34. Колькі насалоды перажылі рабаўнікі, распусьнікі, бацьказабойцы, тыраны!
35. Ці не спасьцерагаеш ты, як рамесьнікі прытарноўваючыся ў пэўнай ступені да смаку невукаў, усё-ж тры маюцца розуму (прынцыпаў) свайго мастацтва і адмаўляюцца пакінуць яго? Ці ня дзіва гэта, што архітэктар або лекар павінен болей шанаваць розум (прынцыпы) свайго мастацтва, чымся чалавек свой уласны розум, які зьяўляецца супольным для яго і багоў?
36. Азыя, Эўропа — гэта толькі куточкі сусьвету; усё мора — кропля ў сусьвеце; гара Атос — груда зямлі ў сусьвеце; сучаснасьць — толькі пункт у вечнасьці. Усе рэчы зьяўляюцца малымі, зьменнымі, мінаючымі. Усе рэчы прыходзяць да быцьця з гэтае рухомае сілы, як беспасрэдняга або пасрэдняга наступства. Варта ўспомніць, што і зеў зубасты льва, і кажнае атрутнае рэчыва і ўсё шкоднае, як калючкі, або балотны мул, ёсьць часткава прыналежнасьцю дасканалага і прыгожага. Дык ня думай, што яно чужнае таму, што ты паважаеш, але заўсёды вяртайся ў душы да крыніцы ўсяго.
37. Хто бачыў сучаснае, той ужо бачыў усё, што было на працягу вечнасьці, і ўсё, што яшчэ будзе на працягу бязьмежнага часу. Таму, што ўсё аднароднае і аднолькавае.
38. Часьцей разважай пра ўзаемасувязь усіх рэчаў, што знаходзяцца ў сусьвеце. Бо ўсе яны быццам пераплецены паміж сабою, а таму ў сяброўстве з сабою знаходзяцца, ідуць адна за аднэю ў пэўным парадку. Гэта тлумачыцца непрарыўнасьці руху агульнаю ўзгодненасьцю і адзінствам існасьці.
39. Прытарноўвайся да абставінаў, якія выпалі табе на долю. І ад усяго сэрца любі людзей зь якімі выпала табе на долю жыць.
40. Усякая прылада, прыспасабленьне, пасуда будуць у добрым стане, калі будуць выконваць працу, дзеля якое яны зроблены, хоць той, хто стварыў, не знаходзіцца каля іх. Што да прадметаў, створаных натураю, дык творчая сіла знаходзіцца ў сярэдзіне іх і знаходзіцца зь імі. Таму яе неабходна асабліва шанаваць і быць упэўненым, што, калі твая пастава будзе ў сузгоднасьці зь ейнаю волею, дык усё ў табе знаходзіцца ў сузгоднасьці з інтэлігэнцыяю. Бо ў сусьвеце рэчы, якія належаць да яе, зьяўляюцца ў сузгоднасьці з інтэлігэнцыяю.
41. Калі ты ўважацімеш за дабро ці зло што-небудзь, што не залежыць ад твайго выбару, дык табе давядзецца за наяўнасьць такога зла ці адсутнасьць такога дабра зьвяртацца з упіканьнямі да багоў і ненавідзець людзей, якія сапраўды зьяўляюцца прычынаю наяўнасьці зла, ці адсутнасьці дабра, або толькі падазраюцца ў гэтым; пры такіх адносінах да падобных рэчаў нам давядзецца шмат у чым паступаць несправядліва. Калі-ж мы будзем лічыць дабром або злом толькі тое, што залежыць ад нас самых, дык ня будзе ўжо ніякае прычыны вінаваціць Бога, або апавяшчаць вайну людзям.
42. Усе мы супрацуем у напрамку адзінае агульнае мэты, адны з веданьнем і разуменьнем, іншыя — нясьведама. Дзеля гэтага, як мне здаецца, Гэраклітос і кажа, што і тыя, што сьпяць, гэтаксама дзейнічаюць і супрацуюць з тым, што адбываецца ў сусьвеце. Але кажны супрацуе па-свойму: і разбэшчаны паклёпнік, і той, хто спрабуе супрацьдзейнічаць таму, што адбываецца; бо сусьвет патрабуе і гэтакіх людзей. Затым, табе трэба вырашыць, да якіх людзей ты сябе залічаеш. Той, хто кіруе Цэлым, усё роўна выкарыстае цябе адпаведным спосабам і ўчыніць цябе адным з актыўных супрацоўнікаў. Але няхай твой удзел ня будзе падобны на таго благога і дурнога верша ў драме, пра які ўспамінае Хрызіппос.
43. Ці Сонца-бог бярэцца за выкананьне працы дажджу, або Асклепіёс за працу багіні Плоднасьці? І як тут рэч маецца з кажнаю з зорак? Ці-ж яны ня розьняцца паміж сабою і не супрацуюць адначасна?
44. Калі багі мелі які-небудзь замер адносна мяне і таго, што займела месца ў маім жыцьці, дык замер іхны цудоўны. Бо Бога, пазбаўленага замераў, цяжка ўявіць сабе. Дый зь якое прычыны павінны яны былі-б імкнуцца спрычыніць мне зло? Якая карысьць была-б ім згэтуль або Цэламу — прадмету іхнай большае ўвагі? Калі яны ня мелі ніякіх замераў адносна мяне асабіста, дык, што найменей, мелі адносна Цэлага наагул; але і ў гэтакім выпадку я павінен вітаць і любіць свой удзел, як выражэньне неабходнае сувязі з Цэлым. Калі-ж у багоў наагул няма ніякіх замераў — з чым трудна згадзіцца — тады ня будзем ані прыносіць ахвяраў, ані маліцца, ані клясьціся, — ня будзем, адным словам, рабіць нічога такога, што мы робім, як людзі перакананыя ў існаваньні багоў і ў іхную лучнасьць з намі. Але, калі нават багі і ня маюць ніякіх замераў адносна нас, дык усё-ж, я сам магу мець замер адносна самога сябе — і павінен разгледзець, што мне карысна, Для кажнага карысным ёсьць тое, што знаходзіцца ў гармоніі зь ягоным фізычным уладжаньнем і натураю. Мая натура ёсьць рацыянальнаю і грамадзкаю. Для мяне, Антонінуса, маё места і бацькаўшчына — ёсьць Рым, як для чалавека — сусьвет. І тое, што карысным ёсьць для гэтых двух местаў, карысным зьяўляецца і для мяне.