Miaj posedaДµoj el la Еќipruino jam kuЕќis en la kaverno dek monatojn, kaj estas nun tempo por ordigi ilin, Д‰ar ili plenigis la tutan spacon, kaj ne lasis al mi ion enloДќejon; tial mi pligrandigis mian kaverneton, elfosante Дќin pli malantaЕen en la sablan Еќtonegon. Poste mi etendis Дќian enirejon Дќis la palisaro, kaj tiamaniere faris postvojon al mia domo. Tion farinte, mi fiksis bretaron Д‰iuflanke, por enteni miajn posedaДµojn, kio kaЕzis mian kavernon prezenti Еќajnon kvazaЕ magazeno plena je komercaДµoj. Por fabriki la bretarojn mi dehakis arbon, kaj ellaboris Дќin per segilo, hakilo, rabotilo, kaj kelke de aliaj iloj.
Tiam mi faris seДќon kaj skribtablon. Mi frumatene leviДќis kaj laboris Дќis tagmezo. ManДќinte mian manДќon, mi foriris kun mia pafilo. Reveninte, mi laboris Дќis la suno malleviДќis, kaj fine mi min kuЕќigis. Mi okupis min pli ol semajno aliformante kaj pligrandante mian kavernon, sed mi Дќin faris multe tro grande; Д‰ar, iomtempe, la tero defalis de la tegmento kaj se mi enestus, kiam tio okazis, mi estus perdinta mian vivon. Mi nun devis starigi fostojn en mia kaverno kun tabuloj trans iliaj suproj farante tegmenton el ligno.
Iam foririnte kun mia pafilo, mi mortpafis sovaДќkaton, el kies felo mi faris Д‰apon; kaj mi trovis kelke do birdoj el la gento kolomba, kiuj faris siajn nestojn en la fendetoj de la Еќtonegoj.
Mi devis kuŝiĝi malhelige ĝis mi faris lampon, per kaprograso metita en argilujon, kaj peceto da kanabo kiel meĉo, farante bonan lumon. Trovinte uzon por la sako enhavinta la nutraĵon kortbirdaran surŝipe, mi elĵetis la ŝelojn. Estis ĝuste kiam falas la pluvegoj, kaj kelkmonate, elkreskis trunketoj do rizo, tritiko kaj sekalo. Tempe, la greno maturiĝis kaj mi ĝin konservis kaj zorge semis ĉiujare; sed mi ne povis fanfaroni pri rikolto de tritiko ĝis post tri jaroj, kiel baldaŠestos montrata.
NesonДќita afero nun okazis sur la insulo kiu timegis min. Jen, la tero tremegadis, kiu deДµetis teron de la stonaДµo kun laЕta krako — ree okazis tremo — kaj nun tero defalis de la tegmento de mia kaverno. La maro ne vidiДќis kiel antaЕe, Д‰ar la tremoj tie estis tiel fortegaj kiel sur la tero. La movado de la tero malsanigis min, kaj estis bruo kaj kriego Д‰irkaЕ mi.
Triafoje tia tremo okazis; kaj kiam Дќi pasiДќis, mi sidis senmove sur la tero nesciante kion fari. Tiam la nuboj malklariДќis, la vento leviДќis, arboj elradikiДќis, la maro ЕќaЕmamasiДќis, kaj granda parto de la insulo ruiniДќis per la ventego. Mi pensis, ke la mondo finiДќas. Trihore, Д‰io trankviliДќis, sed pluvo falis tiun tutan nokton kaj grandan parton de la sekvanta tago. Kvankam tute lacigita, mi nun devis movi miajn aДµojn al sendanДќera loko.
Mi sciis, ke mi ja bezonos ilojn, kaj estos necese, ke mi akrigu ilin sur la Еќtono, Д‰ar ili estis malakraj kaj eluzitaj. Sed, Д‰ar du manoj estas necesaj por surteni la ilon, mi ne povis turni la Еќtonon; tial mi faris radon per kiu mi povis Дќin turni piede. Tio ne estis facila tasko, sed fine mi elfarigis Дќin.
Kelkatage, la pluvo faladis kaj malvarma tremfrosto min venkis; baldaЕ mi malsaniДќis. Mi havis dolorojn en mia kapo, nokte mi ne povis dormi, kaj miaj pensoj estis malkvietaj kaj strangaj. Jen mi ektremis pro malvarmo, kaj jen pro varmego kun svensvetoj, po seshore. Malsanante, mi devis foriri kun mia pafilo por havigi nutraДµon. Mi mortpafis kapron, sed estis malfacila tasko Дќin alporti domon, kaj pli multe, Дќin kuiri.
Mi pasis la sekvantan tagon lite, kaj sentis duonmorte pro soifo; ja, mi estis tro malforta por leviĝi, por trinki. Mi kuŝis kaj ploris, trahore kriis infane: “Sinjoro, rigardu min! Sinjoro, rigardu min!”
Fine, la atako finiĝis, kaj mi ekdormis kaj ne vekiĝis ĝis tagiĝo. Mi sonĝis, ke mi kuŝas sur la tero, kaj ke mi ekvidas viron; malsuprenirante de granda nigra nubo flamlume. Kiam li staris surtere, ĝi ektremis same kiel antaŠkelke da tagoj; kaj tuta mondo ŝajnas plenfajre. Li alproksimiĝis kaj diris al mi. “Ĉar mi ekvidas, ke en ĉiuj-ĉi malĝojoj vi ne preĝis, vi devis morti.” Tiam mi vekiĝis, kaj eltrovis, ke ĝi estis sonĝo. Malforta kaj maltrankvila, mi timis la tutan tagon, ke mia atako reokazos.
Tro malsana por foriri kun mia pafilo, mi sidis sur la marbordo por mediti, kaj miaj pensoj kuris jene: “Kio estas la moro, kio estas cirkaŠmi? Ne povis esti dubo, ke la mano, kiu ĝin kreis, ankaŠkreis la aeron, la teron, la ĉielon. Kaj kiu estas tiu ? Estas Dio, kiu faris ĉion. Nu, tial, se Dio faris ĉion, devis esti Li, kiu regas ĉion; kaj se tiel, nenio en la tuta vico da Liaj faraĵoj povas okazi, pri kiuj Li ne scias. Tial Dio scias kiel malsana kaj malĝoja mi estas, kaj Li volas, ke mi estu tie-ĉi. Kial? Dio.
Tiam ia voД‰o Еќajne diris: “Ĉu vi demandis, kial Dio faras tion al vi? Demandu, kial vi ne estis mortpafita de la MaЕroj, kiuj surЕќipiДќis, kaj prenis la vivon de viaj kunuloj. Demandu, kial vi ne estis disЕќirita de la sovaДќaj bestoj Д‰e la marbordo. Demandu, kial vi ne malleviДќis en la profundan maron kune kun la ceteraj Еќipanoj, anstataЕ ol bone atingi la insulon.
Tiam profundo dormo venkis min, kaj vekiДќante estis sendube la triahoro morgaЕtage, laЕ la sunradioj; ja, eble estis pli malfrua tago Д‰ar mi opinias, ke tiu certe estis la tago, kiun mi ne markis sur mia fosto, Д‰ar, poste, mi eltrovis mankon da unu entranД‰o.
Mi nun prenis de mia magazeno la Libron de la Dia Vorto, kiun mi jam alportis el la Еќipruino kaj Дќisnune mi ne legis eД‰ unu paДќon. Miaj okuloj falis sur kvar vortojn, Еќajnante enmetite por mia tiama konsolo; tiel bone ili fortigis miajn esperojn, kaj tuЕќis la veran fonton de mia timo. Estis la jenaj: “Mi vi ne forlasos.” Ili loДќas en mia koro Дќisnune. Mi mallevis la libron por preДќi. Mia krio estis, “Dio mia, min helpu ami kaj lerni Viajn vojojn.” Estis la unua fojo kiam mi sentis ke Dio estas proksima kaj aЕdas min, Koncerne mia enua vivo, Дќi ne estis pripensinda; Д‰ar nun nova forto eniris en min, kaj ЕќanДќigis miajn Д‰agrenojn kaj Дќojojn.
Parto III
Mi jam estis dekdu monatojn sur la insulo, kaj mi pripensis, ke estas tempo por mi ĝin esplori por ke mi traserĉu ĝiajn arboretojn, fontojn, kaj riveretojn. Tial mi ekiris kaj returnante alportis kun mi limetojn (malacidajn citronojn) kaj bonegajn vinberojn, grandajn kaj maturajn. Mi pendigis la vinberojn en la sunbrilo, por ke ili sekiĝu, kaj post kelke da tagoj, mi alportis ilin domon, por estonta provizo. La valeto, sur kies deklivoj ili kreskis, estas malvarmeta kaj verda, kaj tra ĝi kuras klara rivereto, kiu donas al la loko tian grandan ĉarmon, ke mi deziris loĝi tie.
Sed ne estas elvido sur la maron de tiu-Д‰i valeto; kontraЕe, miaflanke de la insulo Еќipoj ne povus alproksimiДќi, kiujn mi ne vidus de mia domo; tamen, la verdaj molaj deklivoj Еќajnis tiel dolД‰aj kaj freЕќaj, ke mi tie pasigis multe da mia tempo.
La unua el la tri jaroj, dum kiuj mi kulturis grenon, mi Дќin dissemis tro malfrue; la dua jaro, Дќi defektiДќis pro la senpluveco; sed la tria jaro, la greno bone elkreskis.
Mi eltrovis, ke la leporoj nokte kaj tage loДќis inter Дќi, kontraЕ kio estas nenia helpo krom planti densan plektbarilon Д‰irkaЕ Дќi; kaj tion fari, okupis min pli ol tri semajnojn. Mi mortpafis la leporojn tage, kaj mallumiДќe, Д‰ene mi alligis la hundon al la pordego, por boji la tutan nokton.
Tempete, la greno elkreskis, kaj fine maturiДќis; sed, same kiel antaЕe la leporoj difektis Дќin en la trunketoj, nun la birdoj manДќis Дќin en la spikoj. Je mia pafilbruo, aroj da ili suprenfluДќis; kaj mi komprenis, ke nenia greno estus lasota; tial mi decidis algardi nokte kaj tage. Mi kaЕќiДќis apud la plektbarilo kaj povis vidi, ke la birdoj sidas sur la arboj, kaj observas, poste malsupreniras unu post alia, kiel antaЕe.