Хутка выпадала вяртацца. Але навошта?
– Зараз будзе яечанька, – Сямёнаўна разбіла шкарлупу аб патэльню і войкнула: – Бач ты, з крывёю яйка. Дрэнны знак. Ці не на смерць?
Ліза пралічвала ў галаве, ці варта ехаць сёння, ці пачакаць яшчэ адзін дзень, бо з бальніцы павінны былі прывезці самую старую жыхарку вёскі. Апошні шанц што-небудзь даведацца пра Алену Кіш.
Яечня засмажылася, пайшла па краях карычневымі хрусткімі карункамі. Сямёнаўна пакінула сабе яйка з чырвонымі крапінкамі, а два большыя скінула на Лізіну талерку.
– Яйкі ўсё ведаюць, усё праяўляюць. Калі правесці яйкам па лбе чалавеку, а пасля яйка разбіць, то калі там будзе чорнае – гэта значыць, што чалавек сурочаны.
Пасля старая разліла па кубках гарбаты, адрэзала сабе кавалак батона і пачала адшчыкваць маленькія кавалачкі, кідаць іх у рот і рассмоктваць, як цукеркі.
– Ну што, Лізка, зноў яечня? – у хату, як заўжды гучна, уварвалася Жанна. – Не надакучыла?
– Мне, Жанначка, моцы няма на што іншае. І памяці няма. Калісьці ведала, як гатаваць: абеды з трох страў, ды для вялікай сям’і, ды для гасцей. А зараз забылася. Дзякуй Богу за тое, што ты мяне корміш, а зараз во Ліза, – губы старой затрэсліся, вочы сталі вільготнымі.
– Няма чаго мне тут гарбату саліць. Ты, Ліза, даядай хутчэй, і пойдзем разам да Бандарчухі, яе на дзень раней прывезлі. Распытаеш, што хацела.
Як Ліза толькі прыехала, Жанна некалькі дзён трымалася з ёю насцярожана, а пасля пусціла да сэрца – ёй спадабалася, як тая даглядае старую. Калі даведалася пра росшукі, то сама прапанавала дапамогу: гэта яна вадзіла яе па хатах, знаёміла з мясцовымі, тлумачыла ім пра Кіш. І гэта яна параіла звярнуцца да найстарэйшай жыхаркі вёскі, хаця і папярэдзіла, што памяць у той блытаецца.
Ліза праглынула яечню, запіла яе засалодкай гарбатай, каб хутчэй бегчы, як зазваніў тэлефон. Зірнула на экран – Алесь: ягоныя званкі – адзінае, што выцягвала з гэтай цяжкой рэчаіснасці.
– Давай-давай, пагавары з жаніхом, – Жанна наліла сабе гарбаты і падміргнула. – І не спяшайся там, я з Сямёнаўнай пакуль паразмаўляю.
Ліза стамілася тлумачыць, што гэта не яе жаніх, таму проста выскачыла на двор:
– Ну, як справы, як настрой?
– Прабач, зноў нічога. Бабулька маўчыць. Сёння пайду да мясцовай доўгажыхаркі.
Алесь чамусьці не пісаў, як усе астатнія, а званіў, быццам літар было недастаткова, а неабходны быў голас.
– Гэта ты мне прабач. Бо ты ж праз мяне паехалаў гэты забыты Богам край. Я там зусім крыху пабыў, і тое здалося, што з мяне ўсю энергію высмактала.
– Так, тут файнае месца, каб дэпрэсаваць. Я са столькімі старымі пагаварыла, што пачала баяцца старасці. Калі і я такая стану, то навошта клапаціцца пра здароўе. Лепей live fast, die young.
– Усё настолькі дрэнна? Там ёсць возера: плавай-загарай.
– Захалодна. Датагож на вадзе я ледзь трымаюся. Затое я прыдумала ідэю для бізнесу. Замест аграсядзіб. Каб гараджане пачалі цаніць сваё жыццё, пасылаць іх у гэтую вёску. Дзе няма ні крам, ні кіно, ні душа, а яшчэ адабраць у іх смартфоны. Толькі ёсць пабочны эфект: праз нейкі час ім захочацца забіць сябе – пагубляем усіх кліентаў.
– Напэўна, табе час вяртацца.
– А што ты робіш, калі табе самотна?
– Пішу дзённік. Кажуць, што словы матэрыяльныя, вось і я часам пішу не толькі пра тое, што адбылося, але і пра тое, што мае адбыцца, каб спраўдзілася так, як я хачу.
– І што, атрымоўваецца запраграмаваць рэальнасць?
– Пакуль не ведаю, я толькі пачаў.
На ганку з’явілася Жанна, і Ліза хутчэй развіталася. Тая зноў усміхнулася, каб паказаць, штоўсё разумее, а Ліза зноў не стала марнаваць час на тлумачэнні.
– Калі я стану во як наша Сямёнаўна, то я б хацела не забыць, як пячы бліны. Так я іх люблю, што кожны дзень бы ела. І пустыя, і з сочывам, і з мёдам, і з тварагом, і з мясам, і з ягадамі, – Жанна паказала рукой налева. – Вунь, там, дзе шэры дах, там жыве Бандарчуха. Хвілін сем адсюль. Калі і яна не ведае, то больш ніхто. Але ж ці скажа, во гэта пытанне. Эх, і адпачну я на пенсіі, каб толькі бліны былі.