Сяржант Дзюба. Дазвольце заўважыць, таварыш маёр, але ваш сабака…
Маёр Козлікаў. Радаслоўны амерыканец!.. З залатым зубам!
Сяржант Дзюба. Так.
Маёр Козлікаў. Так, дык чаго зюзюкаеш?
Сяржант Дзюба. Я хацеў сказаць, што ваш сабачка пры ўстаўцы зуба траўміраваўся.
Маёр Козлікаў. Урач — самай высокай кваліфікацыі. Я асабіста прысутнічаў. Нават каплі крыві не пралілося.
Сяржант Дзюба. Прабачце, я не так выразіўся: траўміраваўся душэўна, таварыш маёр.
Маёр Козлікаў. Ну і што з таго, мля?
Сяржант Дзюба. А тое, што цяпер, пакуль не пройдзе перыяд адаптацыі, яго нельга паказваць нікому чужому. Сабачку патрэбны абсалютны спакой.
Маёр Козлікаў. Усёк. Паселім Пана Фокса ў асобным пакоі, і ніякі сабака туды не зойдзе.
Сяржант Дзюба. Лепш я забяру сабачку да сябе на некалькі дзён. У вас матка памірае. Пахаванне… Людзі…
Фяўроння Захараўна. Ніякіх людзей у нас не будзе. Памрэ — закап… (Спахопліваецца, падносіць руку да рота.)
Маёр Козлікаў (на Фяўронню Захараўну). Заткніся, мля, скаціна! Маці — гэта… святое!.. (Сяржанту Дзюбе.) А ты, сяржант, займіся сабакам дзеда Язэпа. Па апошняй просьбе матулькі. (Плача.)
Сяржант Дзюба (неахвотна). Ёсць! (Пакідае пакой.)
Фяўроння Захараўна бярэ сабаку і выводзіць яго за дзверы ў іншы пакой. Маёр Козлікаў варожыць ля самагоннага апарата. За гэтым заняткам застае яго Лада.
Лада. Баця, ты зноў на ўзводзе?
Маёр Козлікаў. Маёр міліцыі Козлікаў заўсёды ў поўнай баявой гатоўнасці!
Лада. А як у майго «мента» гатоўнасць падзяліцца валютай?
Маёр Козлікаў. Гатоўнасць ёсць, валюты няма.
Лада. А куды ж яна зліняла, баця?
Маёр Козлікаў. Пану Фоксу, сабаку нашаму, залаты зуб уставілі. Ты ўяўляеш, якая сенсацыя для нашых абывацеляў: сабака маёра Козлікава — з залатым зубам!
Лада. Закалебаў. Ты, баця, дурак і не лечышся.
Маёр Козлікаў. Як ты смееш на бацьку, мля?
Лада. Закрый паддувала. Колькі можна клянчыць, пабірацца. Аформілі б заместа бабы ў дом гэты…
Маёр Козлікаў. Цябе… У дом састарэлых? Га-га-га!.. О-го-го! (Хапаецца за бакі, праз смех.) І колькі ж табе гадоў?
Лада. Восемдзесят… Дзевяноста… Табе што?
Маёр Козлікаў. Захацелася пагуляць у міласэрнасць? Але ты спазнілася. Баба нікуды не едзе. Яна вырашыла памерці дома. (Зноў смяецца.) Ну і дачка ў мяне. Ну і адкалола: у дом састарэлых… Га-га-га!..
Лада. Хопіць крыўляцца. Гані валюту! Мяне пацаны ў кабаку чакаюць.
Маёр Козлікаў. Няма.
Лада. Кабялю на залаты зуб — ёсць, а роднай дачцэ паршывага чырвонца — не?
Маёр Козлікаў. Чэснае партыйнае — няма.
Лада. Яшчэ скажы — піянерскае.
Маёр Козлікаў. Клянуся пагонамі!
Лада (падыходзіць да маёра Козлікава). Клешні!
Маёр Козлікаў (не разумее). Якія клешні?
Лада. Рукі ўверх. Хэндэ хох. Ты што — дублены?
Маёр Козлікаў (падымае рукі). Ты, мля, зусім ужо…
Лада абследуе кішэні маёра Козлікава.
(Іранічна.) Ну, што? Набралася, як жаба гразі?
Лада (дастае з кішэні маёра Козлікава канверт, падымае яго над галавой). А гэта што?! Паглядзім, колькі табе на гэты раз адмачылі.
Маёр Козлікаў (мяняецца ў твары). Лада, дачка, аддай. Там няма ніякіх грошай.
Лада. Не трэба пець, баця!
Маёр Козлікаў спрабуе адабраць канверт, але, даганяючы Ладу, за нешта чапляецца і падае. Лада разрывае канверт. З яго выпадае паперка.
(Ускліквае.) О, баця, прагрэс. З табою ўжо разлічваюцца чэкамі. (Падымае паперку, чытае.) Каранат Каранатавіч Козлікаў — памёр… (Вялікія вочы.) Баця?
Маёр Козлікаў. Што «баця»?
Лада. Ты — мярцвяк?
Маёр Козлікаў. Я ж цябе прасіў не чапаць.
Лада. Не, ты — мярцвяк?
Маёр Козлікаў. Пакладзі дакумент на месца!
Лада. Не, ты ўсё-ткі скажы!
Маёр Козлікаў (злосна). Ну, мярцвяк! Што табе ад мяне яшчэ трэба?
Лада. Мярцвяк ёсць мярцвяк. У мерцвякоў валюты няма. Чао!