* * *
Нада мною — чорнае бязьмежжа. Там, у сусьветнай глыбіні ўспыхвае брукаванка Вечнага Шляху.
І, можа, анікога не было?
Не было Руаты.
Не было Ўпляйка.
Не было Оярэт-Са Кіфандоарвай-Міца, філёзафа са сьметніка і яго тэорыі.
Не было вузкавокага карліка.
Не было ні злоснага Раншая, ні закаханага ў свой почырк Мазея.
Не было Сэйны.
Не было Саду…
Не было Сонца…
Толькі сьцены, сьцены, шэрыя сьцены.
Я ішоў па сутарэньнях.
Я ішоў зь сутарэньняў.
Я ішоў да зор…
