8
Krom tio plej multaj el la mirakloj de la profetoj, pri kiuj estas skribite, havas internan signifon. Ekzemple en la Evangelio estas skribite, ke en la tempo de la martirigo de Kristo ekregis mallumo kaj la tero tremis, kaj la kurteno de la Sanktejo disŝiriĝis en du pecojn de supre ĝis malsupre, kaj mortintoj eliris el siaj tomboj. Se tiuj ĉi faktoj okazus, ili efektive estus mirindaj kaj certe estus priskribitaj en la historio de tiu tempo. Ili estus kaŭzo de granda kormaltrakvilo. La soldatoj aŭ deprenus Kriston de la kruco, aŭ forkurus. Tiuj ĉi faktoj estas troveblaj en neniu historio, pro tio estas klare, ke oni ne devas akcepti ilin laŭvorte, sed nur kiel posedantajn internan signifon.
9
Ni ne intencas nei tiajn miraklojn, ni nur volas esprimi, ke ili ne prezentas decidajn pruvojn, kaj ke ili havas internan signifon.
10
Konforme al tio ni okupos nin ĉe la tablo per klarigo de la tradiciaj pruvoj, kiuj estas en la Sanktaj Libroj. Ĉio, pri kio ni parolis ĝis nun, estis logikaj pruvoj.
a
, por serioze serĉi la veron, estas tiu de soifeganto, konsumata per deziro de la akvo de vivo, de fiŝo, baraktanta, por atingi maron, de suferanto, serĉanta veran kuraciston, por ricevi dian kuracon, de devojiĝinta karavano, penanta trovi la ĝustan vojon, de vojperdinta kaj erarvaganta ŝipo, penanta atingi la bordon de savo.
12
La serĉanto devas ankaŭ posedi certajn kvalitojn. Unue, li devas esti justa kaj sindetenanta de ĉio, krom Dio; lia koro libera de la katenoj de malvirtoj kaj pasioj, ĉar ĉio tio estas malhelpaĵoj; plue, li devas esti preta elporti ĉiajn malfacilaĵojn; li devas esti absolute pura kaj sanktigita [30] , kaj libera de amo aŭ malamo al la loĝantoj de la mondo. Kial? Ĉar la fakto de amo por iu ajn persono aŭ afero povus malhelpi lin konfesi la veron en alia, kaj en la sama maniero malamo kontraŭ io ajn povus bari al li la vojon al vertrovo.
13
Tio ĉi estas la kondiĉoj de la serĉado, kaj la serĉanto devas havi tiujn ĉi kvalitojn kaj ecojn. Antaŭ ol li atingis tiun ĉi staton, ne estas por li eble atingi la Sunon de l’ Realeco.
14
Nun ni revenu al nia temo.
15
Ĉiuj popoloj de la mondo atendas du Malkaŝantojn, kiuj devas esti samtempaj; ĉiuj atendas plenumon de tiu ĉi promeso. En la Biblio la judoj havas la promeson pri la Sinjoro de Armeoj kaj pri Mesio. En la Evangelio estas promesita la reveno de Kristo kaj de Elija. En la religio de Mahometo estas promeso pri Mahdí kaj pri Mesio, kaj same estas kun la zoroastranoj kaj kun aliaj religioj, sed se ni priparolus tiujn ĉi aerojn detale, ĝi daŭrus tro longe. La esenco estas, ke al ĉiuj estas promesitaj du Malkaŝantoj, kiuj venos unu post la alia. Estas profetite, ke en la tempo de tiuj du Malkaŝantoj la tero esto aliigita, la mondo de l’ ekzisto estos renovigita, kaj ĉiuj estaĵoj estos vestitaj per novaj vestoj. Justeco kaj kompatemo ĉirkaŭregos la mondon, malamikeco kaj malamo malaperos, ĉiuj kaŭzoj de dividoj inter popoloj, rasoj kaj nacioj neniiĝos, kaj aperos unueco, harmonio kaj konkordo. Malvigluloj vigliĝos, blinduloj vidos, surduloj aŭdos, mutuloj parolos, malsanuloj estos kuracitaj kaj mortintoj levos sin. Milito cedos lokon al paco, malamo estos venkita de amo, la kaŭzoj de malkonsentoj kaj konfliktoj estos komplete forigitaj, kaj vera, feliĉeco estos atingita. La mondo estos spegulo de la Ĉiela Regno, la homaro estos trono de Dio. Ĉiuj nacioj iĝos unu, ĉiuj religioj estos unuigitaj, ĉiuj individuaj homoj estos de unu familio kaj de unu gento. Ĉiuj regionoj de la tero iĝos unu regiono, la antaŭjuĝoj, kaŭzitaj de rasoj, landoj, individuoj, lingvoj kaj politikaj aferoj malaperos, kaj ĉiuj homoj ricevos eternan vivon en la ombro de la Sinjoro de Armeoj.
16
Nun ni devas pruvi laŭ la Sanktaj Libroj, ke tiuj du Malkaŝantoj venis, kaj ni devas diveni la sencon de la vortoj de l’ profetoj, ĉar ni deziras pruvojn, ĉerpitajn el la Sanktaj Libroj.
17
Antaŭ kelkaj tagoj ni prezentis ĉe la tablo la logikajn pruvojn, konstatantajn la verecon de tiuj du Malkaŝantoj.
18
Konklude: en la Libro de Daniel [31] estas difinitaj sepdek semajnoj de la rekonstrujo de Jerusalemo ĝis la martirigo de Kristo, ĉar per la martirigo de Kristo la ofero estas plenumita kaj la altaro estas detruita. Tio ĉi estas profetaĵo pri la revelacio de Kristo. Tiuj sepdek semajnoj komencas sin de la rekonstruo kaj restariĝo de Jerusalemo, koncerne kion kvar ediktoj estis eldonitaj de tri reĝoj.
19
La unua estis eldonita de Ciro en la jaro 536 a. K.; tio ĉi estas rakontita en la unua ĉapitro de la Libro de Ezra. La dua edikto, koncernanta la rekonstruon de Jerusalemo, estas tiu de Dario, la reĝo de Persujo, en la jaro 519 a. K; tio ĉi estas rakontita en la sesa ĉapitro de Ezra. La tria estas tiu de Artakserkso en la sepa jaro de lia regado, t.e. en la j. 457 a.K.; tio ĉi estas rakontita en la sepa ĉapitro de Ezra. La kvara estas tiu de Artakserkso en la j. 444 a.K.; tio ĉi estas rakontita en la dua ĉapitro de Neĥemja.
20
Sed Daniel aludas speciale la trian edikton, kiu estis eldonita en la j. 457 a.K. Sepdek semajnoj faras kvarcent naŭdek tagojn. Ĉiu tago, konforme al la teksto de la Sankta Libro, estas unu jaro. Ĉar en la Biblio estas dirite: “La tago de la Sinjoro estas unu jaro” . [32] Tiel kvarcent naŭdek tagoj estas kvarcent naŭdek jaroj. La tria edikto de Artakserkso estis eldonita kvarcent kvindek sep jarojn antaŭ la naskiĝo de Kristo, kaj Kristo en la tempo de sia martirigo havis la aĝon de tridek tri jaroj. Se vi aldonos tridek tri al kvarcent kvindek sep, vi ricevos kvarcent naŭdek, kio estas la tempo, antaŭdirita de Daniel por la revelacio de Kristo.
21
Sed en la dudek-kvina verso de la naŭa ĉapitro de la Libro de Daniel tio ĉi estas esprimita alie, kiel sep semajnoj kaj sepdek du semajnoj; laŭŝajne ĝi diferencas de la unua diraĵo. Multaj estis embarasitaj de tiu ĉi diferenco kaj penis harmonigi tiujn ĉi difinojn. Kiel sepdek semajnoj povas esti ĝustaj en unu loko, kaj sesdek du semajnoj kaj sep semajnoj en alia loko? Tiuj ĉi du diraĵoj akordas unu kun la alia.
22
Sed Daniel mencias du datojn. Unu el tiuj datoj komencas sin de la ordono de Artakserkso al Ezra pri rekonstruo de Jerusalemo; tio ĉi estas la sepdek semajnoj, kiuj finis sin per la ĉieleniro de Kristo, kiam per lia martirigo ĉesiĝis la sanktofero kaj oferdono.
23
La dua periodo, kiun ni trovas en la dudek-sesa verso, signias, ke de post la fino de la rekonstruo de Jerusalemo ĝis la ĉieleniro de Kristo estos sesdek du semajnoj; la sep semajnoj estas la tempo de la rekonstruado de Jerusalemo, kiu daŭris kvardek naŭ jarojn. Se vi aldonos tiujn ĉi sep semajnojn al la sesdek du semajnoj, vi ricevos sesdek naŭ semajnojn, kaj en la lasta semajno (69-70) okazis la ĉieleniro de Kristo. Tiamaniere sepdek semajnoj estas plenumitaj kaj estas nenia diseco.