Сусвет у панэльнай каробцы
Два наступныя тыдні я жыву ва Улан-Батары. Збольшага ў хостэле за пяць баксаў. Гэты хостэл – двухпакаёвая прапахлая карэйскай жратвой кватэра. Смярдзіць так, што я прыходжу сюды літаральна на некалькі гадзін, каб паспаць. На суседнім ложку жыве кітаец, які дзень і ноч глядзіць на ноўце дзіцячае порна, а побач з ім – амерыканец, які без перабою распавядае сваёй сяброўцы па тэлефоне пра тое, як у дваццаць тры гады ён пазбавіўся цнатлівасці.
Увесь Улан-Батар выглядае, як спальны мікрараён, што будуюць ужо сто гадоў. Тут практычна няма дрэваў, холадна і брудна. Я блукаю па ўскрайку горада і ўпадаю ў апатыю. Я ўяўляю, як у гэтых панэльных каробках з цьмянымі бруднымі вокнамі хаваюцца сотні маленькіх сусветаў. Такіх маленькіх, што іх можна сабраць у далоні.
Я зазіраю ў кафэхі, якія месцяцца на першых паверхах гэтых дамоў. Манголы ў чорных куртках бухаюць гарэлку з кількай, пяляць у замбаскрыню, а вакол – навагодні дожджык. Ад гэтай карціны хочацца плакаць і ванітаваць адначасова. Калі я буду здымаць кіно пра самы безнадзейны горад на зямлі, прыеду ва Улан-Батар па натуру.
Чаму я правёў там два тыдні, я не ведаю. Я катаваў свой час паміж двума кафэ ў самым цэнтры горада, дзе тусавалася мясцовая эліта, і за два тыдні я добра яе вывучыў.
Мне запомнілася размова з адным манголам, які вярнуўся пасля шасці гадоў жыцця ў Каліфорніі. У кафэ Turning Point мы спрачаліся з ім пра самае галоўнае ў жыцці. Ён з пенай ля рота даказваў, што галоўнае – грошы. Калі ў цябе ёсць грошы, у цябе ёсць улада, сябры і каханне. На наступны дзень пасля гэтай размовы я купіў квіток на цягнік да кітайскай мяжы і з’ехаў.
Я перасек Манголію з захаду на ўсход. Мы дваццаць адзін раз мянялі колы, замазвалі смалой прабіты бак, у нашых машынах не працавалі печкі. Кіроўцы пілі гарэлку на хаду не скідваючы газу – гэта быў адзіны спосаб хутка сагрэцца. Нам даводзілася спаць у вопратцы, але мы ўсё роўна замярзалі. Мы праехалі праз пясчана-снежную буру, і некалькі разоў нашы машыны ледзь не завальваліся на бок. Жэня зарабіў першую ступень абмаражэння вуха, я абышоўся лёгкім пераахаладжэннем. Гэта быў самы жорсткі тыдзень за ўсё маё падарожжа.
Цягнік грукае і павольна ўгрызаецца ў начны стэп. Толькі што я расстаўся з Жэнем. Ён працягне ірваць на ўсход, а мне самы час на пару тысяч кіламетраў на поўдзень. Паўгода мы разам перажывалі дарогу. Разам блукалі ў гарах, разам тырылі ў крамах, разам моклі пад дажджом. І няхай нам не заўсёды ўдавалася зразумець адзін аднаго, але я буду сумаваць па табе, дружа.
Глава 7
Рома ў Кітаі
Раўці рухавіком і сэрцам
Гэта ўжо другі матацыкл, які я купіў у Шанхаі. Першы адабралі мянты – я і праехацца на ім не паспеў. Але я, здаецца, ужо перажыў гэтую трагедыю.
Даўным-даўно ў маёй галаве засела адна авантура – перасекчы Кітай на матацыкле. Варта адзначыць, што пасведчання кіроўцы і дакументаў на байк у мяне няма. Да таго ж я не ўмею ім кіраваць, але, думаю, навучуся вельмі хутка.
Цяпер пада мной 125-кубовая Honda. Задні стоп не гарыць, са скрынкі перадач падцякае алей. Мяркуючы па прабегу, матацыкл ужо пражыў тры жыцці. Я збіраюся падарыць яму чацвёртае. Ланцуг, счапленне, сумкі, тросікі, зарадка для GPS – я цэлымі днямі цёгаюся з байкам па майстэрнях, каб падрыхтаваць яго да стомнага кідка.
Наперадзе тры тысячы кіламетраў па дарогах мясцовага значэння. На кітайскіх аўтабанах забаронена ездзіць на матацыклах, і за гэтым строга сочаць, таму прыйдзецца даверыцца функцыяналу Google Maps.
Апошні месяц я правёў у Шанхаі. Высыпаўся, выгульваўся пасля сцюдзёнай Манголіі. Большую частку часу я кантаваўся ў свайго сябра Сярогі, рускага скейтара з Благавешчанска, які вучыць тут кітайскую мову. Менавіта з яго дапамогай я здабыў абодва матацыклы. Астатні час я займаўся здабычай шмацця і падрыхтоўчымі гонкамі на скутары па начным Шанхаі.
Неяк проста на хаду, на выездзе з тунэлю, з майго транспартнага сродку адляцела дэталь, якая адказвае за мацаванне задняга тармазнога дыска, і я ледзьве не ўляцеў у бетонны плот кітайскай ваеннай часткі. Гэта быў трывожны сігнальчык. Скутар я адрамантаваў з дапамогай сваіх матузкоў. Менавіта ў той момант я быў вельмі гатовы перасекчы Кітай.
І яшчэ адна навіна. Рэдакцыя часопіса 34mag.net выслала мне на дапамогу штурмана Вольгу Палевікову. Менавіта яна падчас мотапрабегу будзе сачыць за мапай і не даваць нашаму «эндура» пайсці ў няправільным кірунку.