барацьбе.
Нарэшце
Пад старасць болей цягне да прыроды,
да траваў, дрэваў,
нівы і раллі.
Разгадваю затоеныя коды,
як дасягнуць мне
існасці зямлі.
Ці не зачаста мы грашылі словам,
не ўкладваючы ў слова
пачуцця?
Хваліліся нябачаным «уловам»,
урваўшы кус тлусцейшы
у жыцця.
Здавалася: ажыццявяцца мары,
і мы адмолім
цяжкія грахі.
Гляджу на неба...
Праплываюць хмары.
І сонейка між іх.
У сэрцы боль
глухі.
* * *
Ну вось
і ўсё.
На гэтым
развітаюся.
Што на душы ў вас,
не пытаюся...