Пільнаваць на платформе асталіся ўтрох.
— Расказвайце, як гэта вам удалося? — карцела Салаўю хутчэй пра ўсё дазнацца.
— Прыехалі мы ў Маскву раніцай. Горад завалены снегам. Бачым, рамізнік стаіць; падыходзім, думаем— хутчэй даедзем. А ён ні блізка: конь, кажа, аташчаў i траіх не давязе. Пайшлі пехатою.
— Хіба я ў цябе пытаюся пра рамізніцкага каня? Ты мне скажы, Леніна бачылі? — не стрымаўся Салавей.
— Бачылі, бачылі, таварыш камандзір,— супакоіў Лукашэвіч.— А Сцёпка іначай не ўмее расказваць.
— Калі такі разумны, сам расказвай,— пакрыўдзіўся Герасімовіч.
— Прыйшлі, гэта значыць, да Крамля,— пачаў Лукашэвіч,— вартавы стаіць, дакументы правярае. Паказваем свае мандаты. Глядзеў, глядзеў, потым тузануў за дрот. Чакаем. Прыходзіць развадзяшчы. Таварыш Муляўка так яму проста i кажа: «Далажыце, гэта самае, Уладзіміру Ільічу, данясенні з фронту прывёз
Іван Муляўка i просіць прыняць». Памуляўся развадзяшчы. Можа, кажа, хто другі прыме? «Не, толькі да таварыша Леніна».
— Хваліўся, a i сам на рамізніцкага каня ўссеў,— перабіў Лукашэвіча Сцяпан i болей не даў яму рота раскрыць.— Адным словам, таварыш камандзір, прывёў нас курсант у вялізны палац, загадаў шынялі i зброю здаць i павёў. Па лесвіцах, па калідорах нейкіх вядзе, за дзвярыма машынкі, як тыя кулямёты, ляскаюць. Уваходзім у вялікія дзверы, У пакоі ціха-ціха. Жанчына нас сустрэла, на столік газет, журналаў паклала. Чытайце, кажа, а сама — у кабінет. Выходзіць i просіць трошкі пачакаць. Сядзім, чакаем. А потым з дзвярэй — шась i проста да нас ідзе i ўсміхаецца невысок!, быстры чалавек. Ага, сам таварыш Ленін. Я яго адразу пазнаў. Ну, выліты, як у газеце. Падае ўсім руку, a Муляўку нашага за плечы трасе. «Пазнаю, пазнаю,— кажа,— Іван... не падказвайце... Аляксеевіч. Прашу».— I паказвае на кабінет. А мы i не ведаем, icці ці сядзець. Вось ён,— Сцяпан кіўнуў на Лукашэвіча,— смыкнуў мяне за рукаў, мы, дурні, i асталіся. Доўга не было Муляўкі. Пра што яны там гаварылі, хлусіць не буду, не чулі. Потым выходзіць, аж рабацінне свеціцца ад радасці. Паперкаю трасе. Потым у дарозе расказваў, як Уладзімір Ільіч дазнаўся пра наш полк, дык, праўда ці не, нібыта кажа таварышу Муляўку: «Раз вы чырвоныя камунары, даем вам яшчэ тры скруткі чырвонага сукна камандзірам на галіфэ». Вось яно.— Герасімовіч носцам ткнуў у закручаныя рагожай цюкі.
Па снезе, перамешаным з пяском, зарыпелі сані,— Муляўка непадалёк ад вакзала запыніў фурманку.
— Колькі ўсяго тут? — пацікавіўся Салавей.
— Хопіць. Чатырыста пар палучылі.
У завірушным снежні 1919 года праз ІІевель i Себеж батальён Салаўя прабіраўся па варожых тылах. Белалатышы займалі Дзвінск, Краславу i Асвею. Яны намагаліся пашырыць фронт на паўночны ўсход да рэчкі Сіняй.
Спыніць ix, адкінуць назад i злучыцца з асноўнымі сіламі палка павінен быў інтэрнацыянальны батальён Аляксандра Салаўя.
Чырвонаармейцы ішлі супраць ветру. Мяцеліца гула i хвастала жорсткім снегам, сляпіла вочы, упіналася ў грудзі. А байцы, падобныя на снежныя слупы, сунуліся насустрач ветру i ворагу. У снежнай крутаверці нічога не было відно: куды ні зірнеш — ляціць мітуслівая завея, шуміць у высокім перамёрзлым трысці i ломіць крохкія чараціны. Батальён выбіўся на возера. Зіма яго закавала тоўстым лёдам i заваліла глыбокім снегам.
Спыніліся ў невялічкай прыазёрнай вёсачцы. На платах зімавалі старыя падраныя сеці, каля хлявоў i свіронкаў ляжалі перавернутыя чаўны i лодкі. Адразу было відно, што тут жывуць рыбакі. Вяскоўцы стрымана i насцярожана глядзелі на салдат.
— Лixa яго разбярэ, дзе свае, дзе чужыя,— казаў дзед з зялёнаю ад тытуню барадою.— Тут латышы i там латышы. Таўкуць адзін аднаго. А за што, каб спытаў, i самі не ведаюць.
— Не, дзед, — пярэчыў камісар Ясюнас.— Ведаем, за што. Мы за латышскі народ ваюем, за яго свабоду, а тыя за кучку паноў, якія хочуць нас упрэгчы ў плуг, асядлаць i паганяць яшчэ.
Увечары камісар нацягпуў на сябе зрэбнікі, абуў лапці з суконкамі, вераўчынаю падперазаў світу, для прыклёпу заткнуў за пояс сякерку, нібы прадухі прасякаць на возеры, i падаўся на той бок. Ён вырас ў Латгаліі i ведаў гэтыя мясціны, умеў добра гаварыць па-латышску i па-беларуску, таму i папрасіўся ў разведку.
Салавей да раніцы чакаў свайго камісара. Было боязна за Ясюнаса i трывожна ад маўклівай невядомасці. А завея круціла другія суткі. Страшна нават выткнуцца з цёплай хаты. I ўсё ж камандзір падняў батальён i павёў на той бок возера.
Не дайшлі i да сярэдзіны, як вецер данёс шаргаценне, гул i абрыўкі выкрыкаў, падобных ні то на лаянку, ні то на каманду. Батальён Салаўя доўгім ланцугом залёг у пухкім снезе, што сыпаўся за каўнер, лез у рукавы, набіваўся ў чаравікі, раставаў i поўз халоднымі струменьчыкамі па целе. Але ляжаць за сумётамі было зацішней i ўтульней, чым на буі.