Parto II
Sed baldaЕ miaj projektoj trograndiДќis laЕ miaj rimedoj. Unu tagon alvenis kelke da viroj por peti min, ke mi komandu sklavЕќipon elsendotan de ili. Ili diris, ke ili donos al mi parton en la sklavoj, kaj pagos la tutajn elspezojn ЕќarДќe. Tio estus bonaДµo por mi, se mi ne havus bienojn kaj teron; sed nun, tian ЕќanДќon fari, estus malsaДќe kaj hazarde. Gajninte multe da mono, estis konsilinde ke mi laЕe daЕrigu tri aЕ kvar jarojn plu. Nu, mi diris al la viroj, ke mi tre volonte irus, se ili dume prizorgus mian farmon, kion ili alpromesis.
Tial, mi faris mian testamenton, kaj bordiДќis tiun-Д‰i Еќipon je la oka datreveno de mia forlaso de Hull. Tiu-Д‰i sklavЕќipo enhavis ses pafilegojn, dekdu virojn kaj unu knabon. Ni kunprenis segilojn, Д‰enojn, ludilojn, globetojn, pecetojn de vitro, kaj tiajn komercaДµojn konvenajn al la gusto de tiuj, kun kiuj ni intencis komenci.
Ni ne estis pli ol dekdu tagoj de la ekvatoro, kiam ventego forpelis nin, ni ne sciis kien. Subite eksonis la krio “Teron!” kaj la Еќipo alpuЕќiДќis sur sablaДµon, en kiun Дќi malleviДќis tiel profunde, ke ni ne povis Дќin liberigi. Fine, ni eltrovis ke ni devas Дќin lasi, kaj atingi terbordon laЕeble. Ekire, estis boaton sur Дќia posta parto, sed ni eltrovis, ke Дќi estis deЕќirita per la forto de la ondoj. Nur unu boateto restis Д‰e la Еќipflanko, tial ni enboatiДќis en Дќin. Tie ni Д‰iuj troviДќis, sur la malglata maro! La koro de Д‰iu nun malfortiДќis, vangoj paliДќis, kaj niaj okuloj malklariДќis; Д‰ar estas nur unu espero, eltrovi ian golfeton, kaj iel atingi rifuДќejon apudteran. Ni nun tute transdonis niajn animojn al Dio.
La maro pli kaj pli malglatiДќis kaj Дќia blanka ЕќaЕmo tordiДќis kaj bolis. Fine, la ondoj en sia furioza sporto disrompiДќis kontraЕ la boatflanko, kaj ni Д‰iuj elДµetiДќis.
Mi povis bone naДќi, sed la povo de la ondoj kaЕzis, ke mi perdis mian spiron tro multe por tion fari. Fine, unu granda ondo terenportis min, kaj lasis min sendanДќere, kvankam konsumite pro timego. Mi starigis min sur piedoj, kaj penadis laЕeble surteriДќi, sed Дµus tiam, la kurbo de ondego suprenleviДќis kvazaЕ monteto, kiun eviti, mi tute ne havis sufiД‰an forton, tial Дќi marenportis min. Mi laЕeble penadis naДќi supraДµe, entenante mian spiron, por tiun fari. La sekvanta ondo estis egale alta, kaj enfermis min en sia vasto. Mi detenis miajn manojn Д‰e mia flanko, kaj tiam, mia kapo ekeliДќis de la ondoj. Tio donis al mi kuraДќon kaj spiradon, kaj baldaЕ miaj piedoj sentis teron.
Momente, mi staris Дќis la akvoj dekuris de mi, kaj tiam, mi naДќis laЕforte alteren; sed la ondoj min rekaptis, kaj dufoje plu ili min marenportis, kaj dufoje plu min terenportis. Mi pensis, ke la lasta ondo mortigos min, Д‰ar Дќi puЕќis min sur Еќtonegon tiaforte, ke mi falis en ian svenon, kio, dankon al Dio, ne longe daЕris. Fine, Дќojege, mi atingis la krutegaДµon apud la terbordo, kie mi trovis ian herbon preter la atingo de la maro. Tie mi sidigis min, fine sendanДќere surtere.
Mi nur povis ekkrii per la vortoj de la psalmo, “Tiuj, kiuj veturas surmaron en ŝipoj vidas la faraĵojn de la Sinjoro en la profundaĵo. Ĉar, per Lia ordono la ventegoj leviĝas, la ventoj blovas kaj levas la ondojn; tiam, ili supreniras al la ĉielo; de tien, ili malsupreniras al la profundaĵo. Mia animo malfortiĝas, mi ŝanceliĝas tien kaj reen, kaj mi ne scias tion, kion fari, tiam la Sinjoro elkondukas min el ĉiuj miaj mizeroj.”
Mi tiom ДќojiДќas, ke Д‰io, kion mi povis fari, estis iri tien kaj reen sur la terbordo, jen levi miajn manojn, jen ilin faldi sur la brusto kaj danki Dion por Д‰io, kion li faris por mi, kvankam la ceteraj Еќipanoj pereis. Д€iuj krom mi pereis, kaj mi estas sendanДќera! Mi nun rigardis la Д‰irkaЕaДµon por eltrovi, kian lokon mi estis Дµetita, simile al birdo en ventego. Tiam Д‰ia Дќojo, kiun mi antaЕe sentis, forlasis min; Д‰ar mi estis malseka kaj malvarma kaj havis nenian sekan vestaДµon por revestigi min, nenion por nutri, kaj nenian amikon por helpi min.
Estis tie-ĉi sovaĝaj bestoj, sed mi ne havis pafilon, per kiu mi povis pafi ilin aŠsavi min de iliaj makzeloj. Mi nur havis tranĉilon kaj pipon.
Nun mallumiĝis; kaj kien mi iros por pasigi la nokton? Mi pensis, ke la supro de ia alta arbo estos bona rifuĝejo kontraŠdanĝero; kaj tie mi povas sidi kaj pripensi pri la monto, ĉar mi sentis nenian esperon de vivado. Nu, mi iris al mia arbo kaj faris ian neston por dormejo. Tiam, mi tranĉis bastonon por forpeli la savoĝajn bestojn se iuj venos, kaj ekdormis kvazaŠla branĉnesto estis lanuglito.
Estas hela taglumo, kiam mi vekiДќis, ankaЕ la Д‰ielo estas klara, kaj la maro trankvila. Sed mi observis tra la arbsupro, ke nokte, la Еќipo lasis la sablaДµon, kaj kuЕќas mejlon (1.7 kilometrojn) de mi kaj la boato estas surtere du mejloj dekstre. Mi iom laЕlongiris la terbordon por atingi la boaton, sed Golfeto de la maro larДќa unu mejlo min detenis de Дќi. Tagmeze, la forfluo tiom forkuris, ke mi povis alproksimiДќi la Еќipon; kaj mi eltrovis, ke se ni restadus Еќipbordon, Д‰iu nun estus bone.
Tiupense, mi ploris; ja, mi ne povis alie fari; sed, Д‰ar tio ne helpos ion, mi pripensis ke estos plej bone por mi naДќi al la Еќipo. Mi rapide senvestigis mi saltis en la maron, kaj naДќis al la Еќipruino. Sed kiamaniere mi suriДќos la ferdekon? NaДќante Д‰irkaЕ la Еќipo, mi ekvidis pecon da Еќnurego pendante tiel malalten Дќiaflanke, ke unue la ondoj kaЕќis Дќin. Per helpo de la Еќnurego mi surЕќipiДќis.
Mi trovis fendon en la malsupro de la ŝipo. Vi povas esti certa, ke mia unua penso estis serĉi por nutraĵo, kaj mi baldaŠiris al la panujo, kaj mi maĉis panon dum mi iris tien kaj reen, ĉar mi ne havis tempon por perdi. Troviĝis tie ankaŠiom da rumo, de kiu mi prenis sufiĉan trinkon kaj tio refortis min. Kion mi plej multe bezonis, estis boato por terenporti la posedaĵon. Sed vaniĝis por deziri tion, kion mi ne povis havigi; nu, ĉar en la ŝipo torviĝis kelke da ekstraj velstangoj, tri aŠkvar grandaj traboj el ligno, kaj unu ekstra masto aŠdu, mi komencis fari floson.
Mi metis kvar stangojn flanko Д‰e flanko, kaj laЕlarДќe, surmetis sur ilin mallongajn pecetoin de tabulo por fortikigi mian floson. Kvankam la tabuloj povis elporti mian pezon, ili estis tro maldikaj por elporti multe da mia ЕќarДќo. Tial mi prenis segilon, kiu estas en la Еќipo, kaj segis maston en tri longaДµojn, kaj ili multe fortikigis la floson. Mi trovis iom da pano kaj rizo, holandan fromaДќon, kaj iom da sekigita kapraДµo. Ekire, estis iom da tritiko, sed la ratoj Дќin eltrovis, kaj neniom restis.
Mia sekvanta tasko estis, ke mi ŝirmu miajn posedaĵojn kontraŠla ŝprucado de la maro; ne postulis multe da tempo por tion fari, ĉar, estis surŝipe tri kestoj sufiĉe grandaj por enhavigi ĉion, kaj ilin mi metis surfloson. La enfluo forportis mian veston kaj ĉemizon, kiujn mi nelonge lasis surtere; sed estis kelke da novaj vestaĵoj en la ŝipo.
“Vidu! jen kaptaДµo!” mi diris laЕte (kvankam neniu Д‰eestis por aЕdi min); “nun mi ne malnutriДќos:” Д‰ar mi trovis kvar grandajn pafilojn. Sed kiamaniere mi surterigos mian floson? Mi ne havas velon, nek remilojn; kaj ekvento kaЕzos degliti Д‰iun mian posedaДµon. Tamen, estis tri aferoj, pri kiuj mi Дќojis — trankvila maro, altera fluo, kaj venteto por blovi min alteren.
Bonŝance, mi trovis kelkajn remilojn en parto de la ŝipo ĝisnune neserĉita. Per ili mi ekveturis alteren, kaj duonmejle, mia floso bone surnaĝis; sed baldaŠmi eltrovis, ke ĝi surnaĝis flanken. Fine mi vidis rivereton, kaj per iom da laboro mi direktis mian floson en ĝin; kaj nun, la terbordo estis tiel proksima, ke mi sentis, ke mia remilo tuŝas fundon.