Заліць бы зямлю полымем, спаліць бы вопратку да д’ябла! Уключыць лівень-рэшата і каб падалі апельсіны! І хай нашаму племені стане на момант не да лішняга, каб мы пратанцавалі ўсяго адну варыяцыю, а я памёр бы ў канцы вальса шчаслівым!
Ужо праз некалькі дзён мы збіраем патрэбную суму грошай. Чатыры ночы запар я падпісваю больш за тры сотні канвертаў. 24 кастрычніка наш самалёт падымаецца ў паветра і на наступны дзень мы ўжо спускаемся па трапе ў марозным Кіеве.
Першае, што выклікае ў нас сур’ёзны дысананс, – гэта татальнае разуменне наваколля: гаворкі мінакоў, арганізацыі руху, усіх надпісаў і шыльдаў. Але яшчэ больш палохае тое, што нашая гаворка становіцца зразумелай людзям навокал. Каб узяць брэйк і трохі ачухацца ад скачка ў прасторы, мы на пару начэй завісаем у сяброў.
Амаль увесь час мы праводзім у ложку, знаёмства з рэчаіснасцю хочацца адцягнуць як мага далей. І толькі калі мы адсыпаемся за ўсё падарожжа, Воля бярэ квіткі да Менска, а я вырашаю рушыць на радзіму аўтаспынам.
Да беларускай мяжы мяне падвозіць на таксоўцы адстаўны капітан дальняга плавання. Магутны сівы дзед недзе ўжо трохі накаціў, таму з цяжкасцю выбіраецца з машыны. У памежнай забягалаўцы мы з капітанам пад беляшы бяром на дваіх яшчэ адну бутэлечку гарэлкі:
– Я ўжо дзесяць гадоў як у мора не хадзіў, адна радасць у маім жыцці засталася – бабы!
Адстаўны капітан падморгвае мне і кіўком паказвае на паўнагрудую прадавачку. Я з разуменнем пасміхаюся і паднімаю апошнюю чарку:
– За баб і маладых сэрцамі! – выдаю смелы тост, уліваю ў рот чарку з вогненным змесцівам і зажмурваюся з усіх сілаў.
Дзед смяецца з маёй няёмкасці і раптам ні з таго ні з сяго пераходзіць на шэпт:
– Чаго ж ты мардуешся, студэнт? Па радзіме не засумаваў?
У кафэ заходзіць зграйка нязграбных дальнабояў і запускае ў памяшканне трывалы вулічны холад. Я губляюся – хмельныя слёзы падступаюць да вачэй. Дзед разумее свой промах, разгублена моршчыць лоб і па-дурному рагоча. Я смяюся ў адказ, так і не падабраўшы ніводнага патрэбнага слова.
Глава 8. Рома ў Менску
Чароўны зялёны аўтобус вырульвае з-за павароту. Я гляджу на яго, быццам загіпнатызаваны. Наўрад ці ёсць больш усюдыісны сімвал беларускай рэчаіснасці, чым гэты зялёны механічны вусень.
Да прыпынку грамадскага транспарту на ўскраіне Гомеля мяне падкідвае т'юнінгаваны жыгуль. На развітанне кіроўца совае ў руку пяць тысяч беларускіх рублёў на талон. Калі я ад’язджаў, праезд каштаваў крыху больш за дзве тысячы.
Бойкі кандуктар выдае адрыўны талон, і я сядаю ў цэнтры пустога салона. За акном мільгаюць мікрараёны. Вуліцы пустэльныя да здранцвення – ні душы. Толькі святло ў вокнах дамоў нагадвае, што людзі тут усё-такі жывуць. Аўтобус давозіць мяне да вакзальнай плошчы і выплёўвае ля закрытага абменніка. Пяць гадоў таму менавіта з гэтага пойнту я выпраўляўся ў Крым у сваё першае падарожжа аўтаспынам. Тады ў гэтым акенцы я мяняў беларускія рублі на грыўні.
У пустым будынку гомельскага вакзала пад белым помнікам Леніну мяне сустракае Даніла – рэдактар гэтай кнігі. Жыўцом мы бачыліся з ім усяго двойчы – перад падарожжам нам хапіла трох гадзін і яшчэ адной кароткай сустрэчы, каб спланаваць праект кругасветкі і замуціць усю гэтую кашу з пуцявымі нататкамі. Наўрад ці хтосьці тады ставіўся да задумы сур'ёзна. Мы проста паціснулі адзін аднаму руку, і ўжо праз пару дзён я стаяў на трасе М1, якая павінна была панесці мяне ў невядомасць.
Уначы на мясцовым вакзале можна сустрэць толькі бамжоў і міліцыянтаў. Даніла купляе мне бяляш і наварыстую буфетную гарбатку ды спакваля разрульвае нейкую дзіўную і вельмі танную ўпіску ў гасцініцы пры анкалагічным дыспансеры.
У невялічкім чыстым нумары, выкананым у найлепшых традыцыях беларускага еўрарамонту, нас чакаюць два ложкі, тумбачка і малое радыё. Яшчэ нейкі час мы трацім на размовы і адрубаемся глыбока за поўнач, калі да адпраўлення цягніка застаюцца лічаныя гадзіны.
Гарбату ў цягніку падаюць у пластыкавай тары – замест гранёнага шкла. Вафлі «Чарнаморскія» запячатаныя ў дзіўную пластыкавую абгортку – замест папяровай упакоўкі савецкага ўзору. Толькі радыёстанцыі па-ранейшаму трымаюць планку з 70 % беларускага кантэнту.
А дзясятай раніцы, за пару гадзін да прыбыцця ў Менск, я тэлефаную дамоў і паведамляю родным, што хутка прыеду. Да гэтага моманту я трымаў сваё вяртанне ў сабе.
Урэшце я вынырваю на станцыі метро «Аўтазаводская». Тут усё засталося такім жа, як і два з паловаю гады таму. Быццам хтосьці спыніў час. Мяне кідае ў жар ад думкі, што пакуль я глытаў пыл і тройчы ледзь не развітаўся з жыццём, тут усё да апошняй крупінкі заставалася на сваіх месцах.