Мар’я Антонаўна. Дабрыдзень, Пётра Іванавічу!
Ганна Андрэеўна. Ну, што? Ну, расказвайце: што й як тамака?
Добчынскі. Антон Антонавіч прыслалі самім пісульку.
Ганна Андрэеўна. Ну, ды ён хто гэткі? гэнэрал?
Добчынскі. Не, не гэнэрал, а не паддасца гэнэралу. Такая адукацыя й важнецкія абыходкі.
Ганна Андрэеўна. Га! дык гэта той самы, пра якога было пісана мужу.
Добчынскі. Запраўдны! Я гэта першы выкрыў разам ізь Пётрам Іванавічам.
Ганна Андрэеўна. Ну, раскажэце, што й як?
Добчынскі. Ды, дзякуй Богу, усё шчасьліва. Спачатку ён прыняў быў Антона Антонавіча крыху засурова; але-ж, злаваў і казаў, што ў гасьціньніцы ўсё нядобра, і да яго не паедзе, і што ён ня хоча сядзець за яго ў турме; ды пасьля, як пазнаў бязьвіннасьць Антона Антонавіча і як бліжэй разгаварыўся зь ім, адразу-ж зьмяніў думкі і, дзякуй Богу, усё пайшло добра. Яны цяперака паехалі аглядаць богугодныя ўстановы… ато, прызнаюся, ужо Антон Антонавіч думалі, ці ня было патаёмнага даносу. Я сам таксама спалохаўся крышку.
Ганна Андрэеўна. Дык-жа самім чаго баяцца? Самі-ж ня служыце.
Добчынскі. Ды так, ведаеце, калі вяльможны гаворыць, пачуваеш чалавек страх.
Ганна Андрэеўна. Ну, што-ж… гэта ўсё, аднак-жа, дурніна; раскажэце, які ён ізь сябе? што, стары ці малады?
Добчынскі. Малады, малады чалавек, год дваццаць тры; а гаворыць зусім як стары. «Калі ласка, — кажа, — я паеду й туды, і гэнтуды…» (вымахвае рукамі)так гэта ўсё слаўна. «Я, — кажа, — і напісаць, і пачытаць люблю; ды шкодзіць, што ў пакоі, —кажа, — крышку зацёмна».
Ганна Андрэеўна. А зь сябе які ён, брунэт ці блёндын?
Добчынскі. Не, болей шантрэт, і вочы такія шпаркія, як зьвераняты, гэтак да замяшаньня ажно даводзяць.
Ганна Андрэеўна. Што тут ён піша мне ў сваёй пісульцы? (Чытае). «Сьпяшаюся табе паведаміць, сэрцайка, што стан мой быў вельмі жаласны; але, спадзеючыся на міласэрдзе Боскае, за два салоныя гуркі асобна й паўпорцыю ікры рубель дваццаць пяць капейкаў…» (Спыняецца). Я нічога не разумею: да чаго-ж тут салоныя гуркі й ікра?
Добчынскі. А, гэта Антон Антонавіч пісалі на чорнай паперы, з насьпеху: там нейкі рахунак быў напісаны.
Ганна Андрэеўна. А, але, праўда. (Чытае далей). «Але, спадзеючыся на міласэрдзе Боскае, здаецца, усё будзе на добры канец. Падрыхтуй як хутчэй пакой для важнага гасьця, той, што выклеены жоўтымі паперкамі; да абеду дадаваць ня турбуйся, бо закусім у богугоднай установе, у Арцёма Піліпавіча, а віна накажы якболей; скажы купцу Аўдуліну, каб прыслаў самалепшага, а не, дык я перапару ўвесь ягоны склеп. Цалуючы, сэрцайка, тваю ручку, застаюся твой Антон Сквозьнік-Дмуханоўскі…» Ах, Божа мой! гэта, аднак-жа, трэба якхутчэй! Гэй, хто там? Міхалка!
Добчынскі (бяжыць і крычыць празь дзьверы). Міхалка! Міхалка! Міхалка!
Ганна Андрэеўна. Слухай адно: бягай да купца Аўдуліна… чакай, я дам табе пісульку (сядае да стала, піша пісульку і тымжачасам гаворыць): гэтую пісульку ты аддай хурману Сідару, каб ён пабег да купца Аўдуліна і прынёс адтуль віна. А сам пайшоў зараз агледзь добранька гэты пакой для гасьця. Там паставіць ложак, мыцельнік і іншае.
Добчынскі. Ну, Ганна Андрэеўна, я пабягу цяпер якхутчэй зірнуць, як там ён аглядае.
Ганна Андрэеўна. Ідзеце, ідзеце, я ня баўлю саміх.
Зьява ІІІ
Ганна Андрэеўна. Ну, Марылька, нам трэба цяпер узяцца за тоалет. Ён сталічная штучка: крый Божа, каб чаго ня высьмяяў. Табе прыстайней за ўсё надзець тваю блакітную сукенку з дробнымі хвальбонкамі.
Мар’я Антонаўна. Фэ, мамуленька, блакітную! Мне зусім не падабаецца: і Ляпкіна-Цяпкіна ходзіць у блакітным, і Землянікава дачка таксама ў блакітным. Не, лепш я надзену каляровую.
Ганна Андрэеўна. Каляровую!… Праўда-ж, гаворыш, абы толькі наўсуперак. Яна табе будзе куды лепш, бо я хачу надзець крэмавую; я вельмі люблю крэмавую.
Мар’я Антонаўна. Ах, мамуленька, самім не да твару крэмавая!
Ганна Андрэеўна. Мне крэмавая не да твару?
Мар’я Антонаўна. Не да твару, я што хаця даю, не да твару; на гэта трэба, каб вочы былі зусім цёмныя.
Ганна Андрэеўна. Во добра! а ў мяне вочы хіба ня цёмныя? самацёмныя! Якую дурніну пляцеш! Як-жа ня цёмныя, калі я варажу на сябе заўсёды на хрысьценную даму?