W wielu miejscach Ukrainy zanotowano też mity o stworzeniu świata z jajka. Tu słońce jawi się w postaci Żar-ptaka, który potrafi jednym swoim piórem oświecić cały sad. Zimowy Chłód, jako zły czarownik, chce go wykraść. Jednak Żar-ptakowi udaje się znieść złote jajo, z którego na wiosnę znowu rodzi się (zmartwychwstaje) źródło światła i ciepła. Słońce-jajo swymi gorącymi promieniami ogrzewa ziemię, przegania tuman, zmusza chmury do lania deszczowych potoków — na ziemi zapanowuje lato.
Z przyjęciem jajka za początek wszelkiego życia łączy się zwyczaj pisanek. Do przedchrześcijańskich mitów należą motywy jajka, z którego zjawia się wszystko, co żywe na ziemi. Pozostałości pradawnych mitów o jajku są widoczne w niektórych baśniach, poczynając od Kurki Pstrej, kończąc na historii Kościeja Nieśmiertelnego, którego w ostatnim stuleciu przerobiono znaczeniowo nie mniej niż Babę Jagę. Sprzeczność baśni w tym wariancie, jaki doszedł do nas, okazuje się dosyć wymowna: jeśli Kościej umiera w jajku, to dlaczego on jest Nieśmiertelny? Imię Kościeja większość językoznawców wiąże z kośćmi nieboszczyka. A Baba Jaga — to kościana noga. Oboje — mieszkańcy tamtego świata (świata Naw), ale również mogą wywierać wpływ na życie ziemskie (Jaw).
Symbolika jajka jako odrodzenia duszy zmarłego znana była Scytom: pogrzeb w jajopodobnych kurhanach, w których komorę grzebalną obsypywano żółtą gliną na wzór żółtka. W pominkowe dni po Wielkim Dniu15 Ukraińcy przynoszą na mogiłki pisanki i kraszanki, czcząc w ten sposób pamięć swych przodków.
Bezsprzecznie jajko było już przedmiotem sakralnym w dobie trypolskiej. Obdarzanie się pisankami wraz z obrzędowym pocałunkiem i życzeniem zdrowia i długiego życia także znano przed wprowadzeniem chrześcijańskiego zwyczaju "chrystusowania". Mity i legendy o pisankach obfitują w sprzeczności. Na przykład w Polsce zanotowano legendę: Żydzi, by skłonić Piłata do wydania skazującego wyroku na Jezusa, darowali kraszanki dzieciom Piłata16. Można przypuszczać, że ta legenda należy do czasów, gdy pierwsi chrześcijanie zwalczali pogański zwyczaj wielkanocnych pisanek. Przekonawszy się jednak o niemożności usunięcia pisanki z życia ludu, a z duchowej kultury narodu świadomości sakralnego charakteru jajka — wzięli pisanki i kraszanki do własnego arsenału. Tak, przyswoiwszy sobie dawne ludowe zwyczaje, chrześcijaństwo przyniosło cały szereg mitów, wyjaśniających jedynie chrześcijańskie znaczenie pisanek. Dlatego też wyznawcy tej wiary twierdzą, że pisanki istniały już w zamierzchłej przeszłości. Na przykład ukraiński przekaz o tym, że Matka Boska robiła pisanki, kiedy Jezusa prowadzono na Golgotę. Otóż pisanki istniały już długo przed ukrzyżowaniem i zmartwychwstaniem Chrystusa. Ukraińcy i dzisiaj wierzą: "Dopóki są pisanki, dopóki chodzą kolędnicy, dopóty i nasza ruska wiara będzie istnieć na świecie". (Zanotował Wołodymyr Hnatiuk na Huculszczyźnie; tu "ruski" w znaczeniu "ukraiński").
W przedchrześcijańskich mitach o stworzeniu człowieka występuje głównie drzewo jako materiał, z jakiego powstało ludzkie plemię. Jest to dąb, jesion albo po prostu pieniek. Ale żeby tchnąć w człowieka życie, potrzebny był żywy ogień. Przeto ożywienie człowieka wiąże się z ogniem niebieskim — błyskawicą. W mitologii indyjskiej pierwszy człowiek narodził się z błyskawicy. Grecki Prometeusz wykradł bogom niebieski ogień i ożywił nim pierwszego człowieka. A jak narodziły się wnuki Dadźboga? Mit opowiada, że Ojciec Rusi miał dwie córki. Ażeby przedłużyć swój ród, musiał wybrać dla swych córek dostojnych mężów. Podług dawnego zwyczaju udał się na step, ale nie znalazł tam mężów "godnych wielkości i sławy przyszłej Rusi". Wzniósł modły do Dadźboga i jego modlitwa została wysłuchana: Dadźbóg zszedł po kryjomu na ziemię i w cudowny sposób zapłodnił swym świętym Duchem córki Ojca Rusi (czy to nie stąd motyw niepokalanego poczęcia u chrześcijan?). Przedłużenie rodu u lu- dów najdawniejszych zawsze było sprawą sakralną. Córki się radują: "Bóg zszedł między nas! I będziemy mieli potomstwo! Już przygotowujemy jasełka!" Tak więc dziewica Maria nie pierwsza położyła niemowlę do jasełek. O ile ukraińskie Dziewy-Rodzanice były zapładniane Duchem Bożym, to połogi przyjmował Bóg ziemskiego dostatku: "Tu Bóg Wełes dwóch chłopaczków przyniósł". Jak widzimy, koncepcja jedności ducha (niebios) i materii (ziemi) towarzyszyła już naszym dalekim przodkom. Wiara w boskie pochodzenie narodu dawała mu pewność co do jego szczególnej roli historycznej, wychowywała naród godny swego rodowodu.
Mity o swym boskim pochodzeniu mieli i inni: Niemcy (od Odyna), Żydzi (od syna boga Jahwe) itp. Najdawniejsze nauki o pochodzeniu narodu wyznaczały jego charakter. Na przykład, jak pisał Wołodymyr Szajan, mit Remusa i Romulusa (założycieli Rzymu), których wychowała wilczyca, uformował wilczy charakter rzymskiego imperium.
Tak więc tematyka, fabuła, obrazowość dawnej ukraińskiej mitologii w dużej mierze stanowią dziedzictwo jednego indoeuropejskiego systemu mitologicznego, jakkolwiek posiadają własne miejscowe rysy i wyraźny ukraiński koloryt. Wiele mitologicznych motywów posłużyło za kanwę pisarzom-romantykom w ich twórczości artystycznej, w której dawali czytelnikowi nie tylko sam mit, ale i własne jego odczytanie. Niestety, nasz czytelnik nie zawsze jest na tyle obznajomiony z samą ukraińską mitologią, by widzieć, co jest prawdziwym mitem, a co artystyczną fantazją pisarza. Aleksandr Afanasjew nie bez powodu stawiał pytanie o celowość współczesnych interpretacji dawnych mitów. Pod koniec XX wieku w literaturze pięknej daje się zauważyć nowa fala mitotwórstwa. Otóż problem komplikuje się i raczej nie należy oczekiwać pewnej odpowiedzi na postawione pytanie. Bezdyskusyjne natomiast jest jedno — istnieje pilna potrzeba zebrania i naukowego opracowania wszystkich ukraińskich mitów bądź wydania encyklopedii ukraińskiej mitologii.
II. KULTURA RELIGIJNA UKRAICÓW
Cóż nam po cudzym bogu
Swego mamy przy progu.
[Powiedzenie ludowe]
Kultura Wedyjska NA Ukrainie
Religijna świadomość Ukraińców kształtowała się na gruncie najdawniejszych wyobrażeń o Wszechświecie, jakie pozostawiły nam w spadku poprzednie cywilizacje — trypolska, scytyjska, słowiańska. Duchową świadomość swoich przodków Ukraińcy przekazywali następnym pokoleniom w postaci obrzędów, zwyczajów, baśni, pieśni itp.
Ukraińcy należą do spadkobierców dawnej kultury, która była również podstawą kształtowania się kultur innych narodów: słowiańskich, bałtyckich, germańskich, indyjskich czy irańskich, a którą dziś przyjęto nazywać kulturą indoeuropejską. Chociaż ma ona także inną nazwę — aryjska (w mowach "okających" — oryjska). Nazwy tej używali naukowcy w XIX i w początkach XX wieku. Wskutek splugawienia przez Hitlera nazwy Aria, Ariowie znikają z naukowego obiegu. Są podstawy, by uważać słowo "Aria" za pierwotną nazwę, jakiej używały w odniesieniu do siebie samych narody indoeuropejskie. Słowo to odczytał francuski uczony Anquetille du Peron w roku 1771 na steli perskiego króla Darajawausza, który nazywał siebie Arią (imię jego współdźwięczy z tym słowem: D-arajawausz): "Syn Hystaspesa, Achemenida, Pers, syn Persa, Aria, z Ariów nasienia"17. Ostatnie słowa najszerzej określają ród i rasę. Nazwę Ariów spotyka się po wielekroć w Wedach — starodawnych księgach, zawierających święte teksty Ariów. Staroindyjskie Arya znaczy "szlachetny".