La larmoj fluis malsupren la vizaДќo de la malfeliД‰ulo dum li diras, “Ĉu tiu-Д‰i estas dio aЕ homo?” “Ne dubu pri tio, sinjoro,” mi respondis, “Ĉar Dio ne venus en laЕa vestaДµo. Ne, ne timu — nek troaltigu viajn esperojn; Д‰ar vi vidas nur homon; tamen, unu kiu laЕeble faros Д‰ion, por helpi vin. Via parolado montras, ke ni estas samlandanoj. Sciigu al mi tion, kio okazis al vi.”
“Nia afero, sinjoro, estas trolonga por Дќin diri al vi, dum tiuj, kiuj volis mortigi nin, restas tiel proksime. Mia nomo estas PaЕlo. Iomvorte, sin— joro, mia Еќipanaro elДµetis min el mia Еќipo, kiun vi tie vidas, kaj min lasis tie-Д‰i por morti. Mi povis apenaЕ farigi ilin, ke ili englavingu siajn glavojn jam eltiritajn por min mortigi. Ili elmetis min kun la du jenaj viroj, mia amiko, kaj la Еќipoficino.”
“Kien ili iris?” mi demandis.
“Tien, en la arbaДµeton apudan. Mi timas, ke ili min ekvidis kaj aЕdis; tiuokaze mortigos nin.”
“Ĉu ili havas pafarmilojn?”
“Ili havas kvar pafilojn; unu, en la boato nun.”
“Nu, lasu al mi ĉion fari!”
“Estas du viroj pli malbonaj ol la ceteraj” li diris. “Krom tiujn, la aliaj revetunigis la ŝipon.”
Mi juДќis, ke estus plej bone, se mi regparolus al PaЕlo, kaj mi diris, “Se mi savos vian vivon regiДќos du aferoj, kiujn vi devas plenumi.”
Sed li legis miajn pensojn, kaj rediris, “Savinte mian vivon, faru laЕvole pri mi kaj mia Еќipo, kaj veturigu Дќin, kien vi plaД‰os.”
Mi konkludis, ke la du boatgardoj estis surtere, tial tuj ordonis Vendredon, ke li alportu la remilojn, la velojn, kaj la pafilojn. Nun la Еќipo estis kvazaЕ en miajn manojn. Kiam la viroj revenis al la boato, ili
koleregiДќis, Д‰ar la boato nun nek havas velon nek remilojn, kaj ili ne sciis kiamaniere atingi la Еќipon.
Mi aЕdis ilin interparoli, ke tiu-Д‰i estas stranga insulo, ke koboldoj venis al la boato kaj forprenis la velojn kaj remilojn. Mi povis vidi, ke kolerege ili kuris tien-reen; jen sidiДќis boate, jen reiris surteron.
Kiam ili aproksimiДќis, PaЕlo kaj Vendredo deziris ke mi tuj ataku ilin. Sed mi deziris indulgi ilin, kaj mortigi malmultajn laЕleble. Mi ordonis ke du viroj, laЕteren rampu manepiede, por ke oni ilin ne vidu; kaj, alproksimiДќinte ilin, ne pafu Дќis mi Дќin ordonos.
BaldaЕ tri el la Еќipanaro alproksimiДќis. Дњistiam mi nur aЕdis iliajn voД‰ojn; sed, alproksimiДќinte, ke mi ilin povis vidi, PaЕlo kaj Vendredo leviДќis kaj pafis. Du viroj falis mortpafitaj, la du plej malbonaj el la Еќipanaro, kaj la tria forkuris. Je la pafilbruo, mi alkuris, sed estis tiel malluma, ke la viroj ne povis eltrovi, Д‰u ni estas tri aЕ tri dudekoj.
Okazis, kiel mi deziris, Д‰ar mi aЕdis ke la viroj demandis: “Al kiuj ni devas kapitulaci, kaj kie ili estas?” Vendredo respondis, ke PaЕlo estas kun la reДќo de la insulo, kiu havis viraregon. Pri tio, unu el la Еќipanaro diris, “Se PaЕlo indulgos niajn vivojn, ni kapitulacos.” “Tiuokaze” Vendredo daЕrigis, “vi sciiДќos la reДќan volon.” Tuj PaЕlo parolis al ili: “Vi konas mian voД‰on; se vi demetos viajn armilojn, la reДќo indulgos viajn vivojn.”
Ili nun Дµetis sin sur la genuojn por indulgigi la vivon. Mi zorgis, ke ili ne vidu min, kaj promesis al ili, ke ili vivos, sed ke mi elektos kvar el ili por veturigi la Еќipon, kaj ke la ceteraj estos firme ligitaj por certigi la fidelecon de la kvaro. Tiel mi montris al ili, kia severega reДќo mi estas.
Kompreneble, mi baldaЕ liberigis ilin, kaj instruis ilin por anstataЕi min sur la insulo. Mi diris al ili pri Д‰iuj miaj vivmanieroj, instruis ilin kiel zorgi pri la kaproj, prilabori la farmon, kaj fari panon. Mi donis al ili domon, pafarmilojn, laborilojn, la du katojn; fakte, Д‰ion escepte Polo kaj mia oro.
Kiam mi sidis sur la supro monteta, PaЕlo alproksimiДќas. Li etendis la manon por elmontri la Еќipon, kaj kun kortuЕќeco Д‰irkaЕprenis min, kaj diris: “Mia kara amiko, jen via Еќipo! Дќi tute estas la via, kaj Д‰io kio estas en Дќi.”
Mi okulrigardis la Еќipon, kiu restis duonmejlon de la terbordo Д‰e la enfluejo rivereta, kaj apud la loko, kie mi surterigis mian floson. Ja, tie Дќi kuЕќas, la Еќipo, kiu estas liberigonta min kaj alpor— tos min, kien mi elektos aliri. Дњi havas la velojn laЕvente, kaj la flagoj balancis siajn gajajn strek— ojn en la venteto. Tia vidaДµo Дќojvenkis min, kaj mi svenfalis. Tiam PaЕlo elprenis boteleton, kaj donis al mi trinkon, sed longtempe mi ne povis paroli.
Tiam Vendredo kaj PaЕlo surЕќipiДќis, kaj PaЕlo rekomandis la Еќipauaron. Ni ne ekveturis tiunokte; sed morgaЕtagmeze mi forlasis la insulon — tian dezertan insulon, kie mi pasigis tian grandparton de mia vivo — netute trioble dek longajn jarojn.
Reveninte al mia kara naskiДќlando, Д‰io Еќajnis al mi stranga kaj nova. Mi iris al mia antaЕa hejmo en Jorko, sed tie ne troviДќis iuj el miaj parencoj, kaj malДќoje mi eltrovis sur iliaj tombЕќtonaj la malДќojan sciigon pri ilia sorto.
Pensante kompreneble, ke mi jam mortiĝis, ili testamentis al mi nek siajn riĉaĵon nek bienon, tial mi tre bezonis ian enspezon, ĉar mi kunprenis nur malmulte da mono kun mi de la insulo. Jen malriĉeco, mi havis la bonŝancon renkonti mian bonamikon, kiu iam enprenis min en sian ŝipon. Li nun trograndaĝis por labori, kaj lia filo nun estris la ŝipon. Li unue ne rekonis min, sed baldaŠrememoriĝis pri mi post kiam mi diris al li, kiu mi estas. Mi eltrovis de li, ke la bieno, kiun mi aĉetis survoje insulon, nun estas multevalora.
Ĉar ĝi estis malproksime, mi ne ŝatis iri tien kaj loĝi tie, tial mi decidis ĝin vendi, kaj post kelke da monatoj mi ricevis por ĝi tiel multe da mono, ke mi subite fariĝis riĉulo.
Semajnoj, monatoj, kaj jaroj pasiДќis. Mi havas bienon, edzinon kaj du filojn, kaj mi neniel estas juna; sed mi ne povis forigi fortan deziron, loДќante en miaj pensoj tage kaj en miaj sonДќoj nokte; ke mi ankoraЕ unufoje vizitu mian karan insulon.
Mi nun ne plu devas laboradi por nutraДµo aЕ por vivtenado; Д‰io, kion mi devas fari, jene: instrui miajn filojn kiel saДќiДќi kaj boniДќi, kaj mem vivi komforte kaj observi kiel mia riД‰aДµo pligrandiДќas tagon post tago. Tamen, la dezirego reiri al miaj terdometoj envolvis min laЕnube kaj mi ne povis Дќin forpeli de mi; tiel vere estas: “Kiu ajn en osto ennaskiДќis, ne el karno eliriДќis.”
Fine mortiДќis mia edzino, kio estis frapego, kaj mia hejmo nun estas tiel malДќaja, ke mi decidis ree ekiri surmaron; kaj, kun Vendredo vojaДќi al tiu dezerta insulo, kie loДќas miajn esperojn tutajn.
Mi kunprenis provizon, ilojn, vestaДµojn, kaj similaДµojn laЕspace, ankaЕ lertmetiistojn por loДќi sur la insulo. Ekveturante, ni havis favoran venton, sed ununokte, la Еќipoficiro min sciis, ke li observis fulmon kaj aЕdis pafegon. Je tio, Д‰iuj kuris al la ferdeko, de kie ni vidas grandan lumon, kaj, Д‰ar ne estas tero en tiu direkto, ni sciis ke Еќipo certe brulas surmare iomproksime, Д‰ar ni aЕdis pafbruon.
La vento ankoraЕ estis favora, tial ni veturis al la proksimeco, kie la lumo vidiДќis, kaj post duonhoro, klariДќis al ni, ke marmeze brulas Еќipo granda. Mi ordonis ke oni pafu kvin pafojn, kaj poste ni atendis la ektagiДќon. Sed noktmeze la Еќipo eksplodis, la flamoj forЕќutis, kaj la ЕќiprestaДµo subakviДќis. Ni elpendigis lanternojn kaj daЕrigis la pafadon tutanokte por sciigi ke iu helpos ilin.