Маёр Козлікаў (задаволена). Бач, вітае новага гаспадара. (Апускаецца перад сабакам на калені, спрабуе заглянуць яму пад хвост.) Кабель?
Сяржант Дзюба. Ён самы, таварыш маёр!
Маёр Козлікаў (гладзіць сабаку). А ты сімпацяга!.. Ах ты, цюцька! (Кліча.) Фяўроння!.. Лада!..
З'яўляюцца Фяўроння Захараўна ў модным халаціку і Лада, паўапранутая.
Фяўроння Захараўна (на сабаку). Ой, які харошанькі!.. Які міленькі!.. (Гладзіць.) Якая арыстакратычная пыска! (Цалуе.)
Лада (крывіцца). Фі, звычайны дварняк.
Маёр Козлікаў. Не скажы. Гэты сабака — іншаземнага паходжання. Так, сяржант Дзюба?!
Сяржант Дзюба. Так точна, таварыш маёр! Гэта ёсць іншаземец! Вось дакумент. (Падае маёру Козлікаву паперу.)
Маёр Козлікаў (глядзіць паперу, усклікае). Во кракадзіл цельпухоўскі!.. Я не ведаю, хто ў мяне дзед быў, а ў гэтага цюцькі ўсе продкі па дзесятае калена спісаны. І прапрапрабабка. (Да сяржанта Дзюбы.) Дзякуй, сяржант! Услужыў!
Сяржант Дзюба (ускідвае руку). Служу Савецкаму Саюзу!
Маёр Козлікаў. Можаш быць свабодным!
Сяржант Дзюба. Ёсць! (Казырае, выходзіць.)
Фяўроння Захараўна. А як завуць сабаку?
Маёр Козлікаў (спрабуе прачытаць). Фок… Фокс… Тэр… Мля, не па-нашаму. (Перадае паперу Ладзе.) Ты — Лада!
Лада (чытае). Амерыканскі фокстэр'ер.
Маёр Козлікаў. Як-як?
Лада (па складах). Фокс-тэр'-ер.
Маёр Козлікаў. К чорту тэры і мэры. Назавём яго Пан Фокс. (Здымае з нагі бацінак і шпурляе ў кут.) Пан Фокс, падаць мне бацінак! Ату яго, Пан Фокс!..
Сабака не кранаецца з месца.
Фяўроння Захараўна. Ага, кінецца ён за тваёй ванючкай. (Здымае тапак са сваёй нагі і элегантна адкідвае яго ўбок. На сабаку.) Ласачка, разумніца, прынясі мне тапак… Ну, мілы! Давай!..
Сабака не рэагуе.
Маёр Козлікаў. Яшчэ не абнюхаўся. З жыллём не ўладкаваўся.
Сабака раптам брэша як бы ў знак згоды, толькі неяк дзіўна, нязвыкла.
Фяўроння Захараўна. Бач ты, і брэша не па-нашаму. (Здагадліва.) А можа, яму каманды на замежнай мове аддавалі? (Ладзе.) Глянь, доча, у паперу.
Лада (бярэ паперу, чытае). Інструкцыя па гадоўлі сабак. Кармленне. Не тое.
Маёр Козлікаў. Чытай пра кармленне!
Лада (чытае). Карміць сабаку трэба добра і смачна прыгатаванымі стравамі: булён, катлеты са свежага мяса, язык правараны, пюрэ бульбянае, амлет, масла з макаронамі. Па дзве з паловай порцыі на дзень. (Да Фяўронні Захараўны.) Ну, ма… закалебалі! (Да маёра Козлікава). Па, а гэта — па тваёй частцы. Любоў у сабак.
Маёр Козлікаў (нецярпліва). Чытай пра любоў!
Лада. У сабакі перыядычна праяўляецца каханне.
Маёр Козлікаў. Мне і без гэтага зразумела, што кабель без любові не пражыве. (Ладзе.) Далей!
Лада. Праяўляецца каханне… Трэба своечасова ўлавіць гэтыя моманты і даставіць яму суку. А лепш — дзвюх ці трох.
Маёр Козлікаў. Хоць дзесяць. Такога дабра хапае.
Фяўроння Захараўна. Ну, не ўжо. Нашых я не дапушчу! Выпішу яму «дзеўку» з-за мяжы або сама з ім з'езджу туды.
Маёр Козлікаў. А назад?
Фяўроння Захараўна. І назад прывязу.
Маёр Козлікаў. Сумняваюся. Не такі ён, мля, дурны, каб другі раз ехаць з Амерыкі да нас!
Кацярына Карпаўна. А па-мойму, ніякі ён не амерыканец. За вартаўніком Язэпам падобны бегаў. Цюцелька ў цюцельку. Па восені, як у Цельпухоўцы была, на свае вочы бачыла.
Фяўроння Захараўна. Заткніся, падла! (Хапаецца за сэрца.) Каранат, калі ты здасі яе? Жыўцом есць.
Маёр Козлікаў (мітусіцца ля жонкі). Здам, абавязкова здам яе, мілая.
Фяўроння Захараўна. Ты ўжо цэлы год здаеш…
Маёр Козлікаў. На гэтым тыдні — усё. Здам!
Фяўроння Захараўна. Што яшчэ за «тыдні»? Сёння ж!
Маёр Козлікаў. Добра, добра, ягадка. Здам сёння! (Набірае нумар тэлефона.) Зараз аформім старую.
Фяўроння Захараўна (плаксіва). Можа, сабачка ўжо якую бактэрыю ад яе ануч падчапіла?