Wyszła na zewnątrz.
W hali lotniska było jak w ulu. Przeciskając się przez tłum, podążała w kierunku miejsca, w którym umówiła się z Natem. Nie widziała go, jednak nie zaniepokoiło jej to. Na pewno był tam, gdzie powinien, spokojny, wręcz obojętny wśród dzikiej, rozwrzeszczanej plątaniny ciał. Opoka w oku cyklonu.
Wreszcie usłyszała jego głos:
– Wszystko w porządku, Purdy?
Opierał się o barierkę schodów, czekając na resztę bagaży.
– Oczywiście. Tylko ta nieprzespana noc daje się trochę we znaki.
Nat stłumił uśmieszek. Purdy wierciła się w samolocie, ziewała, aż wreszcie opadła Natowi na pierś i zapadła w błogi sen. Dotąd czuł jej dotyk i słodki zapach.
– Wyśpisz się w domu.
– Cleo niepotrzebnie się uparła, że wyjdzie po nas na lotnisko – westchnęła Purdy.
– Chce zobaczyć siostrę, to zupełnie zrozumiałe.
– Chce zobaczyć ciebie – sprostowała. – Nawet nie wiesz, co cię czeka. Najpierw dokładne oględziny, a potem skrupulatne przesłuchanie.
– Dam sobie radę.
– Nie wątpię, ale co przeżyjesz, to twoje.
Nat nieco się zaniepokoił, bo Purdy wcale nie żartowała, tylko mówiła ze śmiertelną powagą.
No cóż, dobrze znała swoją kochaną rodzinkę. Matka i siostry nie spoczną, póki nie dowiedzą się o Nacie wszystkiego: co robi, co nosi, co jada, o której godzinie kładzie się spać… Co sprawiło, że zakochał się w Purdy, kiedy się jej oświadczył, co do tej pory przeżyli, jak planują wspólne życie… A czy wie, że Purdy jest trochę dziwna i nieodmiennie towarzyszy jej pech? Musi więc uważać… Bez dwóch zdań, nie pozostawią na nich suchej nitki. Wiedziała, że ślub Cleo i Aleksa nie zdoła przyćmić jej sensacyjnego narzeczeństwa.
Na koniec posadzą go na kanapce w salonie, włożą do ręki stary, rodzinny album i każą słuchać głupich dykteryjek z dzieciństwa Purdy.
Jak Nat to wytrzyma? Chyba wymaga od niego zbyt wiele.
– Nie boisz się, że nie damy" rady? – zapytała cicho.
– A niby dlaczego miałbym się bać? – Spojrzał na nią uważnie. – Ashcroftowie i twoja rodzina na pewno uwierzą w nasze narzeczeństwo. Co w tym dziwnego, że zamierzamy się pobrać?
– Co do Ashcroftów pewnie masz rację, ale moje siostry… – Naprawdę ogarniała ją panika. – Nie znasz ich. Pierścionek ich nie przekona, uwierz mi. Są czujne i spostrzegawcze, i jeśli cokolwiek wzbudzi ich podejrzenia, a na pewno tak się stanie, nie spoczną, dopóki nie dotrą do prawdy.
– Jeśli dobrze zagramy zakochaną parę, co może je zaniepokoić? Purdy, przyjeżdżasz do rodziny, przedstawiasz narzeczonego… Toż to najnormalniejsza rzecz w świecie.
– Niby tak, ale… jako kochająca się para… będziemy narażeni… na bardzo niezręczne sytuacje – wy dukała z trudem.
– Nie rozumiem. – Był naprawdę zdumiony.
– Wiesz przecież… – zaczęła niepewnie, okręcając nerwowo pierścionek wokół palca. – Taka para… one nie uwierzą… jeśli… jeśli nie będziemy…
– Jeśli nie będziemy się przytulać i całować?
– Tak – potwierdziła z ulgą. – Wiesz, wszystkie te rzeczy, które…
Spojrzał na nią. Miała dwadzieścia pięć lat, przemierzyła pół świata w pogoni za szczęściem, a była kompletnie onieśmielona i zawstydzona faktem, że kilka razy będzie musiała pocałować się z facetem. Taka to już z niej dziwaczka, pomyślał z rozczuleniem
– Masz rację, to istotny problem – powiedział z poważną miną. – Zaniedbaliśmy ten szczegół, więc musimy to nadrobić.
Purdy spąsowiała i cofnęła się pół kroku.
– Nat, nie…
– Kochanie, czas na generalną próbę. – Delikatnie pogładził ją po policzku. – Uwodzę cię, pragnę… – powiedział cicho. – Serce w tobie trzepoce, jesteś niecierpliwa, czekasz na moje usta…
Och, co to był za pocałunek! Purdy zapomniała o bożym świecie, uleciała gdzieś w dal… to znaczy w silne ramiona Nata. Zapomniała o oddechu, nie mogła się poruszać. Jej ręce w jego włosach, jej usta… Cudownie, cudownie!
To już koniec?
– Łatwizna, nie sądzisz? – zapytał z uśmiechem. Spojrzała na niego nieprzytomnie… i znów wpiła się w jego wargi. Zdumiony Nat nie był w stanie zapanować nad tą dziką namiętnością, choć powinien. Próbował narzucić sobie samokontrolę, bo głos rozsądku wrzeszczał mu do ucha, że sytuacja nie może wymknąć się spod kontroli. Nat musiał się z tym zgodzić, uznał jednak, że trzeci pocałunek nie zaszkodzi.
Oszołomiona Purdy z trudem dochodziła do siebie. Co to było? Jak miała to nazwać? Wróciłam do domu, pomyślała bez sensu… i nagle pojęła, że taka jest prawda. Całe życie czekała na tę chwilę. Najpierw uciekała w marzenia, potem wyruszyła w świat… by wreszcie na tym lotnisku znaleźć to, czego szukała.
– Prawda, że łatwizna? – powtórzył.
– Tak… – zdołała wyszeptać.
Nat uśmiechnął się i spojrzał na jej ramiona, które czułym gestem oplatały jego głowę. Nie powiedział ani słowa. Nie musiał. Purdy poczuła się, jakby ktoś wylał na nią kubeł zimnej wody.
– Co może być w tym trudnego? – powiedziała twardym głosem i odstąpiła o krok. Jej ramiona opadły smętnie w geście rezygnacji.
– To jak, idziemy? Gotowa?
Czy była gotowa? Och, była… ale za nic się do tego nie przyzna. To były zwykłe teatralne pocałunki… i tak ma zostać, choćby jej serce gorąco protestowało.
Serce, serce, przedrzeźniała siebie w duchu. Owszem, pocałunki były miłe, ale kto tu mówi o sercu?
– Ty idiotko – szepnęła do siebie.
– Co mówisz? – spytał Nat.
– Oczywiście. Idziemy.
Ledwie ruszyli, z głębi hali dobiegł Purdy znajomy głos siostry.
– Nareszcie was mam! – krzyknęła triumfalnie Cleo. – Purdy, nawet nie wiesz, jak się cieszę, że wreszcie cię widzę! Ale się opaliłaś. Mieliście miłą podróż? Jesteście głodni?
Purdy zbyt dobrze znała siostrę, by choćby próbować odpowiadać na lawinę pytań, jaka posypała się z jej ust.
– Witaj, Cleo. Cześć, Alex – powiedziała tylko, całując ich na przywitanie.
Cleo wyglądała tak, jak powinna wyglądać zakochana narzeczona. Piękna, wypoczęta, uśmiechnięta i nad wyraz szczęśliwa.
Alex też promieniał zadowoleniem. Wysoki jak Nat, lecz szczuplejszy i młodszy, prezentował się naprawdę świetnie. Przystojny, pewny siebie, elegancki. Roztaczał wokół siebie aurę zwycięzcy.
Wzorcowa para z okładki londyńskiego magazynu.
Purdy z niepokojem spojrzała na Nata, jednak ten nie wydawał się zbity z tropu.
– Przedstawiam wam Nata Mastermana – powiedziała.
– Cudownie cię poznać! – zawołała Cleo. – Purdy tak bardzo wychwalała cię w listach, że zaczęliśmy się zastanawiać, czy ktoś taki w ogóle istnieje.
Na szczęście nie czekała na odpowiedź. Mężczyźni wymienili zdawkowe uściski.
– Jesteśmy tacy podekscytowani waszymi zaręczynami – paplała Cleo. – Mama i Marisa nie mogły mi wybaczyć, że jadę przywitać was na lotnisko. A ja nie mogłam się doczekać. Tak bardzo chciałam zobaczyć, kogo przywiozła ze sobą Purdy. Jak dotąd, nikt jeszcze nie przypadł jej do gustu.
Przy ostatnich słowach spojrzała na siostrę, której mina mówiła sama za siebie. Najwyraźniej Purdy miała dosyć Londynu, zanim jeszcze na dobre się w nim pojawiła.
Nat zerknął na swoją „narzeczoną". Wciąż kontemplował niedawne pocałunki.
– Mam nadzieję, że będę pierwszym i ostatnim – powiedział stanowczo.
Purdy westchnęła w duchu. Gdyby to była prawda… No cóż, Nat okazał się świetnym aktorem.
ROZDZIAŁ PIĄTY
Ruszyli w kierunku wyjścia.