2
Multaj ‘ulamá kaj publikaj gvidantoj, same kiel aliaj homoj, ĝoje oferis siajn vivojn por lia Afero, kaj rapidis sur la ebenaĵon de martireco.
3
La registaro, la nacio, la religiaj doktoroj kaj eminentuloj deziris estingi lian lumon, sed ili ne sukcesis tion. Fine lia luno supreniĝis, lia stelo ekrbilis, lia konstruaĵo estis bazita sur firma fundamento, kaj lia tagiĝloko iĝis brilradia. Li donis spiritan edukon al la seneduka amaso, kaj en mirinda maniero influis la pensojn, moralecon, morojn kaj karakteron de persoj. Li proklamis al siaj sekvantoj la ĝojan novaĵon pri la revelacio de la Suno de Bahá kaj preparis ilin al la kredo.
4
La apero de tiaj mirindaj signoj kaj grandaj rezultatoj, la efiko je la homaj mensoj kaj je la regantaj ideoj, la konstruo de la fundamento de prospero, la starigo de la principoj de suckeso kaj prospero flanke de la juna komercisto prezentas la plej grandan pruvon, ke li estis perfekta edukanto. Homo justa neniam hezitos ekkredi tion ĉi.
IX.
BAHÁ’U’LLÁH.
1
Bahá’u’lláh [18] aperis en la tempo, kiam la persa regno estis dronanta en profunda ignoreco kaj malklereco, kaj pereanta en plej blinda fanatikeco.
2
En la eŭropaj historiaj libroj vi legis sendube detalajn priskribojn de la moraleco, moroj kaj ideoj de persoj en la lastaj jarcentoj. Estas senutile ripeti ilin. Ni diros mallonge, ke Persujo estis falinta tiel malalten, ke en ĉiuj eksterlandaj vojaĝantoj vekiĝadis bedaŭro, ke tiu lando, kiu en la pasintaj tempoj estis tiel glora kaj alte civilizita, iĝis nun tiel malprogresinta, ruinigita kaj maltrankvila, kaj ĝia loĝantaro perdis ĉian dignon.
3
Jen estas la tempo, en kiu Bahá’u’lláh aperis. Lia patro estis unu el la vazíroj, ne el ‘ulamá. Kiel la tuta loĝantaro de Persujo scias, li neniam lernis ne iu lernejo, nek rilatis kun ‘ulamá kaj scienculoj. La fruan parton de sia vivo li pasis en plej granda feliĉeco. Liaj kamaradoj kaj kunuloj estis persoj de plej alta rango, sed ne instruituloj.
4
Tuj, kiam Báb deklaris sin, Bahá’u’lláh diris: “Tiu granda homo estas la Sinjoro de justeco, kaj kredo je li estas devo de ĉiu.” Kaj li levis sin por helpi al Báb, kaj donis multajn pruvojn kaj pozitivajn atestojn de lia vereco, malgraŭ la fakto, ke la ‘ulamá de la ŝtata religio igis la persan registaron kontraŭstari kaj rezisti al li, kaj poste eldonigis dekretojn, ordonantajn masakradon, rabadon, persekutadon kaj forpelon de liaj sekvantoj. En ĉiuj provincoj oni komencis mortigadi, bruligadi, rabadi la konvertitojn, kaj eĉ ataki iliajn edzinojn kaj infanojn. Senkonsidere je tio Bahá’u’lláh levis sin por proklami la vorton de Báb kun grandega firmeco kaj energio. Li ne kaŝis sin eĉ por unu momento; li iris malkaŝe inter siajn malamikojn. Li okupis sin per elmontrado de argumentoj kaj pruvoj, kaj koniĝis kiel heroldo de la vorto de Dio. En multaj kazoj kaj okazoj li suferis plej grandajn malbonsortojn, kaj en ĉiu momento li riskis esti martirigita.
5
Oni katenis lin per ĉenoj kaj fermis en subtera malliberejo. Lia granda propraĵo kaj posedaĵo estis rabita kaj konfiskita. Li estis ekzilata el loko en lokon kvar fojojn, kaj trovis restejon nur el la “Grandega Malliberejo” . [19]
6
Malgraŭ ĉio tio neniam eĉ por unu momento li ĉesis proklamadi la grandecon de la Afero de Dio. Li elmontris tian virtecon, scion kaj perfektecon, ke li iĝis objekto de admiro por la tuta popolo de Persujo. Ĝis tia grado, ke en ṭihrán, Bařľdád, Konstantinopolo, Rumelio, eĉ en ‘Akká, ĉiu scienculo kaj instruitulo, kiu troviĝis en lia ĉeesto, ĉu amiko aŭ malamiko, ricevadis ĉiam plej kontentigan kaj konvinkan respondon al ĉiu farita demando. Ĉiuj multfoje konfesis, ke li estas senegala kaj unika en ĉiuj perfektecoj.
7
Okazadis ofte, ke en Bařľdád kelkaj mahometanoj ‘ulamá, judaj rabenoj kaj kristanoj kunvenadis kun kelkaj eŭropaj scienculoj en benita harmonio: ĉiu el ili havis certajn demandojn por prezenti, kaj kvankam ili apartenis al diversaj gradoj de kulturo, ĉiu aŭdis kontentigan kaj konvinkan respondon kaj foriris kontenta. Eĉ persaj ‘ulamá, kiuj estis en Karbilá kaj Najaf, elektis saĝulon, kiun ili misiis al li; lia nomo estis Ĺasan Ámu. Li venis en la Sanktan Ĉeeston kaj prezentis en la nomo de la ‘ulamá kelkajn demandojn, al kiuj Bahá’u’lláh respondis. Tiam Ĺasan Ámu diris: “La ‘ulamá senhezite rekonas kaj konfesas la scion kaj virtecon de Bahá’u’lláh, kaj ili estas unuanime konvinkitaj, ke en ĉiuj sciencoj li estas senegala kaj senkompara; ests ankaŭ klare, ke li neniam studies kaj el nenie ĉerpis sian scion.” Tamen la ‘ulamá diris ankoraŭ: “Tio ĉi ne sufiĉas al ni. Ni ne konfesas la realecon de lia misio pro la perfekteco de lia saĝo kaj justeco. Tial ni deziras, ke li plenumu miraklon por kontentigi kaj trankviligi niajn korojn.”
8
Bahá’u’lláh respondis: “Kvankam vi ne rajtas peti tion, ĉar apartenas al Dio provi Siajn kreaĵojn, kaj ili ne devas provi Dion, mi tamen konsentas kaj akceptas tiun ĉi peton. Sed la Afero de Dio ne estas teatraĵo, prezentata ĉiuhore, kies reprezenton oni povas postuli ĉiutage. Se tiel estus, la Afero de Dio iĝus nur infana ludaĵo.
9
“La ‘ulamá devas kunveni kaj unanime elekti unu miraklon, kaj skribi, ke post plenumo de tiu ĉi miraklo ili ne dubos plu pri mi, kaj ke ili ĉiuj rekonos kaj konfesos la verecon de mia Afero. Ili sigelu tiun paperon kaj alportu ĝin al mi. Ĝi devas esti la akceptita kriterio: se la miraklo estos plenumita, neniaj duboj restu en ili, kaj se ne, nia trompeco estos al ni pruvita.” La saĝulo, Ĺasan Ámu, levis sin kaj respondis : “Nenio restas plu por diri” . Li kisis la genuojn de la Benita Belo, kvankam li ne estis kredanto, kaj foriris. Li kunvenigis la ‘ulamá kaj transdonis al ili la sanktan parolon. Ili interkonsilis kaj diris: “Tiu homo estas sorĉisto: eble li faros sorĉon, kaj tiam ni povos nenion diri plu” . Agante laŭ tiu ĉi kredo, ili ne kuraĝis puŝi la aferon pluen. [20]
10
Tiu homo, Hasan Ámu, rakontis tiun ĉi fakton en multaj kunvenoj. Forlasinte Karbilán li iris en KirmánSháhon kaj ṭihránon kaj vaste diskonigis ĉie la aferon, akcentante la timon kaj la reiĝon de la ‘ulamá.
11
Mallonge dirante, ĉiuj liaj kontraŭuloj en la Oriento konfesis lian grandecon, eminentecon, scion kaj virtecon, kaj kvankam ili estis liaj malamikoj, ili ĉiam parolis pri li kiel pri “la fama Bahá’u’lláh” .