Але ўсё гэта становіцца выразным і даступным толькі тады, калі я перастаю размаўляць унутры сябе. Калі перажыванні перастаюць набываць форму ў словах і думках. Калі пачуццё застаецца проста пачуццём. Імёны сціраюцца, за імі бурацца контуры названага, і некалі размежаванае зліваецца ў адно.
Нашы амерыканскія візы скончацца праз два дні, таму коста-рыканскія памежнікі даюць нам толькі транзіткі. Мы пракладваем па Google Map найкарацейшую дарогу праз краіну і выходзім на трасу. Нам шанцуе, хутка нас падбірае дальнабой, які цягне набіты туалетнай паперай прычэп у нейкі панамскі гарадок.
Мы павольна прабіраемся па Коста-Рыцы праз залітыя залатым сонцам лугі з рэдкімі размашыстымі дрэвамі. Пад імі, дакладна паводле правілаў кампазіцыі, раскіданыя беласнежныя каровы і стрыжаныя авечкі – проста біблейскія пейзажы.
Кіроўцу клічуць Хуан. Поўны, няголены, лагодны сальвадорскі мужык – ён у нейкай не ўласцівай гэтаму рэгіёну будысцкай манеры марудна накіроўвае свой кавалак жалеза некуды на поўдзень. Воля адрубаецца на ложку ў задніку кабіны. Я шырэй прыадчыняю рыпучае акно старажытнага амерыканскага цягача і высоўваюся вонкі. За бортам душна і збіраецца дождж.
Два апошнія месяцы я пачуваюся лугавым трусам. Жыццё траваеднага пастаянна звязанае з сур’ёзнымі стрэсамі. Кожны сустрэчны наровіць зняць з цябе твой беленькі пушысты кажушок сваім востранькім сцізорыкам. Кожны квапіцца на тваю бяскрыўднасць, і ты вымушаны быць гатовым да разборак, бойкі або ўцёкаў у рэжыме 24/7. Небяспека пільнуе цябе за кожным вуглом.
Вось ідзе па дарозе дзед у шырачэнным капелюшы з мачэтэ наперавес. І быццам бы хочацца яму ўсміхнуцца, але ты на ўсялякі выпадак стараешся не сустракацца з ім позіркам – яшчэ секане з пляча, хер яго ведае. Кожны другі кіроўца захоўвае ствол пад сядзеннем або ў дзвярной кішэньцы, і ўжо дакладна кожны першы мае ў салоне заточаны кавалак сталі. На пастаянны кантроль тут сыходзіць шмат сілаў, і папросту не застаецца энергіі на подзвігі.
Да таго ж падарожжа па Коста-Рыцы выходзіць дужа накладным. На даху ночку больш не перагасішся – каб трапіць туды, прыйдзецца прайсці праз тры пласты калючага дроту. У полі таксама асабліва не пакімарыш – ад выгляду безабароннай палаткі мясцовыя налётчыкі, напэўна, пусцяць слязу шчасця. Застаюцца самыя ўбогія гатэлі, якія ўсё роўна ўстаюць у капейчыну.
Цэнтральная Амерыка прасякнутая атмасферай поўнага недаверу.
Увечары дабіраемся да аб’язной дарогі горада Пунтарэнас. Вадзіла ставіць фуру на стаянку, а мы з Воляй сыходзім шукаць які-небудзь гатэль у акрузе. На жаль, адзінае, што мы знаходзім у дастатку, – двухметровыя муры вакол прыватных дамоў. Нешматлікія начныя мінакі глядзяць на нас круглымі ад здзіўлення вачыма. Кожны пераконвае залётных грынга, што гэта вельмі небяспечнае месца і нам няблага было б хутчэй куды-небудзь залегчы. Але хавацца папросту няма куды, і мы вяртаемся на стаянку да дальнабоя.
Чуллівы вадзіла выдае гамак, і мы развешваем яго пад прычэпам з туалетнай паперай. Рэчы беражліва хаваем у кабіну. Наяўнасць ахоўніка на стаянцы трохі супакойвае, і мы ўкладваемся ў абдымку, накрыўшыся спальнікам. Ноч гусцее. Рык машын, якія снуюць па трасе, зліваецца ў калыханку. Я лёгка разгойдваю гамак і павольна правальваюся ў сон.
Манатонны гуд коста-рыканскай ночы псуюць упэўненыя бадзёрыя крокі. У паўсне я разляпляю вочы. За некалькі метраў ад нас на секунду заміраюць тры чорныя фігуры. Імгненне яны драпежна свідруюць вачыма наш цень і рэзка кідаюцца ў атаку. Я паспяваю крыкнуць: «Воля!» – і зрываюся з гамака ў прастору пад прычэпам. Два злодзеі з аднаго боку і адзін з другога спрабуюць арудаваць мачэтэ, але дзякуючы прыпаркаваным упрытык трэйлерам метровай жалязякай моцна не памахаеш. Мы што ёсць сілы крычым. Бандыты відавочна разгубленыя – атака сарвалася. Малойчыкі робяць ногі, і мы чуем рокат матора, які іх уносіць.
Нам не адразу ўдаецца прыйсці ў сябе. Мы ломімся ў кабіну да вадзілы і блытана, на трох іспанскіх словах тлумачым яму, што адбылося. Ён хапае свой нож і бяжыць аглядаць машыну. Высвятляецца, што прычэп паспелі ўзламаць, але туалетная папера не абяцала рабаўнікам сур’ёзнага навару, таму засталася некранутай. Мы грузімся, даем па газах і хутка звальваем з месца здарэння – у любую хвіліну бандыты могуць вярнуцца з падмацаваннем.