— А бульдозэр пасуе?
— Калі ня дадзена чагось, дык ня дадзена цалкам… — прамовіў ён. — Бульдозэр — гэта, разумееш, антытэза, кантраст, які падкрэсьлівае ўсю невыказальную прыгажосьць возера… Возера без бульдозэра проста лужына.
Ён скінуў зь сябе вопратку і плюхнуўся ў цёплую пяшчотную ваду.
Я зьняў свае штаны, разаслаў іх на траве. Я ўявіў бульдозэр, агромністую машыну, што крамсае глыбы гор, потым успомніў лязэрныя рыдлёўкі, якімі мае продкі пакрысе ўгрызаліся ў жалеза-каменны грунт плянэты, шукаючы Шлях да зор. Я горка ўсьміхнуўся, бо калі яны і дасягнуць паверхні, іх стараньні засыпе пыл пустэльні. А трапіць у Сад, які можа знаходзіцца за тысячы кілямэтраў ад падзямельля, амаль неверагодна, тым больш для шалёнага ўшчыльненьня грунту, што стварылася на дне кратэра пасьля падзеньня нябеснага цела, моцнасьць рыдлёвак замалая. Іншае справа для навакольных гор… Але Брама нас распранае і абязбройвае.
Ступіўшы ў ваду, я зрабіў пару крокаў па чыстым пяшчаным дне. Вада была даволі прахалоднай.
— Ай-яяй! — раптам закрычаў Мазей — ён ужо даволі далёка заплыў. — Я не магу паварушыць ні рукой, ні нагой, — слабым голасам паспрабаваў ён мне апісаць сваё становішча.
Я кінуўся ў ваду, паплыў з хуткасьцю на якую быў здатны. Паэт сінеў проста ў мяне на вачах.
— Захавай мае творы… І запішы словы першай паднябеснай паэмы! Я павінен хоць пасьля сьмерці адкрыць новы напрамак літаратуры.
— Добра! Толькі трымайся!
На бераг я выцягнуў яго бездыханным.
Закляцьце дзейнічала.
Мне заставалася толькі пахаваць паэта. Пад камень на яго магіле, як ён завяшчаў, у плястыкавай скрыначцы я паклаў сшытак зь яго бесьсьмяротнымі, хоць і графаманскімі, творамі. Доўга мучыўся, запісваючы ягоны апошні твор, пакідаць «пастуха бульдозэр», ці адрэдагаваць на «кіроўцу»… Пакінуў «пастуха» — хай будзе аўтарскі вобраз.
Я шчыра плакаў.
Прайшло тры гады, яблыня пакрылася белымі кветкамі. Пчолы прынялі іх, як быццам заквітнела звычайнае пладаноснае дрэва зь Саду. Праз два тыдні я заўважыў зялёную завязь.
Зноў райскія птушкі мне паведамілі, што прыйшоў госьць.
«Божа мой! Зарана, як зарана!» — у думках усклікнуў я.
Спачатку я хацеў схавацца ў далёкі кут Саду, але, потым рашыўся паглядзець хто гэта быў.
Праз гушчар, зьдзіўлена азіраючыся, ішла, цёмнавалосая танклявая прыгажуня. Я залюбаваўся яе грацыёзнымі рухамі і далікатнай постацю. Яна ўжо зрабіла зь шырокіх лісьцяў невялічкі станік і кароткую спадніцу. Сонечныя манэты, што прасыпаліся празь лістоту дрэваў, залацелі на яе белых плячах. «Ёй трэба хавацца ад сонца, а то згарыць», — міжволі падумаў я.
Госьця падышла бліжэй, я пазнаў у ёй тую маленькую дзяўчынку зь сінім вачамі. Якая яна стала сымпатычная! Нічога сабе паненка!
Сэйна, так звалі яе, убачыла мяне, узрадавалася, хацела абняць.
Але я ня змог схаваць сваёй горычы, мякка адхіліў яе.
— Ты ўсё яшчэ любіш Руату! Табе горка, што я прыйшла да цябе, а не яна?
— Так… — толькі і здолеў выдыхнуць я.
— Ведай, Даляшорзах! Усе гэтыя годы… — яна казала так, быццам словы даўно завучыла на памяць, — я кахала толькі цябе. Я шукала Шлях, па якім ты прайшоў. І я знайшла цябе! — зь гонарам завяршыла яна.
— Не! Не! — адзін толькі жах быў у маім крыку.
— Не праганяй мяне! Я ўжо маю права цябе кахаць!
— Не! — толькі і казаў я.
— Я ўжо дарослая! І як цябе ня цяжка гэта пачуць — Руаты няма! Яна загінула! Дай мне шанц спадабацца табе!
— Не! — хутка прамовіў я, хаця вестка пра гібель Руаты апякла мне сэрца.
— Ты зможаш мяне пакахаць!
— Не! Ніколі!
Карціна нашай стрэчы, якую яна сабе колькі разоў у думках абрысоўвала, насамрэч, выглядала не зусім так, а дакладней, зусім ня так, як яна сабе ўяўляла. Яна разгубілася і шчыра спытала:
— Чаму?
«Госпадзі, што ж рабіць, — ліхаманкава думаў я. — Да сьпелых яблыкаў як мінімум два месяцы. За гэты тэрмін хтосьці зь нас пасьпее памерці».
— Мы ня можам жыць разам, — цьвёрда сказаў я. — І не таму, што я цябе не кахаю, а кахаю Руату. Гэта не прычым. Нам нельга жыць разам!
Яна нічога не разумела, але была гатовая заплакаць.
Я расказаў ёй усё, што ведаў пра Сад Замкнёных Гор і закляцьце.
— Я заб’ю сябе! — выкрыкнула яна.
– І ня думай рабіць глупства! — спалохаўся я, — нам трэба працягнуць каля месяца, толькі месяц! Я ўпэўнены, што яблыкі Оярэт-Са нам дапамогуць. Стары філёзаф ведаў усё наперад, калі казаў мне пра адзіноту. Магчыма ён знайшоў філязофскае слова! Ты будзеш жыць тут, а я пайду ў горы. Магчыма я знайду перавал, спушчуся ў пустэльню, — сказаў я ў адчаю, бо цьвёрда верыў у словы Раншая, што горы непраходныя. — Магчыма ў гарах узьдзеяньне Саду меншае… Толькі месяц! Пакуль мы разам, у нас ёсьць шанс. У нас ёсьць яшчэ час. Ты дапаможаш мне.