Ракитина Катерина
Рыбка (на белорусском языке)
Кацярына Ракiцiна
Рыбка
Я учора спаймау-быу рыбку...
Браты Грым у пераказе А. Пушкiна
- Жонка! Жонка, табе кажу!
Мацi, засяроджаная на цыраваннi панчох, неахвотна у зняла галаву. Муж i бацька трох яе дзяцей стаяу ля дзверы, склау шы рукi на грудзях i гледзячы з-пад iлба. Яна б спужалася - не пражывi з iм семнаццаць год.
- Што, любы?
Ён развярнуу ся i пашыбавау у бок кухнi. Гэтак рабiу iх кот Мурзiк, калi хацеу пад'есцi. Мацi пайшла следам.
У кухнi, на першы погляд, нiчога незвычайнага не было. Толькi зыходзiу парай вялiкi кубак на стале. У карычневым крузе кавы адбiвалася лямпа.
Мацi задумлiва пацёрла шчаку:
- Не разумею.
Бацька тыцнуу у бок кубка пальцам:
- А гэта што?
- Кава?
- А у каве?
Жонка прыгледзелася: звычайная кава; гарачая, i пахне прыемна.
- Цукар, хiба?
Муж зашыпеу . Сапрауды, з кавай было нешта не тое - паверхня нервова гайдалася, плюскалi i разыходзiлiся хвалi. Бы ад дажджу - калi у кватэры магчымы дождж. Цi то у цёмных глыбiнях праводзiла манеуры мiнiяцюрная падводная лодка.
- Што гэта? - прашаптала мацi.
Муж абвiнавауча уздзеу далонi:
- Вось я i пытаюся: што?!
- А ты кубак мыу?
Бацька зiрнуу з пагардай.
- Вылi, - прапанавала жонка.
- Шкада.
- Вылi. Атруцiшся - дзецi сiратамi застануцца.
Як бы пачуу шы, што размова пра iх, мажлiвыя сiраты з'явiлiся на кухнi.
- Адысцi! - загадау тата.
- А што, бомба? - пацiкавiу ся пятнаццацiгадовы Мiкiтка.
Трохгадовы Петрык заскакау , захлiпаючыся ад шчасця:
- Бонба, бонба!
Бацька закрыу стол грудзямi. Мацi, ратуючы ад ляпаса, перахапiла гарэзнiка.
- Нiякая не бонба, - скрывiлася Наташа. Яны з Мiкiтам былi пагодкамi i гадзiны пражыць не маглi, каб адзiн аднаго не у шчыкнуць. - Звычайная рыба.
- Якая рыба? - лыпнуу тата вычыма. - Рыбы у каве не жывуць.
Але ж, насуперак яго словам, рыба як раз з'явiлася на паверхнi, засвяцiлася залатой спiнкай i тонкiмi, як павуцiнне, плау нiкамi, ударыла хвастом, запырскау шы сям'ю, на шчасце, ужо астылай кавай.
- Лыбка! - завёу радасны Петрык.
- Не руш!
- Кава бразiльская? - спытау эрудыт Мiкiта. - Тады гэта пiранья. Палец адцяпае - i не зау важыш.
Наташа зiрнула з'едлiва:
- Вось я яе выпушчу, i яна выканае маё жаданне.
- Уга, у нашу раку выпусцi - нiчога не выканае, адразу здохне.
- Вось i загадай, каб спярша раку ачысцiла.
- Ха, - тата тузануу вус, - хутчэй я англiйскай каралевай стану.
- Папугая хачу! - закрычау Петрык.
- Якога папугая? - мацi у здыхнула. - Табе боцiкi трэба, Наташы басаножкi...
- Камп'ютар.
Бацька схапiу ся за голау :
- Боцiкi я сам куплю. Калi зарплату выплацяць.
- Дык ты пажадай, каб за пяцьдзесят год адразу выплацiлi, - падначыу Мiкiтка. - У гэтых, уях.
- Не лайся!! - крыкнулi бацькi разам.
Мiкiта надзьмуу ся:
- А я што? Усе так кажуць: умоу ныя адзiнкi.
- Тады "уа".
Рыбка спакойна плавала у каве. Не знiкала, але й жаданнi выконваць не спяшалася. Толькi Мурзiка прыйшлося адагнаць, каб не з'еу знячэуку. Гэты мог.
- А можа, яна сонечная? - услых падумау Мiкiтка. - Зайцы сонечныя бываюць. Вунь, пад лямпай як раз.
- Тады лямпачная, - паправiла Наташа. - Выключым святло, i пi, татка, сваю каву. Няма рыбы - няма праблемы.
I тут святло згасла.
- Вой!
У дзверы грукнулi.
- Не адчыняй, - зашаптала мацi. - Яны праводку рэжуць, а потым кватэры рабуюць. Кажуць, што манцёры...
- Я не манцёр, - данеслася з-за дзверы. - Я паштальён!
- Усё адно не адчыняй!
Хiба ён паслухаецца? Бацька запалiу загадзя падрыхтаваную на такi выпадак свечку i пайшоу адчыняць. Сям'я паспешлiва узбройвалася: мацi схапiла патэльню, Наташка з Мiкiтам гантэлi, а Петрык - ката. Злосны кот з чатырма кiпцюрыстымi лапамi - тое, што трэба.
Але за дзвярыма стаяу самы сапраудны паштальён.
- Тэлеграма вам, распiшыцеся, - мовiу ён змрочна i пайшоу.
Бацька прачытау упрыгожаны пячаткамi (адна залатая) бланк i, паупрытомны, ссунууся на падлогу. Петрык зароу . Мацi кiнулася за валер'янкай.
- Што там? Чытай! - памiраючы ад цiкаунасцi, запатрабавала Наташа. Мiкiтка падняу аркуш:
- "Выз... вызвалiлася пасада англiйскай ка-каралевы. Тэрмiнова тэлефануйце згоду. Ваш прынц Чарльз."