Маёр Козлікаў (няўцямна). Якую санаторыю? (Глядзіць на закрытую настольнікам труну, схамянаецца.) А-а, усе там будзем.
Дзед Язэп (успрымае па-свойму). Не, мне туды дарога закрыта.
Маёр Козлікаў. Загрыміш, дзед, як піць даць. Гэта я, маёр Козлікаў, табе гарантую!
Дзед Язэп. Вот дзякуй!
Маёр Козлікаў. Чаго дзякаваць? Я б усіх туды пасля назначэння пенсіі адправіў, каб воля мая была.
Дзед Язэп. Во гэта — дзяржаўны чалавек.
Убягае сяржант Дзюба.
Сяржант Дзюба. Таварыш маёр, надзвычайная сітуацыя!
Маёр Козлікаў. Дзедаву сабаку знайшоў?
Сяржант Дзюба (заўважае дзеда Язэпа, мярцвее). Ні… Ніяк не-е-е… т-т-таварыш маёр.
Маёр Козлікаў. Дык чым ты займаўся, мля?.. Я з цябе скуру спушчу!
Сяржант Дзюба хоча нешта сказаць, але заместа слоў з яго рота вылятаюць нейкія невыразныя гукі.
(Да сяржанта Дзюбы.) Што там у цябе за сітуацыя?
Сяржант Дзюба. З-за-быўся, т-та-варыш маёр. (Трэ лоб.)
Маёр Козлікаў (плюе). Цьфу ты! Панабіралі ў органы асталопаў…
Дзед Язэп (да маёра Козлікава). Каранатавіч, чуў, што заморскага сабачку прыдбалі. А я ж да іх такі цікаўны. Каб глянуць на яго.
Маёр Козлікаў. Ён спіць.
Дзед Язэп. Я ціхенька, на дыбачках.
Маёр Козлікаў. Ну, глянь.
Сяржант Дзюба (горача пратэстуе). Таварыш маёр, ніяк нельга гэтага рабіць. Пасля ўсіх траўм, што перанёс Пан Фокс, з'яўленне любога пабочнага можа быць для яго катас… катакл… катастрафіч…
Маёр Козлікаў (выручае). Катастрафічным. (Да дзеда Язэпа.) Сяржант мае рацыю. Не будзем рызыкаваць. Вось праз тыдзень прыходзь, хросны, і глядзі, колькі ў душу ўлезе.
Дзед Язэп. Каранатавіч, вы ж ведаеце, як «лёгка» мне, старому, да горада дабрацца? Я нічога не буду гаварыць. Толькі зірну адным вокам на заморскага сабаку.
Маёр Козлікаў. Хіба што адным вокам.
Сяржант Дзюба. У сабакі таксама вочы ёсць!
Дзед Язэп. Дык ён жа спіць. Вочы закрытыя.
Сяржант Дзюба. Любы неасцярожны рух, і вочы сабакі могуць адкрыцца.
Маёр Козлікаў (згаджаецца). Так, могуць. Нельга, дзед.
Дзед Язэп. А я не пайду ў пакой. Я праз шчыліну ў дзвярах пагляджу на заморскі цуд.
Маёр Козлікаў. Праз шчыліну?
Дзед Язэп. Ага, праз яе самую.
Сяржант Дзюба. Таварыш маёр, я б не раіў. Сабака можа ўнюхаць.
Маёр Козлікаў. Праз шчыліну хай гляне.
Сяржант Дзюба (заступае дзверы). Для сабакі смяртэльна небяспечна.
Маёр Козлікаў. Адступіся, сяржант! Мне нават прыемна казычацца ў жываце, што так прагне мой хросны пабачыць тое, што ён ніколі не бачыў — майго заморскага сабачку. (Дзеду Язэпу.) Толькі, дзед, мля, асцярожна! Захад ёсць Захад!
Сяржант Дзюба вымушаны адступіць. Дзед Язэп становіцца на калені і прыпадае вокам да шчыліны ў дзвярах. У маёра Козлікава заўважаецца нецярплівасць. Маёр Козлікаў не вытрымлівае.
Ну як, дзед? Харошы заморскі звер?
Дзед Язэп. Задзяры мяне каршун, калі гэта — не мой сабака!
Маёр Козлікаў. Дзед, што за ахінею ты нясеш? Гэты сабака — з Амерыкі. Так, сяржант Дзюба?
Сяржант Дзюба. Т-так.
Маёр Козлікаў. У нас на яго і папера ёсць. Пашпарт.
Дзед Язэп (адчыняе дзверы, кліча). Тузік, ка мне!
Сабака кідаецца да дзеда Язэпа. Радасна вішчыць. Дзед Язэп абводзіць пераможным позіркам маёра Козлікава і сяржанта Дзюбу.
Вот вам і ўвесь пашпарт!
Маёр Козлікаў упіваецца вачыма ў сяржанта Дзюбу. Сяржант Дзюба ціснецца да дзвярэй.
Маёр Козлікаў (бярэ сяржанта Дзюбу за грудзі). Ты дзе, мля, падчапіў гэтага «бегемота»?
Сяржант Дзюба. Дык з Амерыкі, т-таварыш маёр…
Дзед Язэп. Каранатавіч, не слухайце, чысты беларус.
Маёр Козлікаў (сяржанту Дзюбе). Разжалую ў радавыя, сукін сын.
У пакой улятае раз'ятраная Фяўроння Захараўна.
Фяўроння Захараўна (накідваецца на маёра Козлікава). Што ў цябе тут за кірмаш? Я ж прасіла даць сабачку паспаць… І чаму ён у руках гэтага дзеда?