- А я думала Радзіма сланоѓ Афрыка!
Еѓфрасіння націснула на педалі голымі, круглымі пяткамі і праспявала:
- Маленькія дзеці,
Ні за што на свеце...
Не хадзіце ѓ Афрыку гуляць....
У Афрыцы акулы, у Афрыцы гарылы,
У Афрыцы вялікія кракадзілы!
І ѓся чацвёрка басаногіх дзяѓчынак, з аголенай грудзі, з зіготкімі пунсовымі саскамі заспявала:
Будуць вас кусаць,
Біць і крыѓдзіць....
Не хадзіце дзеці ѓ Афрыку гуляць!
У Афрыцы разбойнік,
У Афрыцы злыдзень,
У Афрыцы жудасны Бармалей!
Будзе вас кусаць,
Біць і крыѓдзіць...
Не хадзіце дзеці ѓ Афрыку гуляць,
У Афрыцы кашмарны,
Шалёны злыдзень,
У ёй раптам апынуѓся Бармалей!
Ён бегае па Афрыцы і есць дзяцей!
Ды дзяцей! Ды дзяцей!
Смех смехам, але калі талібы злавілі рускага хлопчыка гадоѓ чатырнаццаць то ѓзяліся за яго сур'ёзна. Спачатку распранулі і падняліся на прэнг.
Потым душман у чалме і з барадой пачаѓ прыпякаць яго голае, мускулістае цела падлетка дубцом з распаленым жалезам.
Потым да голых грудзей хлапчукі, кат-таліб паднёс зорку з распаленага жалеза і прыклаѓ да яе.
Хлопчык закрычаѓ ад жудаснага болю і страціѓ прытомнасць. Пасля чаго хлапчука прывялі ѓ сябе. І заціснулі яго босыя, яшчэ амаль дзіцячыя ножкі ѓ калодку. І сталі на крукі ѓ калодцы вешаць гіры. І гэта было вельмі балюча. Юнае цела хлапчукі моцна расцягнулася, і дзяцюк літаральна сышоѓся стогнам.
Рускага хлопчыка працягвалі катаваць. Вышмаравалі босыя падэшвы ножак алеем. А потым распалілі пад імі вогнішча.
І як дзяцюк пасля гэтага дзіка крычаѓ. Ды гэта было надзвычай балюча.
Хлапчук працягваѓ гарлапаніць і яго білі бізуном талібы.
Потым узялі паддзелі пацана за рэбры крукамі. І зноѓ капітальна вывернулі.
Пасля чаго талібы заспявалі:
Усіх няверных вынішчым,
Няхай яны падлеткі...
Вось над намі херувім,
Усіх загонім у дошкі!
Пасля чаго хлапчуку з Расіі зламалі распаленымі абцугамі, усе пальцы на босых нагах. І рабілі гэта талібы павольна, каб прычыніць кам мага больш прыгожаму хлапчуку болю. А затым сталі распаленымі да бела абцугамі ламаць юнаму ваяру і рэбры.
Так яны яму зламалі іх так, што не засталося ѓ хлопчыка ніводнага цэлага рабрынкі. І хлопчык памёр ад болевага шоку.
Перад смерцю, маджахеды адціснулі падлетку і яйкі. І было гэта вельмі балюча.
А тым часам Анастасія Ведзьмаком наносіла ѓдары па талібах са штурмавікоѓ. Яна пры гэтым выкарыстоѓвала рэактыѓныя ракеты. Націскала на кнопкі джойсціка пры дапамозе босых пальчыкаѓ ножак і напявала:
Усё вышэй і вышэй і вышэй,
Задраѓ фюрар свой качкі нос...
Часам у нас зносіць дахі,
Аднак таліб не дарос!
Акуліна Арлова таксама наносіць удары па суперніку. Робіць гэта вельмі нават дакладна, і выкарыстоѓвае для націску на кнопку свой пунсовы сасок грудзей. А побач узрываецца расійскі штурмавік. А яму дагадзіѓ забойны падарунак талібаѓ. Магчыма нешта кітайскай вытворчасці. І так капітальна дзюбне.
Акуліна праспявала:
- Калі мужчына адразу ѓ труну,
Захоѓваючы жыццё каб...
Будзьце вы дзяѓчынкі босымі!
І ваяѓніца як возьме і засмяецца. Ножкі ѓ дзяѓчыны зразумела нягледзячы на зіму абутку не ведаюць. І пяткі ѓ яе круглыя і літаральна блішчаць. Вось гэта дзяѓчына - проста супер.
А соску грудзей у яе пунсовыя, і зіхацяць, нібы верхавіна цэркваѓ. Вось гэта баявая так скажам дзяѓчына.
Ды мужчын яна не кахае. Хоць і з задавальненнем выкарыстоѓвае сваю мову для ѓцехі. На самай справе як прыемна датыкацца сваімі пунсовымі саскамі, з клубнічнымі саскамі іншай дзяѓчыны. Каб гэта было выдатна.
Акуліна ѓзяла і праспявала:
Аб гэтай дзяѓчыне босы,
Я забыць ніяк не мог...
Здавалася камяні маставой,
Раздзіраюць скуру далікатных ног!
І Акуліна як возьме і згорне свае сапфіравымі вочкамі.