Першы раз за той час, што пакінуў сталіцу «цывілізаванага грамадзтва», я, нарэшце, як сьлед паеў.
Потым залез на трубы з бактэрыямі. Невядомы шум даносіўся зь іх. Не зьвяртаючы ўвагі, я хутка па іх прабраўся да лягера асэнізатараў.
Мне было добра бачна, як асэнізатары працавалі.
Вялікімі гумова-мэталічнымі плітамі яны гермэтычна перакрывалі ў дзьвюх месцах калідор, затым у адной пліце адчынялася вялікая брама, да яе пад’яжджала машына з пузастай цыстэрнай, і агромністая пашча, што была сьпераду жахлівага агрэгата, дакладна ўстаўлялася ў браму. Мэханічны монстар усмоктваў усё, што знаходзілася ў закрытым адрэзку калідора. Вялікія зубчаткі перамолвалі сьмецьце, а магутныя прэсы, прамочаныя жоўтай вадкасьцю, нібыта сьлінай жудаснай пачвары, разрэджвалі масу. Потым вадкае месіва з агіднымі клякатаньнем праглыналася ў жалезнае чэрава. Як толькі цыстэрна напаўнялася, яна пачынала варочацца як бэтонамяшалка. Праз пару гадзін з дапамогай вялікіх шлянгаў зьмесьціва «жалезнага пуза» выпампоўвалі ў бактэрыйныя трубы.
Добрая падкормка для маленькіх выпрацоўнікаў энэргіі!
Вакол вялізнага сьмецьцясмока з драбільным прыстасаваньнем стаяла ўзброеная ахова.
Там я ўбачыў Руату. Яна побач з Упляйкам — гэта быў ён! — сядзела ў электрамабілі.
Мярзотнік! Ён зусім не адпускае яе ад сябе!
Руата выглядала заклапочанай, а ён рэзкім і грубым… Але мне ня надта добра было назіраць за імі з майго месца.
Трэба прасачыць, дзе яе шацёp, і калі ўсе лягуць спаць і выключацца сьвятло, я падману варту і прабяруся да яе.
Я вызвалю сваю каханую!
Я спусьціўся з трубаў.
Бліжэйшы вартаўнік заўважыў мяне. Але асэнсаваць, што адбываецца, ён не пасьпеў. Я падскочыў да яго — рабром далоні ўдарыў па карку. Вартаўнік абмяк і непрытомны асеў на падлогу. Я схіліўся, зьняў з яго пояса лязэрны корцік, якім «цэнтральшчыкі» ўзбройвалі толькі элітныя вайсковыя злучэньні, і пабег да шатра Руаты.
Ціха прасьлізнуў у чатырохкутны змрок. Руата не спала. Яна заўважыла мяне, узьнялася, абняла:
— Гэта ты?
Я прагна пацалаваў яе ў вусны.
У галаве, замест пляна ўцёкаў, закружыліся ласкавыя словы: мая мілая… мая каханая…ты чакала… ты мая… мы разам…
ХVІІ
Руата адхілілася і… пачала вырывацца.
— Што ты, супакойся, гэта я.
— Не той! Не той! Людзі, сюды! Усе сюды!
— Цішэй. Я — твой Далік!
— Ахова, сюды.
Яна адштурхнула мяне і скокнула ў кут шатра.
— Што з табой, Руата!
Каля выйсьця паказаўся чалавек.
Упляйк!
Я націснуў гузік на цяўе корціка, зь ляза стрэліў прамень. Упляйк адхіліўся і прамень трапіў у кадык вялізарнага ахоўніка, што ішоў за ім. Той з глухім стогнам паваліўся на зямлю. Упляйк кінуўся да мяне і лоўкім ударам нагі выбіў з рукі зброю:
— Гэй, там, рэжце шацёp, — гучна загадаў ён.
Я паспрабаваў кулаком трапіць яму ў сківіцу, але не дастаў.
З двух бакоў у тканіне паказаліся чырвоныя язычкі — лёзы лязэрных корцікаў, — якія ў момант разадралі шацёp. За ім паказаўся тузін узброеных мужчын.
Я адчайна супраціўляўся. Але ворагаў было вельмі шмат. Яны скруцілі мне рукі.
— Цябе папярэджвалі, забудзь Руату! — прарычаў Упляйк.
Я паглядзеў на сваю каханую і боль клінком упіўся ў сэрца.
Яе вочы, калісьці бяздонныя, цяпер нагадвалі чорныя шкляныя катылькі. У іх не было таго, агня, што калісьці апальваў мяне! Аднак не было і невыноснага холаду, якім яна адорвала сваіх ворагаў. Звычайны, «пакаёвай тэмпэратуры» пагляд без усялякай спагады ці крыўды, быў, нібы намаляваны цьмянаю фарбаю на яе зрэнках.
Яна нават не адводзіла яго, а глядзела на ўсё, абыякава, як на нецікавае непаразуменьне.
— Руата, ты ж кахала мяне! Ты ж казала, што заўсёды будзеш са мной!
Яна маўчала.
— Руата, што яны зрабілі з табой! Дзе ты?
Я падаўся наперад, але рукі моцна трымалі мяне.
Яна маўчала, ні пагарды, ні жалю, ні подыху ўспамінаў (а я спадзяваўся, што яна таксама ўспамінае нашыя словы, нашую блізкасьць, радасьць).
— Руата, я кахаю цябе! Я рвануўся з апошніх сілаў… І апошніх сілаў не хапала, каб вызваліцца.
Раптам голас, голас той, але не маёй Руаты дасягнуў сьвядомасьці.
— Ведаеш, Даляшорзах, я не люблю мужчын, мэта якіх заплывае тлушчам.
ХVІІІ
— Ты пашкадавала яго, — сказаў Упляйк, — ты папрасіла пакінуць яго, маўляў, няхай жыве, як хоча… А ён прыйшоў і забіў майго целаахоўніка! Зараз ён мой! І нішто ня спыніць мяне. Адвядзеце вязьня да тых вырадкаў.
Мяне кінулі ў глуха зачыненую залю. Я ўспомніў яе. Менавіта тут я біўся з апраханцамі.