Пасланцы крутнуліся i выйшлі з пакоя. За вокнамі скавытаў вецер i гнаў сухі сыпучы снег. У казарме было холадна i цёмна, густы іней іскрыстай поўсцю захутаў сцены. Камандзір палка сядзеў за сталом у белым казловым паўкажушку i ў кубанцы. За кожным словам з вуснаў вылятаў струменьчык пары.
— Белая латышская армія падышла да Асвеі, наступав на Дрысу. Наша задача не толькі спыніць наступление, але адкінуць белалатышоў назад, замацавацца ў раёне Рэжыцы. Вашаму батальёну даручана абысці ворага з тылу i нанесці першы неспадзяваны ўдар. Будзеце прабірацца па тылах, на Невель, Ідрыцу i Себеж. Калі там не ўдасца прайсці, кіруйцеся на Ізборск. Полк завяжа баі з фронту, прарвём кальцо белякоў i злучымся недзе вось тут.— Царук ткнуў у блакітны кружочак на карце. Салавей знайшоў яго на сваёй трохвёрстцы i адзначыў кружочкам невялікае возера Рэзна.
— Ваша латышская рота будзе весцц разведку з большым поспехам, чым хто іншы. Ды i ў штабе ведаюць, што Салавей не ўмее адступаць. Калі пашанцуе, падабуемся i — у бой. Вы верыце, што Муляўка што-небудзь прывязе?
— Калі толькі ёсць у Маскве, даб'ецца. Гэты чалавек абы-што гаварыць не ўмее. Стары бальшавік. Царскія турмы i ссылкі прайшоў. Пэўна, i Леніна ведае.
— Можа, i ведае, але ці ведае Ленін яго? — засумняваўся Царук.
— Нават калі i не ведае, дапаможа. Не для сябе ж чалавек стараецца, для фронту,— пераконваў камандзіра Салавей.
Назаўтра на двары казармы Аляксандр убачыў бацьку i вачам не паверыў.
— Адкуль вы, тата? — кінуўся ён да старога.
— Гэ, браце, доўгая песня. Гляджу я гэта i думаю сабе, чаго тут столькі бэйбусаў назбіралася — морда ў морду, a ў нас старыя i бабы ваююць ды ад вас помачы чакаюць.
— Не, усё ж скажыце, як вам удалося столькі прайсці i цераз фронт прабрацца?
Стары Раман хітра ўсміхнуўся i падміргнуў сыну:
— На шапку-невідзімку разжыўся. Дзе скокам, дзе бокам, дзе дурнем прыкінуся, дзе ў шчыліну пратачуся, от i прабіўся цябе адведаць. Дай, думаю, схаджу, пагляджу, як тут сынок ваюе. А ты нішто, спраўны. Быў бы ў нас добры камандзір.
— A хіба ў вас няма?
— Чаму няма? Максім Ляўкоў у воласці i над yciмі атрадамі вараціла; Андрэй Пуцята, Ігнат Жынко за камандзіраў. Даём трохі пытлю панкам. Але i ты быў бы не лішні.
Раман расказваў сыну пра першыя баі з белапалякамі, пра разгром Парэцкага гарнізона, пра смерць Цярэшкі, пра тое, як Марылька i Ліна памагаюць партизанам. Але так i не расказаў, як двойчы пераходзіў праз лінію фронту i як думае дабірацца дадому.
— А я i не думаю,— адказаў Раман.— Можа, i мне знойдзецца месца ў вашым палку. Хоць за кашавара буду.
Дні тры ўгаворваў Аляксандр бацьку, каб вярнуўся дахаты. Пераконваў, што баі будуць цяжкія i доўгія, што не ў яго гады ваяваць у рэгулярным войску. Ён даў старому паперку за подпісамі i пячаткамі штаба, каб каменданты i камандзіры часцей садзейнічалі Раману Аляксандравічу Салаўю перайсці лінію фронту для вядзення рэвалюцыйнай работы ў тыле ворага.
Развітваючыся каля цяплушкі, у якой ехалі чырвонаармейцы пад Оршу, бацька з сынам моцна эбняліся. Раманаў кажух пах знаёмым хатнім духам, калючая барада напомніла, як у маленстве яна казытала шчокі, калі Аляксандр залазіў да бацькі пад коўдру пагрэцца. Успомніліся сябры, што адстойваюць Савецкую ўладу ў Рудабелцы. Прыгадаліся цёмныя Парасчыны вочы, выразна пачуўся голас нябожчыка Цярэшкі, i так зрабілася шкода старога, што аж зашчымела пад сэрцам.
Аляксандр падсадзіў бацьку ў гаманкую, ледзь асветленую агаркам цяплушку, папрасіў чырвонаармейцаў прытуліць старога.
Праходзячы па пероне, Салавей пачуў знаёмыя галасы i глухі грукат. Каля апошняга вагона чырвонаармеец з вінтоўкаю ў руках пакрыкваў на кожнага:
— Правальвай, правальвай, не затрымлівайся!
«Няўжо Сцёпка?!» — узрадаваўся Салавей. Насустрач паднялася вінтоўка.
— Праходзь направа! — крыкнуў вартавы.
— Чаго добрага, яшчэ здуру i стрэліш,— спакойна адказаў камандзір.
— Хлопцы, Аляксандр Раманавіч тут! — узрадаваўся Герасімовіч.
— От гэта малайцы,— ускокваючы ў вагон, ускрыкнуў Салавей i пачаў выкідаць звязаныя па некалькі пар чаравікі i боты. Яны пахлі дзёгцем i скураю, рыпелі i з грукатам падалі на платформу.
Муляўка з кута выцягнуў тры вялікія скруткі, абмацаў падлогу, ці не засталося дзе чаго.
— Ну, усё. Добра, што паспелі.
Толькі яны выскачылі з вагона, паравоз прарэзліва раўнуў, зачухкаў клубамі пары, i цягнік павольна пакаціўся па прыцярушаных снегам рэйках.
— Я пабягу па сані,— сказаў Муляўка,— а вы тут пільнуйце.— I, пераскокваючы праз пуці, знік у замеці.