Струмень паветра спачатку сарваў пыл з падлогі, сьцен, столі, затым пакаціліся кавалкі тынкоўкі, у кагосьці зьляцелі сандалі.
Струмень узмацняўся.
Вязьні зразумелі, якая жахлівая сьмерць іх чакае. Пачалася паніка. Кожны імкнуўся схапіцца за выступ на падлозе, на сьценах. Людзі чапляліся адзін за аднаго і тым самым зрывалі тых, хто неяк трымаўся.
Струмень узмацняўся…
Адна кабета ціха пасьлізгала па падлозе, яе рух падправіла жалезная клюшня, што вылазіла з боку ля пашчы. Ногі трапілі на зубцы, што шалёна круцілася. Перадсьмяротны крык заглушыў роў матору. Пырснула кроў. Зрэнкі кабеты пашырыліся ад болю…
Я не вытрываў больш глядзець.
Струмень узмацняўся.
Толькі-толькі зьніклі русыя валасы кабеты ў жахлівых сківіцах, і ўжо новую ахвяру спрытна накіравала пад прэсы бязьлітасная клюшня.
Крык болей не перапыняўся.
Жах, што спачатку ахапіў мяне, нечакана растаў, і я пачаў разважаць хутка, выразна, дакладна.
Мне адносна пашанцавала, бо ляжаў я каля канаўкі ў падлозе, адна рука дык вельмі зручна трымалася за яе край. Другой рукой я схапіў за валасы карліка, які быў паехаў па бэтонна-плястыкавай роўнядзі.
Маё «выгоднае» становішча хутка ацанілі суседзі і ўдваіх зачапіліся за мяне. Я адчуваў, як кожнае імгненьне зьнішчае моц рукі. Таму трэба было выбіраць.
Я падцягнуў карліка да рота, схапіў зубамі за каўнер, а вольнай рукой ударыў дзецюка, які абхапіў маю шыю. Той вохкнуў і паляцеў да сьмерці. Другі дзядзька, убачыўшы, што раблю, страшна вылаяўся і паспрабаваў ухапіцца за нешта на зямлі, але там нічога зручнага не патрапілася.
Ён закрычаў, і зрываючы аб падлогу пазногці, пасьлізгаў да страшэннай машыны.
Я адбіваўся ад тых, хто ляцеў на мяне, і таксама, як мог, тузаў карліка, бо невядомае пачуцьцё падказвала — ён выратуе мяне.
Карлік быў без прытомнасьці, і сутаргі пачалі «круціць» яго ногі, рукі. З горла ў яго вырываліся дзікія стогны.
— Ну, давай, давай, кажы мне! — крыкнуў я.
Мутныя вочы ліліпута праясьнелі.
— Сьмерць гэта канец… А канчаць заўсёды прыемна… — ён усьміхнуўся.
— Кажы, — я штосілы страсануў яго.
— Там… — вачыма паказаў ён.
І я, прачытаў яго думку! Там, я дакаладна ўжо ведаў дзе! — трэба праламіць сьцяну…
— Людзі! Я ведаю выйсьце!
Мяне пачулі некалькі малых хлопцаў і дзяўчынка дванаццаці гадоў зь вялікімі сінімі вачыма — мабыць іх старэйшая сястра. Толькі ж іх сілы былі настолькі мізэрныя. Яны вішчалі, караскаліся і падалі, па чарзе набліжаючыся да пачварнай пашчы.
Хай гэта жорстка, але я зразумеў: пакуль вакол будуць звар’яцелыя істоты, мая сьмерць непазьбежная.
Я чакаў.
— А чаму ты не скарыстаўся выйсьцем дагэтуль?! Чаму ты, мярзотнік, не сказаў астатнім?! — крыкнуў я ў вуха карліку, але той зноў пачаў траціць прытомнасьць.
Але на хвілю акрыяў:
— Ні ў кога няма моцы праламіць сьцяну… Там… там іншы сьвет, ня наш… там таксама канец… — забыцьцё не дало яму дагаварыць. Твар стаўся спакойным і шчасным. Ён перастаў дыхаць.
— Бывай, — сказаў я і расьціснуў пальцы.
Ён, ужо мёртвы, б’ючыся галовою аб падлогу, паляцеў да жалезных, чырвоных ад крыві, клюшняў.
Нешта зьмянілася! Узмацніўся гук і вецер. Раздаўся трэскат і па бэтоннай падлозе папаўзьлі вялікія рашчэпіны, пад імі забялелі плястыкавыя косьці перакрыцьцяў. Гэта выратавала хударлявую сінявокую дзяўчынку, што яшчэ нядаўна падтрымлівала сваіх братоў. Яна змагла зачапіцца рукамі за рабро адной з трэшчын і адчайна змагалася за сваё існаваньне. На той час у залі, якую «вычышчалі» асэнізатары, у жывых засталіся толькі я і яна. Жаль працяў мне сэрца, пасьля зьмяніўся на гнеў, калі я ўявіў, што за сьмерцю людзей па экранах назірае купка нягоднікаў, а зь імі мая каханая…
Завіруха бэтоннага пылу і плястамасавых акраўкаў панавала ў прасторы, замінаючы глядзець.
Я прыхіліўся да трэшчыны, за якую трымалася дзяўчынка. Рашчэпіна была даволі шырокая, і як я здагадаўся, ішла па шву калідора. Я падпоўз да дзяўчынкі, разарваў алюміневую фальгу, што блішчэла паміж вострых плястыкавых краёў. За разрывам, як я і меркаваў, адкрылася міжтунэльная прастора, настолькі вузкая, што ў яе магла праціснуцца толькі яна.
— Залазь! Хутчэй! Пакуль яны будуць займацца мной, ты пасьпееш схавацца.
Дзяўчынца было гадоў дзесяць-дванаццаць, настолькі худзенькая, што без праблем пралезла ў пралом у падлозе.
— А вы?
— Калі зможаш, дабярыся да паўночнай штольні. Пад плітой са сьпіральнай драпінай ёсьць лёх, за ім жыве народ вемасуты. Ён прыме цябе. Скажы, што Дяляшорзах ідзе па Шляху.